Հրաժեշտ Մկրտիչ Մարկոսեանին

ԱՄԵՆ. Ս. ՊԱՏ­­ՐԻԱՐՔ ՀՕՐ
ԴԱՄ­­ԲԱ­­­ՆԱԿԱ­­ՆԸ

«Պա­­­­­տերազ­­­­­մե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցայ բա­­­­­րի պա­­­­­տերազ­­­­­մը, աւար­­­­­տե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցի ըն­­­­­թացքս, պա­­­­­հեցի հա­­­­­ւատ­­­­­քը: Եւ հի­­­­­մա ին­­­­­ծի կը սպա­­­­­սէ ար­­­­­դա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րու­­­­­թեան պսա­­­­­կը»։

(Բ. Տի­­­­­մոթ. Դ.6-8):

Խորհրդա­­­­­ւոր պա­­­­­հեր կ’ապ­­­­­րեցնեն մե­­­­­զի յու­­­­­ղարկա­­­­­ւորու­­­­­թիւննե­­­­­րը։ Մենք միշտ մեր կա­­­­­տարած գոր­­­­­ծե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն վեր­­­­­ջա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւորու­­­­­թիւնը մտա­­­­­ծելով կը սկսինք ամէն ին­­­­­չի։ Եւ ահա՛, մէկ օր մեռ­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լու հա­­­­­մար ամ­­­­­բողջ կեանք մը կ’ապ­­­­­րինք։ Այս ի՞նչ հսկայ հա­­­­­կասու­­­­­թիւն։ Մա­­­­­հը բո­­­­­լոր մտա­­­­­ծող միտ­­­­­քե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն հա­­­­­մար վե­­­­­րածո­­­­­ւած է խո­­­­­շորա­­­­­գոյն հար­­­­­ցումի։ Երբ Շեքսփի­­­­­րը Համ­­­­­լէ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­թին ըսել կու տար. «Թու պի օր նաթ թու պի, թհադ իս թհը քո­­­­­ւէս­­­­­չըն», բո­­­­­լոր մար­­­­­դոց շփո­­­­­թահար մտքե­­­­­րուն թարգման կը հան­­­­­դի­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­սանար։ Ալ­­­­­պէռ Քա­­­­­միւ, «Ամե­­­­­նամէծ ար­­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ծախնդրու­­­­­թիւնը, որ մէ­­­­­կը կրնայ ապ­­­­­րիլ՝ մահն է» ըսած է տրա­­­­­մաբա­­­­­նօրէն շատ ճիշդ ար­­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­յայ­­­­­տութեամբ մը։ Որով­­­­­հե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­տեւ մա­­­­­հը չի նմա­­­­­նիր մեր ոչ մէկ փոր­­­­­ձա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ռու­­­­­թեան. ան բո­­­­­լորո­­­­­վին տար­­­­­բեր դա­­­­­սակար­­­­­գի մը կը պատ­­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նի. ահար­­­­­կու, սար­­­­­սա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­փելի, անդնդա­­­­­ւոր, եւ սա­­­­­կայն... հո­­­­­յակապ։ Փի­­­­­լիսո­­­­­փայու­­­­­թեան հիմ­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­դիր­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րէն Պղա­­­­­տոն ըսած է. «Ամ­­­­­բողջ փի­­­­­լիսո­­­­­փայու­­­­­թիւնը մա­­­­­հուան պատ­­­­­րաստու­­­­­թիւն է»։

Իր բարձր կրթու­­­­­թիւնը փի­­­­­լիսո­­­­­փայու­­­­­թիւն եղող հան­­­­­գուցեալ Մկրտիչ Մար­­­­­կո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­սեանն ալ ի հար­­­­­կէ հար­­­­­ցաքննած է մա­­­­­հուան գա­­­­­ղափա­­­­­րը։ Այնպէս որ այ­­­­­սօր այս դա­­­­­գաղին մէջ գտնո­­­­­ւիլ իրեն հա­­­­­մար տա­­­­­րօրի­­­­­նակ ու անակնկալ բան մը չէ եղած։

