Թուրքիոյ ժողովուրդներու խճանկարի մէջ ուրոյն հատուած մը կը ներկայացնեն համշէնցիները։ Համշէնցիներ ըսելով ակնարկած կ՚ըլլանք իսլամադաւան ժողովուրդի մը, որ յաջողած է մայրենին պահել։ Կը խօսին հայրենի յատուկ բարբառով։
Համշէնցիներ ենթարկուած են պետութեան ձուլման ռազմավարութեան եւ մեծաւ մասամբ կորսնցուցած են իրենց հայ ինքնութեան վերաբերեալ գիտակցութիւնը։ Այս գիտակցութիւնը հազիւ վերջին տարիներուն կարգ մը համայնավար կամ ազատատենչ համշէնցիներու ջանքերով կը ձեւաւորուի։ Այդ հոսանքի բնական հետեւանքներէն եղաւ այժմ Պոլսոյ մէջ բնակութիւն հաստատած համշէնցիներու մէկտեղումը եւ այդ մէկտեղման հետ միասին իրենց լեզուին ու մշակոյթին տէր կանգնելու ձգտումը։ Անոնք յաջողեցան այս ուղղութեամբ կազմակերպչական աշխատութիւն տանիլ եւ հիմնեցին «Հատիկ» հայրենակցական միութիւնը։ Այդ միութիւնը այժմ կ՚աշխատի մէկ կողմէն լեզուին մոռացութեան դէմ պայքարելու, իսկ միւս կողմէ ալ Համշէնի պատմութիւնը նոր սերունդներու փոխանցելու սկզբունքներով։ Միութիւնը կը հրատարակէ պարբերաթերթ մը, որուն վերջերս լոյս տեսած ութ եւ իններորդ համարները հասած են մեր մօտ։ Այդ համարներու մէջ թերթի խմբագրութիւնը ընթերցողներու ուշադրութեան կը յանձնէ ազգագրական բնոյթով յօդուածներ, պատմուածքներ, գիտական ուսումնասիրութիւններ, բանաստեղծութիւններ եւ այլ նիւթեր։
«Կոռ» անունը կրող այս պարբերաթերթի հրատարակութիւնը ինքնին փաստ մըն է երկրէ ներս արմատացած պետական պաշտօնական քաղաքականութեան մատնուած ճեղքերուն։ Իսկապէս ալ «Կոռ»ի հրատարակութիւնով ծանր հարուած մը կը տրուի պետութեան վարած ձուլման քաղաքականութեան։ Նշենք որ համշէնցիներու մէջ բնաւ նուազ չեն այս նոր զարգացումներէն անհանգստութիւն զգացողները։ Սակայն անոնք որքան ալ անհանգիստ զգան, չեն կրնար համոզիչ պատճառներով առարկել համշէնահայերու գոյութեան դիմաց։ Անշուշտ, որ Հայաստանի անկախութիւնով այդ ռազմավարութիւնը եւս ծանր հարուած ստացաւ, քանի որ այս պայմաններու մէջ շատեր առիթ գտան նոր անկախ պետութեան հետ շփուելու։ Եւ շփումները միշտ տուին նոյն հետեւանքը, փաստ մը եղան համշէնցիներու ազգային պատմութիւնը յստակացնելու առումով։
