Ամիտացի մեր բարեկամ փրոֆ. Ազիզ Եաղան կը նկարագրէ պատահար մը եւ օրակարգի կը բերէ լուրջ նիւթ մը։ Տեսնենք թէ ինչ կը պատմէ փրոֆ. Եաղան.
«Անցեալները Ամիտա բարեկամիս տան հարազատ անդամներէն «Տոսթ»ը յառաջացած տարիքի բերումով սատկեցաւ տան մէջ։ Բարեկամս դիմում կատարեց քաղաքապետարան։ Իսկոյն պաշտօնեայ մը ժամանեց բարեկամիս տունը, շան սատակը տանելու համար։ Բարեկամս հարցուց որ ի՞նչ գործողութիւն պիտի կիրառուեն, պաշտօնեան պատասխանեց ըսելով որ նախ որոշ դեղորայք պիտի սրսկեն եւ ապա կերպընկալի մը մէջ պիտի փոխադրեն քաղաքէն 40 քմ. հեռաւորութիւնով աղբանոց մը։ Բարեկամս չհամաձայնեցաւ այս եղանակին եւ ինք անձամբ թաղեց քաղաքի մերձակայ գիւղերէն մէկուն բնակիչ ընկերոջ տարածքին»։
Փրոֆ. Ազիզ Եաղան այդ դէպքը օրինակ բերելով կ՚առաջարկէ թէ քաղաքապետարանները թաղման նոր տարածքներ տրամադրեն ընտանի անասուններու համար, որպէսզի մարդին պատշաճ եղանակով եւ խաղաղ սրտով հրաժեշտ տան ընտանիքի սիրեցեալ անլեզու անդամին եւ մխիթարուին վերջին պարտականութիւնը կատարած ըլլալու գոհունակութեամբ։