Մա­­­­­հը պա­­­­­տաս­­­­­խան կը սպա­­­­­սէ մեզ­­­­­մէ։ Ի՞նչ պի­­­­­տի ընենք անոր հետ։ Ի՞նչ է ան­­­­­մա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­հանա­­­­­լու ճա­­­­­նապար­­­­­հը ան մեզ կոխկրտե­­­­­լէ առաջ։ Մար­­­­­կո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­սեան շատ երի­­­­­տասարդ տա­­­­­րինե­­­­­րուն տո­­­­­ւած էր իր պա­­­­­տաս­­­­­խա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նը. ԱՐ­­­­­ԴԻՒՆԱ­­­­­ԲԵՐՈՒ­­­­­ԹԻՒՆ։ Պէտք էր, որ բազ­­­­­մա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նար եւ բազ­­­­­մացնէր ինքզինք ամէն առու­­­­­մով մեռ­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լէ առաջ։ Սե­­­­­րունդ հասցնե­­­­­լով, մարդ կեր­­­­­տե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լով, սոր­­­­­վեցնե­­­­­լով, ան­­­­­մահ գա­­­­­ղափար­­­­­ներ գրի յանձնե­­­­­լով, գիր­­­­­քե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րու ծնունդ տա­­­­­լով, ան­­­­­ցեալը ներ­­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­յին եւ ապա­­­­­գային կամրջե­­­­­լով։ Ինչպէս քիչ առաջ կար­­­­­դա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցուած Աւե­­­­­տարա­­­­­նին մէջ Տէր Յի­­­­­սուս կը յոր­­­­­դո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րէր մեռ­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լէ առաջ մեռ­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լու մա­­­­­սին՝ օրի­­­­­նակ վերցնե­­­­­լով ցո­­­­­րենի հա­­­­­տիկը, որ եթէ չի մեռ­­­­­նիր առան­­­­­ձին կը մնայ. իսկ եթէ մեռ­­­­­նի շատ ար­­­­­դիւնք կու տայ եւ այդ ար­­­­­դիւնքով ինք պի­­­­­տի ապ­­­­­րի։

Եւ ահա՛, Մկրտիչ Մար­­­­­կո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­սեան կ’ապ­­­­­րի մեռ­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լով հան­­­­­դերձ։ Որով­­­­­հե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­տեւ իր ան­­­­­մա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­հու­­­­­թեան սեր­­­­­մե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը ցա­­­­­նեց այս աշ­­­­­խարհին մէջ եւ ար­­­­­դիւնքը եղաւ այս տպա­­­­­ւորիչ բազ­­­­­մութիւ­­­­­նը։ Երբ ես այստե­­­­­ղէն կը դի­­­­­տեմ ձեզ՝ իր­­­­­մով բեղմնա­­­­­ւորո­­­­­ւած այս բազ­­­­­մութիւ­­­­­նը, կար­­­­­ծես թէ ցո­­­­­րենի պա­­­­­րարտ դաշտ մը կ’եր­­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րի առ­­­­­ջեւս։ Հոս գտնո­­­­­ւող եւ տա­­­­­կաւին բա­­­­­ցակա­­­­­յող հա­­­­­զարա­­­­­ւոր­­­­­ներ, իւ­­­­­րա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­քան­­­­­չիւրս կտոր մը Մար­­­­­կո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­սեան կը կրենք մեր մէջ։ Քրիս­­­­­տո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­սի խօս­­­­­քը ուղղեալ իր հե­­­­­տեւորդնե­­­­­րուն իրա­­­­­կանա­­­­­ցաւ Մար­­­­­կո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­սեանի կեան­­­­­քին մէջ. «Դու՛ք էք աշ­­­­­խարհի աղը, դու՛ք էք աշ­­­­­խարհի լոյ­­­­­սը»։

