Յարձակումի մը տեղի տուած հարցումները

Յիշողու­թիւննե­րու մէջ տա­կաւին որ­քան թարմ էր Ներ­քին Գոր­ծոց Նա­խարա­րու­թեան յայ­տա­րարած կան­խա­տեսու­մը, ըստ որուն ճի­հատիստ ահա­բեկիչ­ներ հա­ւանա­բար յար­ձա­կուէին եկե­ղեցիի մը, կամ հրէից տա­ճարի մը։

Ահա այդ կան­խա­տեսու­մը իրա­կանա­ցաւ 28 Յու­նո­ւար կի­րակի օր, Պիւ­յիւքտե­րէ թա­ղի Լա­տին Կա­թողի­կէ Սան­թա Մա­րիա Եկե­ղեց­ւոյ դէմ յար­ձա­կու­մով։

Ժա­մը 11.00-ի սահ­մաննե­րուն, երբ եկե­ղեց­ւոյ մէջ կը կա­յանար կի­րակ­նօ­րեայ Ս. Պա­տարագ եր­կու զի­նեալ­ներ ներս խու­ժե­լով կրա­կեցին հա­ւատա­ցեալ­նե­րուն դէմ։ Այդ պա­հուն խու­ճապ տի­րեց եւ յար­ձա­կող­նե­րը օգ­տո­ւելով նաեւ այդ խու­ճա­պէն յա­ջողե­ցան փա­խուստի դի­մել, իրենց ետին թողելով զոհ մը։

Լու­րը ռումբի մը նման պայ­թե­ցաւ քա­ղաքա­կան օրա­կար­գի վրայ եւ բո­լոր հե­ռուստա­կայան­նե­րը ընդհա­տելով իրենց սո­վորա­կան հա­ղոր­դումը սկսան լու­րեր փո­խան­ցել դէպ­քի վայ­րէն։

Թուրքիոյ հա­սարա­կու­թեան հա­մար միշտ ցնցիչ եղած են այս բնոյ­թով յար­ձա­կումնե­րը։ Սա­կայն պար­տինք խոս­տո­վանիլ թէ ամէն ինչ նոր իմաստ ստա­ցած է ներ­կայ պայ­մաննե­րու մէջ։ Ար­դա­րեւ դէպ­քէն հա­զիւ եր­կու ժամ անց դար­ձեալ Վոս­փո­րի ափին Ար­նա­ւութգիւ­ղի մզկի­թէն դուրս եկած ճիհատականներ իբ­րեւ թէ պա­ղես­տի­նեան պա­տերազ­մին բո­ղոքե­լու պատ­րո­ւակով, բայց իրա­կանու­թեան մէջ շե­րիաթա­կան կո­չերով երթ կազ­մա­կեր­պե­ցին։

Ու­շագրաւ է որ մար­դու իրա­ւունքնե­րու պաշտպան­նե­րու կամ դե­մոկ­րա­տական ցան­կա­ցած խումբի պարզ մամ­լոյ յայ­տա­րարու­թիւնը ան­գամ շատ բիրտ կեր­պով ճնշող ոս­տի­կանու­թիւնը բո­լորո­վին ձեռնպահ էր այս կա­տարո­ւածին դի­մաց։

Յայտնի է որ Թուրքիոյ մէջ կարգն ու կա­նոնը կը գնա­հատո­ւի ոչ թէ կա­տարուածին, այլ կա­տարո­ղին հա­մաձայն։ Քա­ղաքի ոս­տի­կանու­թիւնը դէպ­քէն քա­նի մը ժամ անց հպար­տութեամբ կը յայ­տա­րարէր թէ բեր­ման են­թարկո­ւած են յար­ձակման հե­ղինակ­նե­րը։

Ներ­քին գոր­ծոց նա­խարա­րը յայ­տա­րարեց թէ ոս­տի­կան­նե­րը յա­ջողած են յայտնա­բերել եր­կու յան­ցա­գործներ, որոնցմէ մէ­կը Թա­ճիքստա­նի, իսկ միւ­սը Ռու­սա­տանի քա­ղաքա­ցիներ են։

Հե­տաքրքրա­կան է որ այս յար­ձա­կու­մի իւ­րա­քան­չիւր փուլ իր հետ կը բե­րէ նո­րանոր հար­ցա­կան­ներ։

Ար­դա­րեւ հար­ցաքննու­թեան կ՚են­թարկո­ւին այն եր­կու ոս­տի­կան­նե­րը, որոնք պաշ­տօ­նակո­չուած էին եկե­ղեցիի անվտան­գութիւ­նը երաշ­խա­ւորե­լու հա­մար, բայց դէպ­քի պա­հուն կը բա­ցակա­յէին իրենց պաշ­տօ­նավայ­րէն։

Նոյնպէս աւե­լի ուշ յայ­տա­րարո­ւեցաւ թէ յար­ձակման պա­հուն եկե­ղեց­ւոյ մէջ կը գտնո­ւէր Լե­հաս­տա­նի աւագ հիւ­պա­տոսը։

Այստեղ եւս պահ մը կա­րելի է մտա­ծել թէ հիւ­պա­տոսը ին­չո՞ւ հա­մար իր հետ չու­նէր թիկ­նա­պահ­ներ, քա­նի որ սո­վորա­բար անոնք իրենց պաշ­տօ­նավայ­րէն կամ բնա­կարա­նէն դուրս գա­լու պա­հուն ընդհան­րա­պէս առան­ձին չեն ըլ­լար։

Ինչպէս որ նշե­ցինք դէպ­քի իւ­րա­քան­չիւր բուլ իր հետ կը բե­րէ նոր հար­ցումներ, որոնց մէկ մա­սը հա­ւանա­բար ան­պա­տաս­խան պի­տի մնան ընդմիշտ։ Այս ան կան­խա­տեսումն է մեկ­նե­լով Թուրքիոյ մէջ սո­վորա­կան դար­ձած նման բնոյ­թի բազ­մա­թիւ յան­ցա­գոր­ծութիւննե­րու հե­տեւան­քէն։

Եթէ նոյ­նիսկ կա­րելի չըլ­լայ խնդի­րը լու­սա­բանել ամե­նամեծ հա­ւանա­կանու­թիւնն էր կա­տարո­ւածը բեռցնել այնպի­սի մէ­կու մը ու­սե­րուն, որ ընդհան­րա­պէս կամ խե­լակո­րոյսդ կ՚ըլ­լայ, կամ ալ ինքնա­կամ գոր­ծող մո­լեռանդ մը։