Ինչ խըտար ալ հիչ պանի մը մէտէ չկար նէ, կենէ ալ հոն հոս էյլէնճէներ մը էղաւ Կաղանտին կիշերը, էս թաքիփ ըրի։ Պազի ռէստօրաններ օթելներ, պիլէթլի ֆիքս մէնիւ ըրած էին, միլլէթը օլուխով չօճոխով վազեց կնաց։ Էհ անանկ ալ մէսարիֆ պիտի ըլլար, անանկ ալ… պարէմ պատրաստութեան էզիյէթ չըլլար, տուներնին ալ մաքիւր կը մնայ տէյիմ մտածեցին զաար։ Էն շատ ալ կնիկներուն կողմին էկաւ հէլպէթ։ Մէյ մը մութֆախ, մէյ մը սեղան վազելնուն, շիք շիք կը նստին, սէրվիսը օտքերնուն կու գայ։ Հէլէ քիմ պազի օթէլներուն մէջ թէրթիպլենմիշ էղածները խըյախ էր։ Մէկ էրկուքին աչք նետեցի, ռէստօրանը աշխտցունողը հայ էղողներուն ճաշերն ալ փռիմա էր։
Ժամանակը փոխուեցաւ, հինէն ասանկ օրերուն տուները հաւաքուիլ կար։ Հէ քիմ Կաղանտին գոնէ մինչեւ տասէրկուք տունը ըլլալ շարթ էր, սաաթը զարկաւ մի. ամէն մարդ էն առաջ ընտանիքի անդամներուն կը փաթթուէր, բարի մաղթանքներ կ՚ընէր։
Պէրէքէթի համար ճուրերը կը պացուէր, չարը տանի տէյիմ չանախ չէօմլէք կը կոտրուէր, հին տարին շուտ հեռանայ տէյիմ թէնճէրէ թավա զարնելով փաթըրտը կը հանուէր։ Ան սաաթէն ետքը տունին կէնճերը տուրս կ՚ելլային, մենծերուն ծառք պագնլեու կ՚երթային էտեւէն ալ իրարմով կ՚ըլլային։ Հիմա, Ծնունտին կիշերը պիլէմ ռէստօրան կ՚երթան կոր։ Նէյսէ նէ անցան ան օրերը արթըխ։ Ինծի կէօրէյի պան չկայ զաթը տէ, տուք ծառքերնիդ ունեցածնուդ յարգը կիտցէք, օր կու գայ ասոնք ալ կը փնտռէք։
Կաղանտին կիշերը ծուն գալը պուտ մը հին օրերը յիշեցուցին հէլպէթ ամա շիք շիք հագնելով տուրս էլլող կնիկներուն փէք կործին չեկաւ։ Էօյլէ եա, նէ մազ կը մնայ նէ օտք… ատ շիք ֆիստանին տակէն պուտ մը չըթքըրըլտըմ, բարձր էօքճէլի կօշիկ կը վայլէ։ Անոնք ալ շիք կօշիկնին քովերնին առին, եւ օտքերնին ալ ճիզմէները անցուցին։ Կացած տեղերնին, վէստիյերը կօշիկ փոխելու սըրային մտան։ Պազիներն ալ տահա լիւքս էին, ռէստօրանը էրթցուելիք օթելէն օտա զատել տուին։ Շիտակ վեր էլան, վրանին կլոխնին, մազերնին ֆալան շտկրտելով շըխըր շըխըր ռէստօրան մտան։ Չօճոխ ունեցողները սաաթէ մը ետքը անոնք օտա ղրկեցին քնացուցին, իրենք ալ ըռահաթ մը էյլէնմիշ էղան։ Վերադարձին, յոգնած դադրած ճամբաները սիւրիւնմիւշ ըլլալնուն, օտանին էլան պարկեցան։ Ի՞նչ ըսեմ. Աստուած աս օրերնիդ փնտռել չտայ իշշալլախ։