Մկրտիչ Մար­­­­­կո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­սեանի այս յա­­­­­ջողու­­­­­թիւնը աւե­­­­­լի ցայ­­­­­տուն կը դառ­­­­­նայ երբ նկա­­­­­տի ու­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նանք անոր կեան­­­­­քի հա­­­­­մեստ սկիզ­­­­­բը Տիգ­­­­­րա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նակեր­­­­­տի մէջ։ Ոչ-հա­­­­­յախօս պա­­­­­տանի մը, ու­­­­­ղարկո­­­­­ւած Պո­­­­­լիս, զէ­­­­­րոյէն նոր կեան­­­­­քի մը սկիզբ դրաւ։ Ատամ­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­բոյժ իր հայ­­­­­րը, ինքն ալ ոչ-հա­­­­­յախօս, կը հա­­­­­ւատայ եւ կը հա­­­­­ւատաց­­­­­նէ փոք­­­­­րիկ Մկրտի­­­­­չը, որ իր մայ­­­­­րե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նին չգիտ­­­­­ցող հա­­­­­յը միշտ պի­­­­­տի մնայ կի­­­­­սատ ու ան­­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­տար։ Ուստի պա­­­­­տանի տա­­­­­րիքէն սկսեալ ստի­­­­­պուե­­­­­ցաւ հո­­­­­սանքն ի վեր դիավա­­­­­րել ետ առ­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լու հա­­­­­մար այն ինչ որ Տիգ­­­­­րա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նակեր­­­­­տի մէջ զլա­­­­­ցուած էր իր­­­­­մէ։ Գա­­­­­րակէօզեան, Դպրե­­­­­վանք, Պէզ­­­­­ճեան եւ Կեդ­­­­­րո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նական վար­­­­­ժա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րան­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը աւար­­­­­տե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լով, բարձրա­­­­­գոյն ու­­­­­սումը կը ստա­­­­­նայ Ստան­­­­­պուլի Հա­­­­­մալ­­­­­սա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րանի մէջ, շրջա­­­­­նաւարտ ըլ­­­­­լա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լով փի­­­­­լիսո­­­­­փայու­­­­­թեան ճիւ­­­­­ղէն։ Հի­­­­­մա կեան­­­­­քի նե­­­­­տուե­­­­­լու ժա­­­­­մանակն էր եւ իր սեր­­­­­մե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը կեան­­­­­քի նե­­­­­տելու եւ այդ սեր­­­­­մե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րով ան­­­­­մա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­հանա­­­­­լու ատե­­­­­նը հա­­­­­սեր էր։

Ինչ որ առած էր կեան­­­­­քէն, աւե­­­­­լիով վե­­­­­րադար­­­­­ձուց տաս­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­պատիկ, ճո­­­­­խացած ու բազ­­­­­մա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­պատ­­­­­կո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւած՝ պա­­­­­րարտ հունձքով մը ոս­­­­­կե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­զօծ։ Մկրտիչ Մար­­­­­կո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­սեան եղած է թրքա­­­­­հայու­­­­­թեան բազ­­­­­մա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կող­­­­­մա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նի եւ բազ­­­­­մահմուտ մտա­­­­­ւորա­­­­­կանն ու գրո­­­­­ղը, կրթա­­­­­կան մշա­­­­­կը իր բո­­­­­լոր մա­­­­­կար­­­­­դակնե­­­­­րով՝ հսկիչ, ու­­­­­սուցիչ եւ տնօ­­­­­րէն, գիր­­­­­քե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րու հե­­­­­ղինակ, թեր­­­­­թե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րու աշ­­­­­խա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­տակից, հրա­­­­­տարակ­­­­­չա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­տու­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րու հիմ­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­դիր, հայ գիւ­­­­­ղագրու­­­­­թեան դրօ­­­­­շակա­­­­­կիր, փնտռո­­­­­ւած բա­­­­­նախօս եւ ազ­­­­­գա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­յին գոր­­­­­ծիչ եւ այս բո­­­­­լորով հան­­­­­դերձ սքան­­­­­չե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լի ամու­­­­­սին եւ հայր, ըն­­­­­տիր բա­­­­­րեկամ եւ ըն­­­­­կեր։ Ինչ բա­­­­­նի որ ձեռք է նե­­­­­տեր՝ վե­­­­­րածեր է ոս­­­­­կիի։

