Կենէ Մայրերու Օր էր

Կենէ Մայրերու Օր էր։ Մայրերը մէկ օրուան սէֆանին ապրեցան, լմնցաւ։ Պազիսին ան օրը կիտես քիմ պաշթաճի էղաւ։ Միեւնոյն ատեն ծերանոցները, գերեզմանատուները պուտ մը շէնցան. տի օր կիշեր մարդ սպասողներուն էրես­նե­րը խնտաց։ Ետ­քը, նուէր ըլ­լա­լիք պա­ներ ծա­խող խա­նութնե­րը, ծա­ղիկ­նե­րը, ռէք­լամ առ­նող թէ­լէվիզ­յո­նի քա­նալ­նե­րը փա­րա շա­հեցան։ Ամա վեր­ջա­պէս մէկ օրը ի՞նչ է քիմ. ֆըրթ տէ­յիմ կ՚անցնի, էր­թէ­սի օրը ամէն պան կե­նէ «էս­կի հա­մամ էս­կի թաս»։ Չեմ սի­րեր կոր աս պի­չիմ կէօս­տէրմէ­լիք պա­ները ամա էղեր է իշ­տէ մէյ մը, ամէն տա­րի աս թէ­րանէ­ները կը կրկնուի կոր։ Աս տա­րի մէյ մըն ալ. առ­տուն մօ­րը եաթա­խը թէփ­սիով նա­խաճաշ պե­րելու մօ­տա մը կար։ Օտար ֆի­լիմ­նե­րէն տես­նուած էօզէն­թի պան մը։ Ատ ֆէյսպուք ըսուած պա­նին մէջ սը­րա սը­րա ատ պի­չիմ պատ­կերներ տրած էին։ Պա­զի կնիկ­ներ «չօ­ճոխս ին­ծի նա­խաճաշ պատ­րաստեց» ըսե­լէն խու­րում խու­րում կու գա­յին կոր։

Աման հիչ չեմ սի­րեր հա, ան­հանգիստ պան մը… Ին­ծի անանկ կու գայ քիմ. ան քէր­թէ­յին մարդ ինքզին­քը հի­ւան­տի պէս կը զգայ։ Սան­քիմ հի­ւան­տա­նոցն ես տէ նա­խաճա­շի սաաթը էկած է կի­պիսի­նէ։ Իւստե­լիք ալ հի­ւան­տա­նոց­նե­րը, եաթա­խին մէջ ըռա­հաթ մը նստել տէ ճաշ ու­տե­լու կէօրէ թէր­թի­պաթ­ներ կան։ Տու­նե­րը անա՞նկ է մի. ին­տոր նստե­լիքդ, թէփ­սին ին­տոր պռնե­լիքդ չես կիտ­նար, վեր­մա­կիդ, չար­շա­ֆիդ, պա­թան­յա­յիդ վրան պան մը պի­տի կա­թեցու­նես տէ­յիմ մէջդ կը հատ­նի։ Չիւնքիւմ էտե­ւէն ծա­րը կե­նէ քե­զի կը տպնայ։

Նէյ­սէ նէ չերկնցու­նեմ, աս ալ միւս մաս­նա­ւոր օրե­րուն պէս օր մըն է իշ­տէ, կու գայ, կարգ մը ծե­ւակեր­պութիւններ կ՚ըլ­լայ, կ՚անցնի կ՚եր­թայ։ Էս կե­նէ ամէն տա­րի ըրա­ծիս պէս գե­րեզ­մա­նատու­նե­րը թուրլա­միշ ըրի։ Տա­րիներ տա­րիսի մարդ մար­դա­սանք չտե­սած, լքուած շիր­մա­քարե­րուն առ­ջին կայ­նե­ցայ, աղօ­թեցի, ան տխուր հո­գինե­րը թէ­սէլ­լի ըրի։ Ետքն ալ ծե­րանոց­նե­րը, մէկ օրուան սէ­ֆա ապ­րող, էտե­ւէն կե­նէ միս մի­նակ մնա­ցող էխ­տի­յար­նե­րուն աչք նե­տեցի։ Եւ ան­գամ մը եւս «աղէկ քիմ էս շա­տոնց ալուրս մա­ղեր, էլէկս կա­խեր, աղէկ քիմ աս պա­ներուն կա­րեւո­րու­թիւն տա­լէն շա­տոնց վազ ան­ցեր էմ» ըսե­լէն փառք տուի։ Ինչ ֆայ­տա պի­տի ու­նե­նայ չի­տեմ ամա կե­նէ «ծե­զի հո­գի տուող­նե­րը եր­բէք մի մոռ­նաք» տէ­յիմ նա­սիհա­թով մը պի­տի լմնցու­նեմ։