Այո՛, ինչո՞ւ ենք այնքան վատ ապրում, որ չենք կարող նոյնիսկ պաշտպանել, Հայաստան հասցնել հալէպահայերին, որոնց կեանքին վտանգ է սպառնում ամէն իրենց ապրած վայրկեանին, ինչո՞ւ չենք կարող տալ նրանց աւելին, քան մարդասիրական շաքարներ։ Որովհետեւ Հայաստանը ինքը օգնութեան կարիք ունի, աշխարհահայերի օգնութեան, ներկայութեան, մշտական բնակութեան, որոնք կը հասկանան վերջապէս, որ այս վարչակարգով, այս իշխանաւորների հետ մենք կարող ենք կորցնել մեր վերջին հանգրուան հանդիսացող հողակտորը եւ վերջնականապէս ցրուել աշխարհով մէկ։
Սեպտեմբերի 13-ի հրամանագրով նախագահ Սերժ Սարգսեանը նոր վարչապետ նշանակեց Կարէն Կարապետեանին, որը ժամանեց Մոսկուայից, որտեղ նա «Գազպրոմբանկի» առաջին փոխնախագահն էր։ Նորանշանակ վարչապետի կառավարական նիստում Սերժ Սարգսեանը յորդորեց, որ «մենք պէտք է միայն առաջ գնանք, նայենք առաջ, փրոպլեմների ժամանակ մի՛ փորձէք դրա արմատները տեսնել անցեալում. դա ամենից հեշտն է, միշտ պէտք է գտնել առաջ գնալու ուղիներ»…
Երկրի նախագահը կարող է յետ չնայել, այնտեղ նա ոչ մի յաղթանակներ չի արձանագրել իր նախագահական երկու ժամկէտների ընթացքում (սկսած 2008-ից) եւ նրան հետաքրքրում է միայն իր իշխանութեան շարունակութիւնը, վերարտադրումը, որի համար նա փոխեց սահմանադրութիւնը, մեղադրելով հէնց սահմանադրութիւնը մեր վատ կեանքի մէջ։
Սակայն մենք պարտաւոր ենք փնտռել մեր վատ կեանքի սկզբնաղբիւրը, քանզի ամէն ինչ ունի իր պատճառները եւ մենք նախագահ չենք, որպէսզի առաջ նայեն, որտեղ ոչինչ կը տեսնենք բացի իր վերարտադրուած անյաջող իշխանութիւնից արդէն ոչ թէ նախագահական աթոռին, այլ վարչապետի կամ Ազգային Ժողովի նախագահի, որը ոչ մի նոր բան մեզ չի առաջարկի արտագաղթից զատ։ Ուրեմն նայենք յետ, աւելի յետ մինչեւ որ չհասնենք ամենասկզբին, իսկ սկիզբը դա մեր հանրահաւաքներն էին, երբ սովետական համր քաղաքացին հնարաւորութիւն ստացաւ խօսել… Ճշմարտութիւն խօսել։ Ասում են ոչինչ ի վիճակի չէ այնպէս քանդել երկիրը, ինչպէս ճշմարտութեան բարձրաձայնումը։ Ուրեմն երբ Սովետական Միութեան քարոզչութեան սուտը սպառուեց, մեզ թոյլ տուեցին ճշմարտութիւնն ասել ոչ միայն անեկդոտների, զաւեշտի ձեւով, այլ առանց կատակի։ Ճշմարտութիւններից մէկն էլ Ղարաբաղն էր, որը մերն էր, բայց Հայաստանի կազմում չէր, այլ՝ Ատրպէյճանի… Անկախութեան հետ մենք ստացանք պատերազմ, որի արդիւնքում Ղարաբաղը անկախացաւ։ Ի՞նչը յաղթեց։ Ոգու ուժը։ Արդարութեան ուժը։ Ինչպէս ուզում էք բնութագրէք այդ ուժը։ Եւ ուժը դարձաւ աւանդոյթ ու տեղափոխուեց ներքին կեանք, վերափոխուելով բռնութեան։ Միայն մէկ անգամ տեղի ունեցան արդար ընտրութիւններ՝ 1991-ին, իսկ 1996-ի ընտրութիւնները արդէն անցան ուժային կառոյցների կամքի թելադրանքով։ Ընտրութիւններից յետոյ դժգոհ ժողովրդին պաշտպանութեան նախարար Վազգէն Սարգսեանը յայտնեց, որ եթէ նոյնիսկ ընդդիմութեան թեկնածուն հաւաքէր ձայների 100 %-ը, միեւնոյնն է, նրան իշխանութիւն չէր տրուի։ Այսպիսով հիմք դրուեց իշխանութեան բռնազաւթմանը։ Այլեւս երբեք մենք չունեցանք արդար ընտրութիւններ։ Դա այն ժամանակներն էին, երբ նախագահին ընտրում էին ուժային կառոյցները ի դէմս պաշտպանութեան եւ ներքին գործերի նախարարների՝ Վազգէն Սարգսեանն (1959-1999) ու Վանօ Սիրադեղեանը (ծնուած 1946-ին)։ Յիշեցնեմ, թէ ինչով աւարտուեց նրանց իշխանութիւնը. Վազգէն Սարգսեանը սպանուեց 1999-ի Հոկտեմբերի 27-ին Ազգային ժողովի նիստերի դահլիճում տեղի ունեցած ահաբեկչութեան արդիւնքում ի թիւս միւս 7 սպանուածների, իսկ ներքին գործերի նախարար Վանօ Սիրադեղեանը ինքը հեղինակեց (պատուիրեց եւ կազմակերպեց) մի շարք քաղաքական սպանութիւններ եւ դեռ կը շարունակէր սպանութիւնների շարքը, բայց նրան առաջադրուեցին մեղադրանքներ, որի պատճառով Վանօ Սիրադեղեանը դիմեց փախուստի…
1998-ին Լեւոն Տէր-Պետրոսեանի նախագահութիւնը ընդհատուեց նոյն ուժային կառոյցների կամքով եւ Լեւոն Տէր-Պետրոսեանի թիմը տեղը զիջեց այսպէս կոչուած ղարաբաղեան թիմին, որտեղ հարցերը լուծում էր արդէն նախագահը, սկզբից Ռոբերթ Քոչարեանը, որը լինելով վարչապետ (1997-ին) ընտրուեց նախագահ, իսկ 2008-ից նախագահ դարձաւ պաշտպանութեան նախարար (2000-2007), այնուհետեւ վարչապետ (2008) Սերժ Սարգսեանը։ Նա վարչապետ նշանակեց Կենդոնական դրամատան նախագահ Տիգրան Սարգսեանին (2008-2014), որին 2014-ին փոխարինեց Յովիկ Աբրահամեանով, որը մինչ այդ Ազգային Ժողովի նախագահ էր։ Ինչպէս տեսնում ենք այլեւս վարչապետները նախագահ չէին դառնում։ Իսկ նախագահը իր տանուլ տուած նախագահութիւնը փրկելու համար փոխում է վարչապետներին։ Այժմ վարչապետ նշանակուեց Կարէն Կարապետեանը, որը մինչ այդ մէկ տարի պաշտօնավարել էր որպէս քաղաքապետ (2010-2011)։ Ի՞նչ կը փոխուի նրա վարչապետութեան օրով, ոչ ոք գիտի, միայն խաբուելու ունակութիւնից այլեւս զուրկ է հայ ժողովուրդը։ Նա տեսնում է աղքատ նախարարութիւններ եւ հարուստ նախարարներ, բարձրաստիճան պաշտօնեաներ, որոնք մեծահարուստ գործարարներ են, նստած իշխանութեան ղեկին, որպէսզի դիւրին ղեկավարեն իրենց միլիառները, այլ ոչ տնտեսութիւնը։ Նա տեսնում է, թէ ինչպէս են նախկին նախարարները իրենց միլիառներով անհետանում եւ պատիժ կոչուած բանը բացակայում է հայ իրականութեան մէջ, ինչպէս դա եղաւ ՊԵԿ-ի, այսինքն ամենակարեւոր կառոյց հանդիսացող Պետական Եկամուտների Կոմիտէի նախագահ Գագիկ Խաչատրեանի պարագայում։ Առջեւում խորհրդարանական ընտրութիւններն են եւ ժողովուրդը կրկին ընտրակեղծարարութեան արշաւի ականատեսն է լինելու։ Սփիւռքի մտաւորականները (որոնց մէջ են Ատոմ Էկոյեանը, Արսինէ Խանճեանը, Սերժ Թանկեանը…) նախաձեռնել են «Արդարութիւն Հայաստանում» խորագրով մի յայտարարութիւն, արշաւ, ըստ որի պատրաստ են հանդէս գալ որպէս ականատես եւ դիտորդ ընտրութիւններին։ Ի՚նչ միամտութիւն ընդդէմ 20 տարուայ փորձ ունեցող ընտրակեղծարարների բանակի (այդ միջոցին գործի են լծւում թաղի հազարապետները, հարիւրապետները եւ տասնապետները), որի արդիւնքում հաստատւում է կեղծ, ոչ լեգիտիմ, այսինքն ոչ ժողովրդի կողմից ընտրուած իշխանութիւն։ Այսպիսով կեղծւում է հայի ճակատագիրը։ Հայի նորագոյն պատմութիւնը։ Ինչպէ՞ս բնութագրեցի մեր վատ կեանքի պատճառը. ուժի կիրառում, որը ներքին կեանքում փոխարինուեց բռնութեա՞ն…Ո՛չ, աւելի ճիշդ կը լինի ասել զոռպայութեան։ Իսկ ի՞նչ անեն սփիւռքի մտաւորականները։ Աւելի լաւ կը լինի իրականացնեն իրենց յայտարարութեան մէջ նշուած հետեւեալ կէտը՝ թշուառների պաշտպանութիւն։ Ապահովեն թշուառներին կացարաններով եւ կերակրեն նրանց, որպէսզի ոչ մի մարդ արարած Հայաստանում չսնուի աղբանոցների պարունակութիւնից։