ՀԱՍԱՐԱԿՈՒԹՒԻՆ
Մեր ընտանիքի փաստաթուղթը
Խիստ կը նեղուիմ, երբ ընթերցողներէն մէկը կը յանդգնի գրածներուս ճշգրտութիւնը հարցաքննելու։ Այդ ի՞նչ խօսք՝ եթէ ես իրաւ եմ, կամ, կը պատմեմ, եթէ կայ մեծ մօրս մայրը Փարիզ Էօզպաղը, Մեծ մայրս Փուփուլ Էօզպաղ Քարօղլուն, եթէ կայ այս պատումին մէջ մոռացուածները կամ բաց թողուածները մէկ մէկ նշող իր եղբայրը Արթին Էօզպաղը, ուրեմն որո՞ւն չէք հաւատար։ Ո՞ր մէկուս պատմածը կասկածով կը դիտէք։ Մենք հոս ենք ու իրաւ։ Ձեզ հետ նոյն օդը կը շնչենք, նոյն ջուրը կը խմենք ու նոյն երկիրը հայրենիք կը համարենք։ Իմ պատմածները կասկածի տակ դնել իմ գոյութիւնն ալ ուրանալ կը նշանակէ։ Ուրեմն թողէք որ պատմենք մենք մեր պատմութիւնը։ Լսենք մեծ մօրս Փուփուլի խօսքերը։ Չէ որ անոր խօսքերը ամբողջ ժողովուրդի մըն ալ պատմութիւնն են։
Սայաթ Նովա ճիշդ ճամբու վրայ
Սայաթ Նովա Երգչախումբը այս տարի ալ գեղարուեստական եղանակի վերջին օրերուն արձանագրեց կարեւոր նուաճում մը ներկայացնելով իր տարեկան համերգը՝ «Կռունկ, խապրիկ մը մեր աշխարհէն» խորագիրով։ Պոլսահայ հասարակութեան համար ծանօթ իրողութիւն է, որ Սայաթ Նովա Երգչախումբը իր տարեկան համերգները կը ներկայացնէ խորագրի մը ներքեւ։ Այս տարի նկատի ունենալով դարադարձի խորհուրդը, այդ խորագիրը եղաւ կորուստեալ հայրենիքի գովերգութիւնը ընող երգերէ բաղկացող յայտագիր մը։ Մելիքճան Զամանի մականին ներքեւ բեմ բարձրացող Սայաթ Նովացիներ երգի զուգահեռ ներկայացուցին նաեւ գրականութեան նմոյշներ։
Մեծարանք Չոլաքեան Սրբազանի
Իսթանպուլի Հայ Կաթողիկէ համայքի վաստակաւոր առաջնորդ արհիապատիւ Գերապայծառ Յովհաննէս Չոլաքեան մեծարուեցաւ յոբելեանական հանդիսութիւնով։ Արհիապատիւ Սրբազանը յառաջացած տարիքի բերմամբ իր ծառայութիւնները թողած է Գերապայծառ Լեւոն Զէքիեանի եւ ինք կը մնայ իր աթոռին վրայ խորհրդանշական բնոյթով։
Փաստեր, յուշեր, վկայութիւններ
Ասում են մէկ հոգու ողբերգութիւնը ողբերգութիւն է, իսկ միլիոնների՝ վիճակագրութիւն։ Անշիրիմ մնացած զոհերի առջեւ մենք պարտաւորութիւն ունենք. փառատել վիճակագրութիւնը եւ մէկ առ մէկ անցնել զոհերի հետ իրենց Գողգոթայի ճամբան։ Եղեռնին իր 5 զաւակներին կորցրած Մարիցա Եղոյեանի յուշատետրը Կիւմրի քաղաքի «Կումայրի» թերթին տրամադրել էր նրա որդի՝ Զիդալ Եղոյեանը (ծն. 1934-ին), եւ այս յուշերը լոյս տեսան 1995-ի Ապրիլեան թիւի մէջ, իսկ ինձ հասան դրանք Եղոյեանի փեսայի՝ դստեր ամուսնու, Յովհաննէս Դուրգարեանի միջոցով։ Հազարաւոր վկայութիւնների մէջ ես զատեցի այս մէկը, որտեղ ցայտուն կերպով արտայայտուած է ոչ միայն ողբերգութեան խելակորուսութիւնը, այլ այդ ողբերգութեանը դիմադրողականութեան զօրաւոր ուժը, որի շնորհիւ մենք որպէս ազգ այսօր կանք։ Ահաւասիկ Մարիցա Եղոյեանի վշտապատումը։
Վերջապէս հայ թեկնածուներ
Ընտրութիւններու նախօրեակի ամենակարեւոր իրադարձութիւնը ըլլալ կը թուի Խորհրդարանի թեկնածուներու անուններու ճշդումը։ Շատեր շունչերը կտրած կը սպասէին այդ օրը, երբ օրինաւոր վերջին ժամկէտը կը լրանար Կեդրոնական Ընտրական Յանձնախումբ յանձնելու համար թեկնածուներու անունները։
Կիւլիզարը իբրեւ դիմադրութեան ներշնչում
877-1878 տարեթիւը կը զուգադիպի նաեւ անկախութեան մասին ըսի ըսաւներուն, հողային կորուստի մտահոգութիւններուն ծայր տուած ժամանակահատուածի մը։ Ի դէմ այդ բոլորին, Իսթանպուլի կառավարութիւնը հայ ժողովուրդը ճնշելու համար կը դրդէ քրտական աշիրաթները։ Ահաւասիկ նոյն տարեթիւը հայ ժողովուրդի համար ալ սարսափի թուական մը ըլլալով կը ներկայանայ։ Այժմ այդ թուականի հոգեբանութեան գիտակցելու համար առիթ մը գոյացած է։ Իր մասին ողբերգներ հիւսուած արտակարգ կնոջ մը պատմութիւնն է մեր առջեւ։ Նոյն ինքն դստեր՝ Արմենուհի Գեւոնեանի կողմէ իր մօր պատումներով գրի առնուած Կիւլիզարի պատմութիւնը, տարածքաշրջանի սարսափելի գործիչին՝ Մուսա Պեկի կողմէ առեւանգուած 14 ամեայ մանկամարդուհիի մը կերպարին մէջ ժողովուրդի մը պատմութեան մասին պատմական վկայութիւններ կը բերէ։
Յոյսի նոր տարածք մը Հրանդ Տինք հիմնարկէն
Հրանդ Տինք հիմնարկը եւ «Ակօս» շաբաթաթերթը փոխադրուած են նոր աշխատավայր մը, ուր նախապէս կը գործէր հայկական վարժարան՝ «Անարատ Յղութիւն»ը։