Եւ նա­­­­­յեցէ՛ք, այ­­­­­սօր իր ազ­­­­­գը կը կա­­­­­տարէ իրեն հա­­­­­մար ազ­­­­­գա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­յին յու­­­­­ղարկա­­­­­ւորու­­­­­թիւն մը ար­­­­­ժա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նաւո­­­­­րապէս։ Իր մա­­­­­հը ամ­­­­­բողջ երկրի կող­­­­­մէ լսո­­­­­ւեցաւ եւ ցա­­­­­ւակ­­­­­ցա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կան­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րու հե­­­­­ղեղ մը կը հո­­­­­սի հան­­­­­գուցեալի դա­­­­­գաղին շուրջբո­­­­­լորը։ Երբ կը յա­­­­­ճախէր յա­­­­­րակից Պէզ­­­­­ճեան Մայր Վար­­­­­ժա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րան, որ­­­­­պէս 15ամեայ աննշան պա­­­­­տանի մը՝ ան­­­­­շուշտ շատ մտած ելած է այս եկե­­­­­ղեցիէն։ Այ­­­­­սօր ալ մտաւ՝ 70 տա­­­­­րիներ յե­­­­­տոյ այս եկե­­­­­ղեցիէն ներս եւ դուրս պի­­­­­տի գայ այս ան­­­­­գամ յաղ­­­­­թա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կան լու­­­­­սապսա­­­­­կով մը, որ­­­­­պէս հան­­­­­րա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ծանօթ անձնա­­­­­ւորու­­­­­թիւն, այ­­­­­լեւս պատ­­­­­մութեան ան­­­­­ցած։

84 տա­­­­­րուայ եր­­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րատեւ կեան­­­­­քը կա­­­­­րելի է ամ­­­­­փո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­փել մէկ իսկ բա­­­­­ռով. «Հո­­­­­յակա՜պ»։ Չենք կրնար դամ­­­­­բա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նակա­­­­­նի մը սեղմ խօս­­­­­քե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րով նկա­­­­­րագ­­­­­րել իր ան­­­­­ձը եւ գոր­­­­­ծը, զորս նիւթ պի­­­­­տի վերցնեն գրա­­­­­կանու­­­­­թեան պատ­­­­­մա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­գէտ­­­­­ներ, որոնք պի­­­­­տի գտնեն իրենց առ­­­­­ջեւ ու­­­­­սումնա­­­­­սիրո­­­­­ւելիք լայ­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ծաւալ գանձ մը։ Պահն է պան­­­­­ծացնե­­­­­լու իր ան­­­­­թա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ռամ յի­­­­­շատա­­­­­կը։

Կա­­­­­մուրջ անձ մըն էր ան, որ իր էու­­­­­թեան մէջ միացուց ան­­­­­ցեալը եւ ներ­­­­­կան, հայ­­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կանը եւ մարդկա­­­­­յինը, մտա­­­­­ծու­­­­­մը եւ ծի­­­­­ծաղը, խօս­­­­­քը եւ պայ­­­­­քա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը։

Ահա՛ մար­­­­­դը։

Այժմ եկէ՛ք թա­­­­­ղենք Մկրտիչ Մար­­­­­կո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­սեանը իր սի­­­­­րած, իր նո­­­­­ւիրո­­­­­ւած ժո­­­­­ղովուրդին սիր­­­­­տին մէջ։ Ըն­­­­­դարձակ տեղ ու­­­­­նի նաեւ, շնոր­­­­­հիւ իր թրքե­­­­­րէն գրա­­­­­կանու­­­­­թեան, մի­­­­­լիոնա­­­­­ւոր Թուրքե­­­­­րու, Քրտե­­­­­րու, Ասո­­­­­րինե­­­­­րու եւ այլ ժո­­­­­ղովուրդնե­­­­­րու սիր­­­­­տե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն մէջ։ Այդպէ՛ս կ’ու­­­­­զէր ան թա­­­­­ղուիլ։ Մեծ դա­­­­­տար­­­­­կութիւն մը կը թո­­­­­ղու իր ետին։ Փա՜ռք Աս­­­­­տուծոյ, որ Մար­­­­­կո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­սեանը իր դրօ­­­­­շը յանձնեց ու­­­­­րիշնե­­­­­րուն, գո­­­­­յատեւ­­­­­ման պայ­­­­­քա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը կը շա­­­­­րու­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կուի։

Այժմ կը տե­­­­­ղադ­­­­­րենք իր յի­­­­­շատա­­­­­կը Պոլ­­­­­սա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­հայ մե­­­­­ծու­­­­­թիւննե­­­­­րու պան­­­­­թէոնին մէջ եւ իր հո­­­­­գին կը յու­­­­­ղարկենք ազ­­­­­գա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­յին մեծ փառ­­­­­քով՝ Երկնա­­­­­ւոր Հօր ձեռ­­­­­քե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն։ Հար­­­­­կաւ թէ ան­­­­­դե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նակա­­­­­նին աւե­­­­­լի հոծ բազ­­­­­մութիւն մը պի­­­­­տի դի­­­­­մաւո­­­­­րէ զինք ծա­­­­­փահա­­­­­րելով ցնծա­­­­­գին։

