Ճեմ էվիի յարձակում վարդապետի վկայութեամբ

Պատա­հա­­կան հան­­դի­­­պում էր։ Պա­­տահա­­կան եւ ու­­րա­­­խալի։ Հա­­րազատ մտեր­­մութիւն մը կայ մեր մի­­ջեւ։ Երբ որ հան­­դի­­­պիմ Հայր Աբ­­րա­­­համ Ծ. Վար­­դա­­­պետ Ֆրա­­թեանին ու­­րա­­­խու­­թեամբ կը լցո­­ւիմ։ Այս վեր­­ջին հան­­դի­­­պու­­մին ալ այդպէս եղաւ, բայց շա­­րու­­նա­­­կու­­թիւնը մի քիչ տխուր։

«Քոյրս հի­­ւան­­դա­­­նոց էր եւ ու­­զե­­­ցի զինք այ­­ցե­­­լել։ Այդ պատ­­ճա­­­ռաւ գա­­ցի իմ ծննդա­­վայր Ատըեամա­­ն։ Բազ­­մանդամ ըն­­տա­­­նիք ենք, բայց հի­­մա դար­­ձած ենք բազ­­մամշա­­կոյթ եւ նոյ­­նիսկ բազ­­մակրօն։ Ու­­նիմ ալե­­ւիադա­­ւան եւ սիւ­­նիադա­­ւան հա­­րազատ­­ներ։ Ատըեամա­­նի պայ­­մաննե­­րը ծանր են հա­­յերուս հա­­մար։ Մեր ազ­­գա­­­կից­­նե­­­րէն շա­­տեր մկրտո­­ւած են ասո­­րի եկե­­ղեց­­ւոյ մէջ եւ գրան­­ցո­­­ւած այդ եկե­­ղեց­­ւոյ տո­­մարին։ Հե­­տեւա­­բար ես ալ շրջա­­պատո­­ւեցայ այդ բազ­­մամշա­­կու­­թա­­­յին մի­­ջավայ­­րով։ Ըն­­դա­­­ռաջե­­ցի մեր ալե­­ւիացած հա­­րազատ­­նե­­­րէն մէ­­կուն հրա­­ւէրին եւ այ­­ցե­­­լեցի իրենց աղօ­­թատե­­ղին, այ­­սինքն ճեմ էվին։ Մտա­­դիր էի դրան մօտ տեղ մը մնալ, որ­­պէսզի եթէ արա­­րողու­­թիւնը եր­­կա­­­րի առանց դժո­­ւարու­­թեան կա­­րենամ դուրս գալ։ Բայց փոքր տեղ է, մար­­դիկ զի­­րար կը ճանչնան։ Զիս ալ ճանչնա­­լով իբ­­րեւ քրիս­­տո­­­նեայ հո­­գեւո­­րական, պա­­տիւ ընե­­լով առաջ­­նորդե­­ցին դէ­­պի առ­­ջե­­­ւի կար­­գե­­­րը, իրենց հո­­գեւոր առաջ­­նորդնե­­րու, տէ­­տէնե­­րու կող­­քը։ Յա­­տուկ հա­­րազա­­տու­­թիւն մը կը զգամ ալե­­ւինե­­րու ծի­­սակա­­տարու­­թեան հան­­դէպ։ Կար­­ծես միայն իրենց յա­­տուկ է այ­­րեր ու կի­­ներ, երա­­խաներ, նոյ­­նիսկ նո­­րածին­­ներ միաս­­նա­­­բար պաշ­­տա­­­մունք ընեն, բո­­լորին ծա­­նօթ լե­­զուով հնչող աղօթքնե­­րով։ Այդ աղօթքնե­­րու բո­­վան­­դա­­­կու­­թիւնը մարդ արա­­րածի ուղղեալ խրատ­­նե­­­րէ եւ բա­­րեխօ­­սու­­թե­­­նէ կը բաղ­­կա­­­նայ։ Կը մաղ­­թեն հա­­մաշ­­խարհա­­յին խա­­ղաղու­­թիւն։ Այդ ծի­­սակա­­տարու­­թիւնը կը կա­­տարեն նաեւ սա­­զի նո­­ւագակ­­ցութեամբ, որ կը կո­­չեն՝ «լա­­րաւոր ղու­­րան»։ Սե­­մահ կո­­չեալ պա­­րը դար­­ձեալ այդ պաշ­­տա­­­մունքի կա­­րեւոր բա­­ղադ­­րիչնե­­րէն է։ Աւե­­լի քան քա­­նի մը հա­­րիւր ժո­­ղովուրդ բո­­լորս տա­­րուած էինք ծի­­սակա­­տարու­­թեան, երբ յան­­կարծ խառ­­նա­­­կու­­թիւն մը գո­­յացաւ։ Քա­­նի մը ան­­չա­­­փահաս­­ներ ար­­ցունքա­­բեր կազ ար­­ձա­­­կող սար­­քեր նե­­տած էին բազ­­մութեան մէջ։ Ժո­­ղովուրդը խու­­ճա­­­պով դի­­մեց դէ­­պի ելք։ Ման­­րա­­­մաս­­նութիւննե­­րը կրնաք գտնել մա­­մու­­լի էջե­­րէն»։

Սի­­րելի վար­­դա­­­պետը յա­­ւելեալ տե­­ղեկու­­թիւններ եւս փո­­խան­­ցեց երկրա­­շար­­ժով աւե­­րուած քա­­ղաքի մա­­սին։ Պատ­­մեց ըն­­տա­­­նիքէ ներս մարդկա­­յին կո­­րուստնե­­րը, խո­­նար­­հած եկե­­ղեցի­­ները եւ փուլ եկած տու­­նե­­­րը եւ խա­­նութնե­­րը։

Այս զրոյ­­ցէն ետք հա­­մացան­­ցի որո­­նու­­մով լսե­­ցինք վար­­դա­­­պետի պատ­­մած դէպ­­քի ման­­րա­­­մաս­­նութիւննե­­րը։ Իս­­կա­­­պէս ալ 27 Փետ­­րո­­­ւարին, ճե­­մի աղօթ­­քի ըն­­թացքին հինգ ան­­չա­­­փահաս պա­­տանի­­ներ գոր­­ծած են այդ յար­­ձա­­­կու­­մը։ Ճեմ էվիի պա­­տաս­­խա­­­նատու­­նե­­­րը ոս­­տի­­­կանու­­թեան յանձնած են տե­­սախ­­ցիկնե­­րու նկա­­րահա­­նումնե­­րը եւ կը սպա­­սեն յան­­ցա­­­գործնե­­րուն բա­­ցայայ­­տումը եւ դա­­տարա­­նի առ­­ջեւ հա­­շուե­­տուու­թիւնը։


Kategoriler

ԱՌՕՐԵԱՅ