ԲԱՐՌԵՍԻԱԲԱՐ

ԲԱՐՌԵՍԻԱԲԱՐ

Երբ ես ալ միացայ Բար­­ռե­­­սիա գո­­լէք­­թի­­­վին...

Իսկ բար­­ռե­­­սիաս­­թէ­­­սը, որ կը նշա­­նակէ ճշմար­­տութիւ­­նը պատ­­մող, կը գոր­­ծա­­­ծուի այն ան­­ձին հա­­մար, որ սրտբա­­ցօրէն կը խօ­­սի։ Թէեւ ասի­­կա եր­­բեմն վտան­­գա­­­ւոր կրնայ ըլ­­լալ, բայց յստա­­կօրէն քա­­ջու­­թիւն պա­­հան­­ջող քայլ մըն է։ Նշած վտանգս ան­­պայման կեանք կորսնցնե­­լու իմաս­­տով չեմ ըսեր, եր­­բեմն ճշմար­­տա­­­խօսու­­թիւնը կրնայ դի­­մացի­­նը վշտաց­­նել եւ ան­­ձին համ­­բա­­­ւը կրնայ կոր­­սո­­­ւիլ։

ԼՈՒՍԻ ԹԷՔ

Բար­ռե­սիա՝ մեր գո­­լէք­­թի­­­վի անու­­նը, հին յու­­նա­­­րէն «բան»՝ ամ­­բողջ, եւ «րհե­­սիս»՝ խօսք, խօ­­սակ­­ցութիւն կամ ար­­տա­­­յայ­­տութիւն, բա­­ռերէն կը բաղ­­կա­­­նայ։ Այլ խօս­­քով, ամէն բան ըսե­­լու, սրտբա­­ցու­­թեամբ եւ ազա­­տօրէն խօ­­սելու իմաստնե­­րը կը ներ­­կա­­­յաց­­նէ։

Իսկ բար­­ռե­­­սիաս­­թէ­­­սը, որ կը նշա­­նակէ ճշմար­­տութիւ­­նը պատ­­մող, կը գոր­­ծա­­­ծուի այն ան­­ձին հա­­մար, որ սրտբա­­ցօրէն կը խօ­­սի։ Թէեւ ասի­­կա եր­­բեմն վտան­­գա­­­ւոր կրնայ ըլ­­լալ, բայց յստա­­կօրէն քա­­ջու­­թիւն պա­­հան­­ջող քայլ մըն է։ Նշած վտանգս ան­­պայման կեանք կորսնցնե­­լու իմաս­­տով չեմ ըսեր, եր­­բեմն ճշմար­­տա­­­խօսու­­թիւնը կրնայ դի­­մացի­­նը վշտաց­­նել եւ ան­­ձին համ­­բա­­­ւը կրնայ կոր­­սո­­­ւիլ։

Բար­­ռե­­­սիաս­­թէ­­­սը, ըստ հին դա­­րերու գոր­­ծա­­­ծու­­թեամբ, բնա­­կանա­­բար այրն էր։ «Բնա­­կանա­­բար» կ՚ըսեմ, որով­­հե­­­տեւ հին Յու­­նաստա­­նի մէջ կի­­ներ այ­­րե­­­րու չափ տեղ չէին ու­­նե­­­նար աշ­­խա­­­տան­­քի եւ հա­­սարա­­կական կեան­­քի մէջ։ Երբ ազ­­նո­­­ւական ըն­­տա­­­նիքի պատ­­կա­­­նող զար­­գա­­­ցած կին մը կը պսա­­կուէր, ակնկա­­լու­­թիւնը այն կ՚ըլ­­լար, որ ան պէտք էր իր տու­­նը տնտե­­սէր, ամուսնոյն հո­­գար, զա­­ւակ­­նե­­­րուն կրթու­­թեան հե­­տեւէր։ Բա­­ցի ասոնցմէ, ան իր օրե­­րը կրնար ան­­ցը­­­նել տան մէջ՝ կա­­նանց յա­­տուկ բաժ­­նին մէջ դեր­­ձան ու բուրդ մա­­նելով եւ հա­­գուստ հիւ­­սե­­­լով։ Բա­­ցի յա­­տուկ պա­­րագա­­ներէ, կնոջ ար­­գի­­­լուած էր տու­­նէն դուրս ել­­լել առանց իր ստրուկնե­­րէն մէ­­կուն ըն­­կե­­­րակ­­ցութեան կամ ամուսնին հրա­­մանին: Թէեւ ոչ-ազ­­նո­­­ւական կա­­նայք այսքան ճնշո­­ւած չէին, սա­­կայն անոնց ներ­­կա­­­յու­­թիւնը աշ­­խա­­­տան­­քա­­­յին կեան­­քին մէջ ող­­ջունե­­լի չէր։

Երբ ես ալ միացայ Բար­­ռե­­­սիա գո­­լէք­­թի­­­վին, ին­­ծի հա­­մար այս բա­­ռը ա՛լ աւե­­լի յա­­տուկ իմաստ մը ու­­նե­­­ցաւ։ Բար­­ռե­­­սիա գո­­լէք­­թի­­­վը կի­­ներու այն հա­­մայնքն է, որոնք կը մտա­­ծեն, կը խօ­­սին, կը կար­­դան եւ կը գրեն հա­­յերէ­­նով. այս մէ­­կը բար­­ռե­­­սիա բա­­ռին նախ­­նա­­­կան իմաս­­տէն տար­­բեր բան մըն էր։
Նկարազարդ: Tamar Gürciyan
Շատ ար­­ժէ­­­քաւոր է մեր բո­­լորին հա­­մար, որ խումբ մը հայ կա­­նայք, գա­­լով տար­­բեր մաս­­նա­­­գիտու­­թիւննե­­րէ, ինչպէս՝ պատ­­մա­­­գիտու­­թիւն, լե­­զուա­­բանու­­թիւն, գրա­­կանու­­թիւն, փի­­լիսո­­փայու­­թիւն, ճար­­տա­­­րապե­­տու­­թիւն, մին­­չեւ իսկ՝ հա­­մալ­­սա­­­րանի ու­­սա­­­նող­­ներ, միաս­­նա­­­բար կը մտա­­ծենք, զի­­րար կը հասկնանք եւ կ՛օգ­­նենք։ Աւե­­լին՝ մենք այս բո­­լորը կ՚ընենք մեր մայ­­րե­­­նի լե­­զուով։

Մինչ երի­­տասարդնե­­րու մօտ արեւմտա­­հայե­­րէն լե­­զուի օգ­­տա­­­գոր­­ծումը հա­­զուա­­գիւտ սկսած է դառ­­նալ եւ կամ սահ­­մա­­­նափա­­կուած է պար­­տա­­­դիր իրա­­վիճակ­­նե­­­րու, լե­­զուի գի­­տու­­թիւնը նո­­ւազած է, նկա­­տեցի, որ շատ ալ լաւ գործ կա­­րելի է տա­­նիլ այս լե­­զուն հան­­գիստ գոր­­ծա­­­ծելով՝ մեր դպրոց­­նե­­­րէն դուրս, Բար­­ռե­­­սիա գո­­լէք­­թի­­­վին աշ­­խա­­­տանքնե­­րուն ընդմէ­­ջէն։ Եւ ասի­­կա ին­­ծի քա­­ջալե­­րեց հա­­յերէն գրե­­լու։