Այս ազ­­­­­գա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­յին յու­­­­­ղարկա­­­­­ւորու­­­­­թեան առ­­­­­թիւ մեր կրօ­­­­­նական եւ աշ­­­­­խարհա­­­­­կան բո­­­­­լոր հաս­­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­տու­­­­­թիւննե­­­­­րու եւ անոնց ներ­­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­յացու­­­­­ցիչնե­­­­­րու ցա­­­­­ւակ­­­­­ցութիւննե­­­­­րը հա­­­­­ւաքա­­­­­բար կը փո­­­­­խան­­­­­ցեմ այ­­­­­րիին՝ ազ­­­­­նո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւափայլ տի­­­­­կին Սել­­­­­մա Մար­­­­­կո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­սեանին, իր զա­­­­­ւակ­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն՝ Շան­­­­­դին եւ Շո­­­­­ղերին, թոռ­­­­­նիկնե­­­­­րուն, իր եղ­­­­­բօր՝ Ար­­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­շէս եւ Սիլ­­­­­վա Մար­­­­­կո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­սեանին, Ան­­­­­ժել Թիւ­­­­­զի­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նին։ Շնոր­­­­­հա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կալ ենք ձե­­­­­զի ազ­­­­­գո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­վին, որով­­­­­հե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­տեւ մե­­­­­զի հա­­­­­մար կայ­­­­­տառ եւ կեն­­­­­սա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ռողջ ազ­­­­­գա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­յին մշակ մը պա­­­­­հեցիք ձեր եր­­­­­դի­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­քին տակ։ Մկրտիչ Մար­­­­­կո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­սեանի ար­­­­­դիւնա­­­­­բեր կեան­­­­­քի գաղտնի­­­­­քը ձեր ըն­­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նեկան կեանքն էր, ձեր տա­­­­­քուկ բոյ­­­­­նը՝ սէր, հա­­­­­մերաշ­­­­­խութիւն ու հո­­­­­գածու­­­­­թիւն պա­­­­­րու­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կող։

Այս առի­­­­­թով նաեւ Հայ Կա­­­­­թոլիկ հա­­­­­մայնքը եւս կը բե­­­­­րէ իր ցա­­­­­ւակ­­­­­ցութիւ­­­­­նը յան­­­­­ձին առաջ­­­­­նորդ Ար­­­­­հիապա­­­­­տիւ Տ. Լե­­­­­ւոն Ար­­­­­քեպս. Զէ­­­­­քիեանի, Մխի­­­­­թարեան հայ­­­­­րե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րու հետ։

Հան­­­­­գուցեալը Կեդ­­­­­րո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նական Վար­­­­­ժա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րանի պար­­­­­ծանք շրջա­­­­­նաւարտնե­­­­­րէն եղած է եւ հա­­­­­ւատա­­­­­րիմ նո­­­­­ւիրեալը՝ Դպրե­­­­­վան­­­­­քի աւան­­­­­դին։ Ուստի մեր յա­­­­­տուկ ցա­­­­­ւակ­­­­­ցութիւննե­­­­­րը կ’ուղղենք նաեւ Գա­­­­­րակէօզեան, Պէզ­­­­­ճեան, Կեդ­­­­­րո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նական եւ Դպրե­­­­­վան­­­­­քի լայն շրջա­­­­­նակ­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն եւ շնոր­­­­­հա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կալու­­­­­թիւն կը յայտնենք իրենց բե­­­­­րած ան­­­­­փո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­խառի­­­­­նելի ներդրու­­­­­մին հա­­­­­մար Մար­­­­­կո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­սեանի պէս ազ­­­­­գա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­յին հսկա­­­­­յի մը կազ­­­­­մութե­­­­­նէ ներս։

ար­­­­­դա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րոց օրհնու­­­­­թեամբ եղի­­­­­ցի։ Աս­­­­­տո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւած հո­­­­­գին լու­­­­­սա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւորէ։