Իսրայէլի փոխադարձ յարձակումէն շաբաթ մը վերջ Իսրայէլացի լրագրող Ամիրա Հաս «Հաարէց» թերթին մէջ հրատարակած յօդուածով մեղադրեց
Գերմանիոյ վարչապետ Օլաֆ Շոլտսը, քննադատելով Գերմանիոյ Իսրայէլի ցուցաբերած աջակցութիւնը։
Ամիրա Հաս 2009 թուականին արժանացած էր Հրանդ Տինքի անուան միջազգային մրցանակին։
Գերմանիոյ վարչապետ Օլաֆ Շոլտս յայտնած էր թէ Կազայի մէջ քաղաքացիներու տառապանքը հետզհետէ պիտի աւելնայ եւ այս վիճակի պատասխանատուն «Համաս»ն է։
Դիտելով ձեր եւ արեւմտեան երկիրներու ձեր պաշտօնակիցներու Իսրայէլի հանդէպ անսահման զօրակցութեան կոչերը, կ՚ուզեմ հարցնել թէ արդեօք այս տանջանքի աճը սահման մը պիտի ունենա՞յ։ Յօժա՞ր էք 2000 պաղէստինցի երախայի սպանութեան։ 80 հազար տարեցներու ջուրէ զուրկ մնալու հետեւանքով մահուան շեմին հասնիլը տառապանքին օրինական յաւելո՞ւմն է ձեզի համար։
«Մեր պատմութիւնը, Հոլոկոստէն բխող պատասխանատուութիւնը, մեզի ընդմիշտ պարտականութիւն մը կը բեռցնէ Իսրայէլի պետութեան գոյութիւնը եւ անվտանգութիւնը ապահովելու համար»։ Բայց պարոն Շոլտս, այս նախադասութիւնը կը հակասէ ձեր վերեւ նշուած խօսքերուն։
«Տառապանք… Հետզհետէ պիտի աւելնայ» այդ խօսքերը վիրաւոր բեկանուած Իսրայէլին նուիրուած առիթ մըն է ոչնչացնելու կամ սպաննելու համար։ Այս նաեւ նոյնինքն Իսրայէլի գոյութեան եւ անվտանգութեան ալ սպառնացող յատկութիւն մը ունի։ Մեր բոլորը կը դնէ տարածաշրջանային պատերազմի մը, նոյնիսկ Գ. Համաշխարհային պատերազմի մը վտանգին դիմաց։
Հոլոկոստէն եկող պատասխանատուութիւնը ոչ թէ տառապանքները աճեցնող անճարակութիւն, այլ պատերազմը կանխելու համար բոլոր միջոցներու գործադրութիւնը կը պահանջէ։ Այս համոզումը որդեգրած եմ անասուն փոխադրող վակոններու մէջ վերապրած հօրմէս։ Տակաւին 1992-ին էր, երբ ամէն անգամ որ կը վերադառնայի Իսրայէլի պետութեան Կազայի բնակիչներուն դէմ գործադրած բռնութեան մասին տեղեկագիրներով, հայրս կ՚ըսէր հետեւեալը. «Այո, այս մեր ապրածին նման ցեղասպանութիւն մը չէ, բայց մերինը 5-6 տարուայ ընթացքին աւարտին հասաւ։ Պաղէստինցիներու համար այս զլումը տասնեակ տարիներ անընդհատ կը շարունակուի»։ Յարատեւ Նակպա մը, աղէտ։
Դուք գերմանացիներ վաղուց դաւաճանած էք ձեր պատասխանատուութեան։ Դաւաճանած էք իմ ծնողներուս ընտանիքներուն կոտորածէն եւ վերապրողներու տառապանքէն բխող ձեր պատասխանատուութեան։ Գրաւող, կեղեքող, մարդկանց ըմպելի ջուրը զրկող, հողերը գողացող, աւելի քան 2 միլիոն կազացին վանդակի մը մէջ բանտարկող, տուներնին հիմնայատակ ընող եւ Իսրայէլացի բեկորներու պատճառած սարսափը խրախուսող Իսրայէլին ուղղուած զօրակցութեամբ դաւաճանեցիք։
Եւ այս բոլորը ձեր արեւմտեան այլ առաջնորդներու գրկաշոյանքին տակ կատարուեցան։
Բազում դիւանագէտներ, բազում զարգացման հաստատութեան աշխատողներ Իսրայէլի գոռոզ բռնութիւնը, հասարակ ժողովուրդը, երբեմն մերթ ընդ մերթ, երբեմն ալ հոսանքներու բնոյթով կոտորելը պատմեցին։ Պաղէստինցի մարդու իրաւունքներու պաշտպանները կրկին ու կրկին անգամներ Իսրայէլի այս ռազմավարութեան անկանխատեսելի հետեւանքներու մասին զգուշացուցին։ Իսրայէլացի հրեայ ակտիւիստներն ալ զգուշացուցին ձեզ։
Բայց դուք անդրդուելի մնացիք։ Իսրայէլին խոստացաք թէ ամէն ինչ կարգին է եւ ոչ ոք զիրենք պիտի պատժէ։ Իսրայէլի չըսիք թէ գրաւման տակ բնականոն կեանք մը կարելի չէ։ Անոր փոխարէն Իսրայէլի պետական քաղաքականութիւնը քննադատողները հակասեմիթ հռչակեցիք։ Ո՜չ, այս գրութիւնը զինեալ Համասականներու խելագար յարձակումը արդարացնելու համար չէ գրուած։ Այս յօդուածը կոչ մըն է բացի ներկայ կործանիչ պատերազմէ, միլիոնաւոր իսրայէլացի, պաղէստինցի, լիբանանցի կամ սուրիացիներու մատնուած աղէտը կանխելու համար։
