ՄՇԱԿՈՅԹ ԵՒ ԱՐՈՒԵՍՏ

ՄՇԱԿՈՅԹ ԵՒ ԱՐՈՒԵՍՏ Արուեստի խենթութիւնը

Աշխար­հը խեն­­թա­­­ցել է վերջնա­­կանա­­պէս։ Նախ­­կին հե­­տախոյզներն ու յա­­տուկ ծա­­ռայու­­թեան աշ­­խա­­­տակից­­նե­­­րը, որոնք քաջ տե­­ղեակ են մեծ տի­­րոյթնե­­րի կող­­մից Մեր­­ձա­­­ւոր Արե­­ւել­­քում ահա­­բեկ­­չա­­­կան խմբա­­ւորումնե­­րի ստեղծման մա­­սին, կան­­խա­­­տեսում են արեան եւ ար­­ցունքի ծո­­վեր։ Հենց այդ խմբա­­ւորումնե­­րը հիմք դրե­­ցին Իրա­­քում «Իս­­լա­­­մական Պե­­տու­­թիւն» ահա­­բեկ­­չա­­­կան կազ­­մա­­­կեր­­պութեանը։ Ի՞նչ անել։ Ինչպէ՞ս կա­­սեց­­նել «Իս­­լա­­­մական Պե­­տու­­թեան» սպառ­­նա­­­լիք­­ներն ու ահա­­բեկ­­չա­­­կան գոր­­ծո­­­ղու­­թիւննե­­րի հե­­ռան­­կա­­­րը։ Մե­­ծից փոքր այ­­սօր տա­­րուած են միայն այդ հար­­ցի լուծմամբ։ Սա­­կայն նրանք, ով­­քեր կար­­ծում են, թէ «Իս­­լա­­­մական Պե­­տու­­թիւն» կո­­չուա­­ծը դա հրէշ է, որը պէտք է ոչնչաց­­նել, սխալ­­ւում են, քան­­զի այդ «հրէ­­շը», այդ «վի­­շապը» ու­­նի հե­­տեւորդներ։ Ահա թէ ինչ է ասում այդ մա­­սին, օրի­­նակ, լի­­տուա­­ցի քա­­ղաքա­­գէտ Ռո­­լան­­դաս Պաու­­լաուսկա­­սը.
ՄՇԱԿՈՅԹ ԵՒ ԱՐՈՒԵՍՏ «High Fest»-2015

Ամէն տարի աշնանը երեւանեան թատե­րասէր հա­սարա­կու­թիւնը, հե­տեւե­լով ծրագ­րին, մաս­նակցում է իւ­րա­տեսակ թա­տերա­կան մա­րաթօ­նի, փու­թա­լով Տիկ­նի­կային Թատ­րո­նից՝ Փոքր Թատ­րոն, Հա­մազ­գա­յին Թատ­րո­նից՝ Կա­մերա­յին, այնտե­ղից էլ Պա­տանի հան­դի­սատե­սի թատ­րոններ, որ­տեղ որ­սում է «High Fest» փա­ռատօ­նի մաս­նա­կից­նե­րի խա­ղերը։ Այսպի­սով առնչւում է աշ­խարհում տի­րող գոր­ծընթաց­նե­րին։ Յի­րաւի, ի՞նչ նոր մի­տումներ կան աշ­խարհի բե­մահար­թակնե­րում։
ՄՇԱԿՈՅԹ ԵՒ ԱՐՈՒԵՍՏ Աստուածն ու Սատանան

Հայոց առասպելները յաճախ են պատկերում բնութեան այսուայն երեւոյթները, բարիքները, գովերգում գեղեցկութիւնը, արարման վեհութիւնը։ Աստուածներն այդքան օրինակելի են, հպարտ ու վսեմ։ Չարը՝ պարտուող, բարին՝ յաղթող։ Բայց երբեմն մենք հանդիպում ենք նաեւ, կարծես, բիրտ ու դաժան աւանդապատումների։ Եւ սա, թերեւս, հասկանալի է. կեանքը միատարր չէ, եւ ինչպէս իրականութիւնն է բազմաշերտ, այդպէս էլ իրականութիւնը պատկերող, կամ էլ թէ՝ իրականութեան մեր ընկալումները պատկերող առասպելներն են բազմագոյն։
ՄՇԱԿՈՅԹ ԵՒ ԱՐՈՒԵՍՏ Մալեան թատրոնի 35-ամեակը

Կարո՞ղ է ար­դեօք ճա­շակը զար­գա­նալ։ Այո՛, եթէ ճա­շակ ու­նես։ Խօս­քը Մա­լեանի անուան կի­նօդե­րասա­նի թատ­րո­նի մա­սին է։ Կի­նօռե­ժիսոր Հեն­րիկ Մա­լեանը, որը ստեղ­ծեց այդ թատ­րո­նը, ի ծնէ թա­տերա­կան ռե­ժիսոր էր։ Նրա հա­մար ընդհան­րա­պէս ամէն ինչ թատ­րոն էր։ Խաղ։ Եւ այդ խա­ղի մէջ չկար կա­րեւոր փաստ եւ երկրոր­դա­կան։ Կեան­քը ինքնին ող­բերգու­թիւն է, սա­կայն եթէ նա­յես կեան­քին թա­տերա­կան ակ­նոցնե­րով, ապա այն կը փո­խի իր բնոյ­թը, հնա­րաւո­րու­թիւն տա­լով ող­բա­լու հետ մէկ­տեղ նաեւ ծի­ծաղել։
ՄՇԱԿՈՅԹ ԵՒ ԱՐՈՒԵՍՏ Սովետական Հայաստանից ժամանակն արտացոլող պատկերներ

Բեշիկթաշի միջազգային Ֆոտոիստանբուլ լուսանկարչական փառատոնը այս տարի արդեն երկրորդ անգամ «Այլ կյանքեր» թեմայով իր դռնելրն է բացել հանդիսատեսի առջև։ Մինչև նոյեմբերի 8-ը շարունակվող փառատոնի ամենաուշագրավ ցուցահանդեսը Կանադահայ արվեստագետ և բեմադրող օպերատոր Նորայր Քասփերի՝ Օրթաքյոյի լքված մանկատանը ներկայացվող և մանկատանը միահյուսված ցուցահանդեսն էր։ Ն․ Քասփերը, ով անմահացրել է սովետական ժամանակներից մնացած և այլևս չօգտագործվող արդյունաբերական ձեռնակրությունները և այնտեղ հանդիպած մարդկանց, խոստանում է, որ մի լուսանկարչական փառատոնից շատ ավելին է՝ ասելով․ «Ձեզ ժամանակից եմ պատմելու»։