ԱՌՕՐԵԱՅ

Մեկ­նա­բանու­­թիւննե­րը որ­­քան ալ զա­նազան ըլ­­լան, իրո­ղու­­թիւնը յստակ է, Թուրքիա կ՚ապ­­րի մտա­հոգիչ օրեր, որոնք դիւ­­րաւ կրնան վե­րածուիլ ներ­­քին պա­տերազ­­մի փոր­­ձանքի մը։ Ժո­ղովուրդի մէկ մա­սը զար­­մանքով կը դի­տէ պա­տահած­­նե­րը եւ ինք իրեն հարց կու տայ, թէ ինչպէս եկանք այս վի­ճակին։ Սա­կայն քա­ղաքա­կան ան­­ցուդար­­ձե­րուն հե­տեւող­­նե­րուն հա­մար անսպա­սելի չէր այս պատ­­կե­րը։ Այդ իսկ պատ­­ճա­ռաւ ալ մար­­դիկ սկսած են սար­­սա­փազ­­դու այս ըն­­թացքը անուանել «400 պատ­­գա­մաւոր­­նե­րու պա­տերազմ»։

Յանուն ճշմար­տութեան պէտք է ար­ձա­նագ­րել որ Սու­րիոյ մէջ չկար գիւղ մը որ ելեկտրա­կանու­թիւն չու­նե­նար, չկար գիւղ մը առանց դպրո­ցի, եւ եթէ նա­խակրթա­րանի աշա­կերտ մը դպրո­ցէն հե­ռանար տնօ­րէնու­թիւնը պար­տա­ւոր էր պատ­կան մար­միննե­րուն տե­ղեկաց­նել այդ մա­սին եւ ոս­տի­կանու­թիւնը այդ աշա­կեր­տը բռնի կը վե­րադարձնէր դպրոց։

«Ո՚չ թա­լանին» նա­խաձեռ­նութեան ան­դամնե­րը կրկին ոտ­քի ելած են։ Բո­ղոքի ցոյ­ցե­րու մաս­նա­կից­նե­րը դէմ ել­լե­լով էլեկտրա­կան ու­ժա­նիւ­թի թան­կացման դէմ Սեպ­տեմբե­րի 1-ին փոր­ձած են փա­կել Բաղ­րամեան պո­ղոտա­յի՝ նա­խագա­հական նստա­վայ­րի հան­դի­պակաց հա­տուա­ծը։

Օգոստոսի երկրորդ շաբթուն Հայաստան Աղվերանի մէջ Հելսինքեան Քաղաքացիական Անսամպլի Վանաձորի գրասենեակի նախձեռնութեամբ կայացաւ Եավաշ-Կամաց ամառնային դպրոցը։ Այս աշխատութեան երկու զեկոյցներով մասնակցած էր թերթիս աշխատակից Զաքարիա Միլտանօղլու։ Ստորեւ կը ներկայացնենք Միլտանօղլույի գրիչով Երեւանեան պատումներ։

Միշտ հա­մոզուած եմ, որ մեր տա­րածաշրջա­նի բնու­թեան պէս ներ­դաշնակ ու գե­ղեցիկ ոչ մի տեղ չկայ։ Լո­ռուայ բնաշ­խարհը կ՚առանձնա­նայ իր իւ­րա­յատուկ կա­նա­չով ու վսեմ լեռ­նե­րով։ Շատ ան­գամներ տա­տիս ձեռ­քը բռնած ան­ցած եմ մեր հին փո­ղոցով, ու ան պատ­մած է աքա­սիանե­րու մա­սին, երբ անոր ծա­ղիկ­նե­րու բոյ­րը զգա­ցած ենք։ Յե­տոյ, շատ յե­տոյ, միայն ծա­նօթա­ցայ նաեւ մեր պատ­մամշա­կու­թա­յին ժա­ռան­գութեան, որով­հե­տեւ փոքր տա­րիքին առանձնա­պէս հե­տաքրքրուած չէի եկե­ղեցի­ներով ու յու­շարձան­նե­րով։

Այս շաբաթ կը յիշատակենք Հայ ժողովուրդի երկու եղեռնամահ բանաստեղծներու՝ Դանիէլ Վարուժանի եւ Ռուբէն Սեւակի 100-րդ տարելիցը։ Անոնք քալեցին հայ ազգյի գողգոթան, խաչուեցան անմեղ, իսկ մեզ թողուցին գրական հսկայ վաստակ։ Ստորեւ կը ներկայացնենք երկու քերթուածներ իբրեւ խունկ ու մոմ նահատակ բանաստեղծներու յիշատակին։

Լի­բանա­նը ար­դէն մէկ տա­րիէ աւե­լի է, որ նա­խագահ չու­նի, իսկ կա­ռավա­րու­թիւնը ինքն իրեն եր­կա­րացու­ցած է կա­ռավար­ման իր ժա­մանա­կահա­տուա­ծը։ Շա­բաթ օրը, Օգոս­տո­սի 22-ին հա­զարա­ւոր լի­բանան­ցի­ներ հա­ւաքուած էին Ռիադ էլ Սոլ Պեյ­րութ՝ վար­չա­պետի նստա­վայ­րի մօտ, բո­ղոքե­լու կա­ռավա­րութեան ձա­խող­ման եւ շա­բաթ­նե­րով երկրի մէջ կու­տա­կուած աղ­բի ու չգոր­ծող աղ­բա­նոց­նե­րու դէմ։