11Յունուարին մահացաւ բանաստեղծ, հասարակական գործիչ Ռազմիկ Դաւոյեան։
Դաւոյեան ծնած է 1940-ին, Սպիտակ շրջանի Մեծ Պարնի գիւղին մէջ։ 1964-ին ան աւարտած է Երեւանի Խ. Աբովեանի անուան Հայկական պետական մանկավարժական ուսումնարանի պատմալեզուագրական բաժանմունքը։
1965-էն սկսեալ վարած է «Գրական Թերթ»ի բանաստեղծութեան եւ արձակի բաժինը։ 1970-ին աշխատած է Սփիւռքահայութեան հետ մշակութային կապի կոմիտէին մէջ՝ իբրեւ աւագ խորհրդական։
1991-էն 1999 ան եղած է Համազգային Հայ Կրթական եւ Մշակութային Միութեան Հայաստանի վարչութեան նախագահը։
1994-էն 1996 Դաւոյեան ընտրուած է Հայաստանի Գրողներու միութեան վարչութեան նախագահ։ 1999-էն 2003 ան եղած է Հայաստանի Հանրապետութեան նախագահի խորհրդականը։
Ռազմիկ Դաւոյեան հեղինակ է առաւել քան 40 ժողոուածուներու եւ գիրքերու, որոնք նաեւ հրատարակուած են ռուսերէնով, չեխերէնով եւ անգլերէնով։ «Օտէոն» հրատարակչութիւնը անոր ստեղծագործութիւնները ներառած է համաշխարհային գրականութեան ժողոուածուին մէջ։
2005-էն 2007 ան «Երեւան» վաւերագրական ժապաւէններու սթիւտիոյի տնօրէնն էր, 2007-էն մինչեւ 2018՝ «Հ1» պատկերասփիւռի կայանի տնօրէնի խորհրդական։
Ան արժանացած է բազմաթիւ մրցանակներու եւ պարգեւատրումներու։
Բանաստեղծի մահուան առիթով ցաւակցական հեռագիրներ յղեցին վարչապետ Նիկոլ Փաշինեան եւ նախագահ Արմէն Սարգսեանը։
«Պարոն Դաւոյեանը ժամանակակից հայ գրականութեան նշանաւոր ներկայացուցիչ էր, աւելի քան 40 ժողոուածուի եւ գրքերի հեղինակ, ում ստեղծագործութիւնները տպագրուել են նաեւ արտերկրի մի շարք պարբերականներում։ Մեծ է նրա ներդրումը հայ ժամանակակից գրականութեան զարգացման գործում», նշեց վարչապետը։
Նախագահ Արմէն Սարգսեան Դաւոյեանը նկատեց ստեղծագործ անհատ ու հայրենիքի ճակատագիրով ապրող քաղաքացի՝ աւելցնելով։ «Աւելի քան վեց տասնամեակ նրա իւրայատուկ ու բազմաշերտ ստեղծագործութիւնը որպէս պօէզիա ու արձակ, որպէս երգի վերածուած բանաստեղծութիւն ու հրապարակախօսութիւն, որպէս մարդկային զգացմունք եւ քաղաքացիական մտահոգութիւն ուղեկցում է մեզ»։
(Ասպարէզ)
Մեր ժամանակներու լաւագոյն բանաստեղծներէն Ռազմիկ Դաւոյեանը յաւերժութեան կ՚ուղարկենք իր տողերով։
**
Երեկ տխուր, այսօր ուրախ,
Ալիքի պէս ծափ եմ տալիս,
Երեկ՝ դէպի անյայտութիւն,
Այսօր դէպի ափ եմ գալիս։
Լուռ ժպտում եմ փոքր ու մեծին
Կամ ծիծաղում խենթի նման,
Ինձ բաշխում եմ աւազներին
Անապատի գետի նման։
Ինձ բաշխում եմ անմնացորդ,
Իմ ժպիտներն ու՞ր են տանում,
Ծիծաղիս մէջ ամէն անցորդ
Յոգնած հոգին է լուանում։
Վաղը երբ որ մշուշ լինի,
Եւ արցունքներ ծնուեն ցաւից,
Գուցէ մէկը փոքրիկ մի կայծ
Ետ բերի ինձ իմ ծիծաղից։
