Աստուածահաճոն ո՞ւր փնտռել

Մեր թերթի հայերէն էջերու բաժնի աշխատակից Լուսյէն Քոփար այս շաբաթուայ համար հարցազրոյց մը կատարած է Տիյարպէքիրի մէջ պաշտօնավարող ուսուցիչի մը հետ։ Իրեն բոլորովին ան­ծա­նօթ այդ ու­սուցի­չին սի­րած է ձայ­նէն «եղ­բայր» կո­չու­մով։ Հար­ցազրոյ­ցի մուտքի բաժ­նին մէջ ան կ՚ըսէ հե­տեւեալը՝ «Սա պա­հուն կ՚ու­զեմ Տի­յար­պէ­քիր ըլ­լալ, կամ Ճի­զիր, Մծբին, Տիգ­րա­նակերտ։ Կանգնիլ փո­ղոցի մը վրայ եւ թո­քերուս բո­լոր շունջով գո­ռալ՝ ցա­ւեր­նիդ կի­սելու հա­մար եկած եմ։ Ես մի­նու­ճար մի կին, ուժս նո­ւազ, կա­րողու­թիւնս նո­ւազ, ձայնս նո­ւազ, բայց ինչ որ ու­նիմ թէ չու­նիմ եկած եմ ձեզ հետ կի­սելու»։

Ցնցիչ էր իմ գոր­ծընկե­րոջ այդ ար­տա­յայ­տութիւ­նը։ Իս­կա­պէս ալ իմ եւ իմ շրջա­նակի մէջ շա­տերուս զգա­ցումնե­րուն թարգման եղող պոռթկում մը կար այդ տո­ղերուն մէջ։ Ի վեր­ջոյ կա­տարո­ւած հար­ցազրոյ­ցի աւար­տին ան­ծա­նօթ եղ­բայրը կը պար­զէր այդ պոռթկու­մի կա­րօտը իր ապ­րած քա­ղաքին եւ քա­ղաքա­ցինե­րուն անու­նով։

«Ու­րա­խու­թիւնը կի­սելով կը շատ­նայ, իսկ վիշ­տը կի­սելով կը նո­ւազի» կ՚ըսէ ժո­ղովրդա­կան առա­ծը։ Այս վիշ­տը նո­ւազեց­նե­լու ժա­մանակն է։ Այս տա­րի տօ­նածառ չենք սար­քած մեր տան մէջ։ Սգա­ւոր ենք։ Հա­զիւ քա­նի մը ամիս­ներ առաջ էր, երբ կորսնցու­ցինք ըն­տա­նիքի հա­րազատ­նե­րէն մէ­կը, իմ աներ­ձա­գը, կնոջս եղ­բայրը, որ­դի­ներուս քե­ռին։ Բայց եթէ ապ­րած չըլ­լա­յինք այդ դառն կո­րուստը, հաս­տատ կրնամ ըսել որ մենք դար­ձեալ տօ­նածառ պի­տի չզար­դա­րէինք։ Ինչպէս որ չէինք զար­դա­րած Սպի­տակի երկրա­շար­ժի տա­րին։ Ու­նինք բա­րեկամ­ներ, որոնց հետ կա­պը կը շա­րու­նա­կենք տա­րին գէթ մէկ ան­գամ Ամա­նորի շնոր­հա­ւորու­թեան բա­ցիկ­նե­րով։ Այդ տա­րի փո­խարէն գու­նա­ւոր պէս­պի­սուն բա­ցիկ­նե­րու, սեւ խա­ւաքար­տե­րու վրայ սպի­տակ գրի­չով փո­խան­ցած էինք մեր բա­րի մաղ­թանքը երկնա­յին հան­գիստ մաղ­թե­լով նաեւ երկրա­շար­ժի զո­հերուն։ Իրաւ տկար է մեր մար­մի­նը։ Բայց եթէ յա­ջողինք միաս­նա­բար մէկ­տե­ղուե­լով գո­ռալ թէ՝ գո­նէ հո­գիս յօ­ժար չէ։ Վստա­հեցէք սի­րելի ըն­թերցող մեր այդ ընդվզու­մը կը հաս­նի եր­կինք եւ կ՚ու­նե­նայ իր անդրա­դար­ձը։ Եւ այս պա­հուն չըլ­լայ ու չըլ­լայ թէ փոր­ձենք իյ­նալ սա­տանա­յական վրի­ժառու­թեան մը ծու­ղա­կին։ Պա­հը ու­րիշ բան կը թե­լադ­րէ մեզ յա­նուն մարդկու­թեան, յա­նուն հա­մաշ­խարհա­յին խա­ղաղու­թեան։ Այ­սինքն յա­նուն բո­լոր այն ար­ժա­նիք­նե­րուն, որոնց շնոր­հիւ մար­դը իս­կա­պէս մարդ է եւ ոչ միայն եր­կո­տանի։

Կար­դա­լով Լուսյէն Քո­փարին աղա­ղակը ակա­մայ մտա­բերե­ցի, թէ որ­քան լաւ պի­տի ըլ­լայ այս տա­րի Նոր Տա­րին դի­մաւո­րել ճիշդ ալ այդ վի­րաւոր քա­ղաք­նե­րէն մէ­կուն մէջ։ Միօրեայ այ­ցե­լու­թիւն մը կա­տարէինք, այդ վի­րաւոր հո­ղերուն եւ դի­մաց­նիս ել­լո­ղին յայտնէինք թէ եկած ենք իրեն հա­մար։ Այս տա­րի հե­ռու մնա­յինք Կա­ղան­դի ճոխ սե­ղան­նե­րէն։ Նո­ւէր­նե­րու փո­խարէն մեր բա­րի կա­մեցո­ղու­թիւնը տա­նէինք մեզ հետ։ Եթէ յա­ջողե­ցանք, ըն­տա­նեօք կա­տարէինք այդ այցելութիւնը։ Բազմանդամ ընտանիքի մը տունը այցելէինք։ Համոզէինք որ բոլորովին առանձին չեն այդ շրջափակումի մատնուած քաղաքներուն մէջ։ Ծանօթ թէ անծանօթ քոյրեր ու եղբայրներ ունին երկրի տարբեր քաղաքներէ ներս։ Ինչ խօսք՝ նոյնիսկ այլ երկիրներուն, այլ քաղաքներուն մէջ անգամ։ Կիսէինք վիշտը որ նուազի, մեզ հետ ետ, մեր տունը բերէինք «Աստուածահաճոյ» կոչուածին իսկական իմաստը եւ այդ իմաստը ամբողջ տարին լուսաւորէր մեր գործն ու բանը։