Սիւնակի նախորդ յօդուածով նշած էինք «Ակօս»ի քսանամեակը։ Այս թիւով պիտի խօսինք անցնող այդ քսան տարիներու 19-ին վրայ իր հեղինակութիւնը դրոշմած մեծ մտաւորականի՝ Սարգիս Սերովբեանի մասին։ Սոյն ամսու 28-ին յիշեցինք իր մահուան առաջին տարելիցը։ Պաշտօնական յիշատակումը պիտի կատարուի 9 Ապրիլ Շաբաթ օր ժամը 15.00-ին, Անարատ Յղութիւն շէնքի «Հաւաք» սրահին մէջ։ Իսկ յաջորդող Կիրակի օր պիտի այցելենք Շիշլիի Գերեզմանատունը, հողակոյտին վրայ աղօթքներով խնկարկելու համար իր բարի յիշատակը։
Նշուած 19 տարիներու վերջին ութնին մենք նոյն սենեակին մէջ աշխատեցանք իրարու կպած երկու սեղաններու վրայ։ Իրականութեան մէջ վերջին տարին պէտք է զանձ առնել, բայց բաւական երեւոյթներ կան, որոնք արգելք կ՚ըլլան նման զանցառութեան։ Ճիշդ է որ ան յաւիտեանս հրաժեշտ առաւ մեզմէ լման տարի մը առաջ։ Թափուր մնաց իր սեղանը։ Բայց իր ստեղծած աւանդը, այդ աւանդով գոյացած բարեկամութիւնները սրբազան ժառանգի մը նման փոխանցուեցաւ մեզի՝ իր հետ նոյն սենեակին մէջ աշխատողներուս, կամ ուրիշ խօսքով «Ակօս»ի հայերէն բաժնի աշխատակիցներուն։ Մինչեւ օրս մենք ենք որ խմբագրատան մէջ կը հիւրընկալենք նախապէս Սարգիս Սերովբեանին այցելութեան եկողները։ Անոնցմէ ոմանք արդէն ծանօթ դէմքեր են, կը շարունակեն երբեմնի բարեկամութիւնը։ Իսկ ոմանք բոլորովին նոր դէմքեր։ Բազմիցս գրած ենք, հետեւաբար մեր ընթերցողներն ալ որոշ պատկերացում ունին յանկարծակիօրէն խմբագրատան դուռը թակելով իր ընտանիքին մնացորդացը փնտռողներու ոդիսականի մասին։ Երբեմն հատ ու կենտ տեղեկութիւններու յենելով կը փորձեն իրենց անցեալը լուսաբանել։ Ցաւալի երեւոյթ է, նախքան մեզ դիմեն, փորձած են իրենց ընտանիքի աւագ սերունդէն տեղեկութիւն քաղել։ Մերժուած են առհասարակ։ «Այս բաներով մի հետաքրքրուիր» կամ «Այս հարցուցածներդ օգուտ մը չունի» ըսած են ընտանիքի մեծերը։ Ոմանք աւելի յստակ խօսած են՝ «թէ քեզ եւ թէ ընտանիքդ կը վնասես» ըսած, զգուշացուցած են։ Եւ այդ մարդիկ իրենց անպատասխան հարցումներով դիմած են մեզ։ Սարգիս Սերովբեան տարիներ շարունակ լսեց զիրենք, առանց իսկ վհատելու կամ ձանձրոյթի փոքր ազդանշան մը պարզելու։ Գզրոցէն քարտէսներ կը հանէր տուեալ բնակավայրի նոր անունը կը բաղդատէր հայերէն պատմական անունին հետ, աղբիւրներ կը ճարէր, այդ բնօրրանի անցեալի համայնապատկերը յստակեցնելու համար։ Կը թուարկէր եկեղեցիներու կամ դպրոցներու անուններ, կը փոխանցէր բնակչութեան թուային տուեալները ու ապա կը մտմտար թէ այդ նոյն քաղաքէն կամ գիւղէն ովքեր կրնայ ճանչցած ըլլալ։
Տարի մըն է որ այս բոլորը կը վիճակի մեզ։ Սակայն խոստովանինք ամենայն անկեղծութեամբ, տակաւին շատ հեռու ենք մեր այցելուները գոհացնելիք պատասխաններ ճարելու խնդրին մէջ։ Անդին կը մնայ բարեացակամ վերաբերումը, որ նոյնպէս ժառանգած ենք մեր աւագ եղբայրէն, սիրելի Սարգիս Սերովբեանէն, «Ակօս»ի «Պարոն»էն։ Մենք իրաւունք չունինք իր նկատմամբ ապերախտ գտնուելու։ Նոյնիսկ մենք մոռնանք կամ ուրանանք, թերթի հայերէն էջերու աշխատասենեակին մէջ կեանքը ընդմիշտ կը պարտադրէ վերյիշում։ Միջին Արեւելքի Թեքնիկ Համալսարանէն դասախօս մը կը զանգահարէ եւ կը յուշէ թէ անցեալ տարի այս օր մահացած էր Սարգիս Սերովբեան։ Կրկին բարի զգացումներ կը փոխանցէ եւ կ՚ամրապնդէ մեր հաւատարմութիւնը։ Ապա ուրիշ դասախօս մը այս անգամ Քասթամոնուի Համալսարանէն։ Դարձեալ նոյն կամ նման նախադասութիւններով կը ոգեկոչենք զինք։
Ուրախ ենք, Սերովբեան կը շնչէ մեր սենեակին մէջ։