Ինչ զարմանալի օրակարգ է։ Այս շաբաթ թերթիս էջերը մահագրութեամբ լեցուն են։ Ամէն մէկը իր կարգին յիշատակման արժանի զանազաններ զարմանք, ափսոսանք, շոքի տպաւորութիւն պատճառելով հեռացան մեզմէ։
Զինք ճանչցող բոլորը կը խօսէին բարերար Բարսեղ Սարայլըի բարի վարքին մասին։ Այդ վկայութիւնը կը բերէին թէ իր յատկապէս քաղաքիս հայ վարժարաններու հանդէպ ցուցաբերած առատաձեռնութեան օրինակներով եւ թէ մանաւանդ աշխատանքի ընթացքին պարզած համեստութեամբ։ Ինք անձամբ չճանչցողները, երբ առաջին անգամ պիտի հանդիպէին գործարանին մէջ, կը պատկերացնէին այս հսկայ աշխատանոցի գործատիրոջ կերպարը։ Բայց զիրենք կը դիմաւորէր աշխատանքային տարազներու մէջ վարպետ մը, որ լաթի կտորով մը երկար կը մաքրէր ձեռքին կպած մեքենայի իւղը, նախքան ձեռնուի իր հիւրին հետ։ Զինք ճանչցողներու վկայութեամբ ոչ միայն առատաձեռն բարերար, այլ շինիչ մերձեցումով գործատէր մըն էր ան, որ միշտ կը փորձէր ամենամատչելի լուծումը առաջարկել իր խօսակցին։
***
Ֆերիգիւղի Վարժարանի ամենախոստումնալից աշակերտներու կարգին էր 14-ամեայ Նիքոլ Օտապաշը, որ նախորդ ուրբաթ օր յանկարծակիօրէն բոլորին ծանօթ դէմք մը դարձաւ պոլսահայ համայնքի մէջ։ Մարդիկ այս մահուան բօթը գերզգայուն նախադասութիւններով կը փոխանցէին իրարու, միշտ զգուշանալով անտեղի մեկնաբանութիւններէ։ Մինչ պատահարը անզգալաբար կը յուշէր տարաբնոյթ վարկածներ։ Սակայն մեզի համար բոլորովին անսովոր էր Անգարայէն հասնող հեռախօսը։ Հանրածանօթ պետական պաշտօնեայ, ԵՄԻԱ-ի մօտ Թուրքիոյ ներկայացուցիչ աւագ դեսպան Ռըզա Թիւրմենի այրին Տոքթ. Թոմրիս Թիւրմենն էր, որ մեծ կսկիծով կը դիմէր «Ակօս»ի խմբագրութեան։ «Մենք սիրելի Նիքոլին հետ աշխատակցած ենք Մանկանց Միջազգային Կազմակերպութեան շրջանակով նախագծի մը ծիրէն ներս, ուր անչափահասները իրենք կը ներկայացնէին իրենց մասին խնդիրները։ Շատ տպաւորուած եմ այս աղջնակի մասնակցութենէն, որ շուտով դարձաւ լսարանի ամենափայլուն կերպարը։ Կ՚ուզենք ներկայ գտնուիլ թաղման արարողութեան»։ Այս ալ իր կարգին մտածել կու տար թէ այս դեռատի աղջնակը ով գիտէ տակաւին ի՞նչ շնորհներով պարծանք պիտի պարգեւէր իր ծնողքին եւ հարազատներուն, հետզհետէ ամբողջ համայնքին։
***
«Ակօս»ի շրջանակներուն համար դարձեալ սիրելի դէմք մըն էր Գրիգոր Եթերօղլու, որուն գրական շնորհը մերթ ընդ մերթ կը զարդարէր թերթիս էջերը։ Ան ալ երկար տարիներ Պոլիս բնակելով հանդերձ միշտ հաւատարիմ մնացած էր իր ծննդավայրի՝ Արաբկիրի հանդէպ։ Եթերօղլուի ինքնութեան բաղադրիչներէն մէկն էր «դպրեվանքցի» կոչումը։ Թերթիս այս համարին մէջ իր դասընկերներէն Զաքարիա Միլտանօղլու կ՚արտայայտուի մանկութեան տարիներէն վերյիշումներով եւ խօսքը կ՚աւարտէ Գրիգոր Եթերօղլուի բանաստեղծութիւններու հաւաքածոյի խորագիրը նշելով «լռեց կոտրուած զանգակը»։ Կոտրուած զանգակը Գրիգոր Եթերօղլուի տարիներու ընթացքին գրի առած բանաստեղծութիւններէն ընտրանի մըն էր։ Ան նաեւ կ՚աշխատակցէր «Արաբկիր Փոստասը» պարբերականին, մերթ ընդ մերթ ուղղարկելով զանազան բնոյթի գրական յօդուածներ։ Ունէր բացի իր հայ բարեկամներէն, տեղացի գրասէրներէն ալ բաղկացած բարեկամական լայն շրջանակ մը։ Կարելի է ըսել թէ Եթերօղլուի մահով հայրենի հողի պատկանելութենէ ներշնչուած ձայն մը եւս մարեցաւ։
***
Հոգեհան հրեշտակը հասաւ նաեւ Միացեալ Նահանգներ եւ Մայամիի մէջ հասաւ նաեւ հայ մամուլի վաստակաւոր ծառայի մը, Երուանդ Ազատեանի դուռը թակելու։ Ոչ միայն Ռամկավար Ազատական Կուսակցութեան շարքերուն, ամբողջ հայաշխարհի համար մեծ կորուստ մըն է Ազատեանի բացակայութիւնը բովանդակ սփիւռքի տարածքէն մինչեւ Հայաստան։ «Ժամանակ» օրաթերթի սիւնակներուն մէջ Անուշ Թրուանց, Ազատեանի զանազան յօդուածներէն մէջբերումներով կը շեշտէր անոր Հայաստանի հանդէպ տածած սէրն ու հաւատքը։
***
Չորեքշաբթի առաւօտուայ ցնցիչ լուրը այս անգամ կու գար գոյժելու ուրիշ սիրելիի մը՝ Նազար Հանչէրի յանկարծական մահը։ Ան ալ անսպասելի պահուն փակեց իր աչքերը, խոր զարմանք պատճառելով բոլորին։ Ընկերային ցանցերու մէջ զինք ճանչցողներ ափսոսանքով կը յիշէին թէ տակաւին մէկ օր առաջ Սուրբ Խաչ Եկեղեցւոյ մէջ միասին յուղարկաւորած էին Գրիգոր Եթերօղլուն։
Գարնանամուտի յոյսով սկսած ամիսը աւարտին կը հասնի հնձման եղանակով։