Agos’un Ermenice sayfaları editörlerinden Lusyen Kopar, Berkin’in ardından yazdı…
LUSYEN KOPAR
12 yaşında bir kızım var. “Anne” dedi mi çiçek açar bağrımda. 269 gündür, Berkin her aklıma geldiğinde yüreğim sızlar. Defalarca bağırdım,“Uyan, uyan Berkin!”diye. Bugün öfkem damarlarımda durmaz. Umudum tükenmek üzere. ‘Her şey tesadüf mü?’ diye düşünüyorum. Yollar tesadüf, insan tesadüf, günler, ekmek tesadüf. Farzı misal o sokaklarda yaşayan benim, farzı misal o çocuk benimki, gün ölüm günü...
Bir daha geçer mi ekmek boğazımdan, bir daha doğar mı üstüme güneş?
Çıldırmaktayım, fikrimde tek bir düşünce:“O benim, o bizim çocuğumuz.”
Evladıma hoyratça uzanan bu eller kimin?
Neden vuruyor, neden hırpalıyor yavrumu?
Ana rahmine düştüğünde orada mıydın?“Bir yavrum olsun” dediğim dualarımda?
Canımdan can, kanımdan kan, umuttu bebeğim. İlk sütümde ana, kokusuna müptela oldum. Minik elleri beni tuttu, yoluna kurban oldum. “Büyüyüp serpilecek evladım” diye umudum vardı, sonu hayal oldu.
Çıldırmaktayım, fikrimde tek bir düşünce:“O benim, o bizim çocuğumuz.”
İki yaşında bir kızım var. Her gece kalkıp üstünü kapatıyor, hâlâ emziriyorum. İki aydır aynı kiloda: 14 kilo. Dert ediyordum, bugün utandım. Gülsüm Ana’dan, Berkin’den utandım. 14’ünde, karayağız, elvan elvan çiçek kokan Berkin. 45 kilo, evinin fidanı, anasının umudu Berkin. Bugün toprağa verdik yavruyu, kafasında koca bir travmayla, tam 16 kilo...
Evladıma zalimce uzanan bu eller kimin?
Neden vuruyor, neden hırpalıyor yavrumu?
Bugün anan sana sırtını dönse, baban utansa senden, doğduğun güne lanet yağsa,ne fayda. Elvan gelmez, Ceylan gelmez, Ali İsmail, Baran gelmez...
Yavruma hoyratça uzanan bu eller kim?
Adım Anne, ya sen kimsin?
Koyu karanlığı kundak yaptın bebeğime. Sokaklarda ninnisi yankılanıyor. Ülke ağlıyor, duyuyor musun?
Kalkmaz mıyım ayağa bugün? Oturmaz mıyım bir TOMA’nın önüne, bağırmaz mıyım alabildiğine!
“Yavruma vurma. Yavruma dokunma!
Benim yavrum ölümsüz, Berkin Elvan’ım ölümsüz” diye…
