ՄԻՋԻՆՔ

ՕՔՍԱՆԱ ԿԱՐԱՊԵՏԵԱՆ

oksana.karapetian@gmail.com

Մեծ Պա­­սի եր­­կար ու ձիգ 49 օրե­­րի 24-րդ օրը, որ չոր­­րորդ չո­­րեք­­շաբթին է, յայտնի է Մի­­ջինք անու­­նով։

Այդ օրը բա­­ղարջ էին թխում, բա­­ղար­­ջի մէջ նշան էին դնում՝ դրամ, ու­­լունք կամ որե­­ւէ այլ նշա­­նաւոր իր։ Նշա­­նը բախ­­տա­­­գու­­շակ էր՝ ում բա­­ժին հաս­­ներ, նրա­­նը պի­­տի լի­­նէր տա­­րուայ բա­­րօրու­­թիւնը, իսկ եթէ դա­­նակը նշա­­նին էր դիպ­­չում, գու­­շա­­­կում էին, որ այդ տա­­րուայ առա­­տու­­թիւնը հո­­ղից, երկրա­­գոր­­ծութիւ­­նից պէտք է սպա­­սել. «Տա­­րի հաց»-ի պէս։ Բա­­ղարջն այդ, օրո­­ւայ պէս, կոչ­­ւում էր Մի­­ջինք, նաեւ՝ Մի­­ջունք կամ Կլոճ։

Հե­­տաքրքրա­­կան է, որ Նոր Բա­­յազե­­տում Մի­­ջունքի խմո­­րը հունցում էին ոչ թէ կա­­նայք, այլ՝ տղա­­մար­­դիկ, ընդ որում՝ ոտ­­քե­­­րով։ Յայտնի է, որ կա­­նանց մօտ աւան­­դա­­­բար մա­­քուր էին հա­­մար­­ւում ձեռ­­քե­­­րը, իսկ տղա­­մարդկանց՝ ոտ­­քե­­­րը, օրի­­նակ՝ խա­­ղողը գի­­նի դարձնե­­լիս տղա­­մար­­դիկ են ոտ­­քե­­­րով տրո­­րել։

Բա­­ցի Մի­­ջունքից այդ օրը թխում էին նաեւ այլ խմո­­րեղէն­­ներ։ Մշե­­ցուց բա­­ղար­­ջը, օրի­­նակ, զար­­դա­­­րուած էր ըն­­կոյզով ու չա­­միչով եւ կոչ­­ւում էր «Հա­­րեգիլ»։ Իսկ Նոր Նա­­խիջե­­ւանում դա կլոր, մէ­­ջը ու­­ռուցիկ հաց էր՝ պա­­տուած մեղ­­րաջրով, եւ կոչ­­ւում էր «Պա­­լից»։

Այս տե­­սակ հա­­ցերը բա­­ժան­­ւում էին աղ­­քատնե­­րին։ Իսկ եթէ որե­­ւէ մէ­­կի տա­­նը այդ տա­­րի մարդ էր մա­­հացել, ապա այդ տա­­նը խմո­­րեղէն չէր թխւում, նրանց հիւ­­րա­­­սիրում էին բա­­րեկամ­­ներն ու հա­­րեւան­­նե­­­րը։

Այդ օրը նշա­­նուած աղ­­ջիկ կամ տղա ու­­նե­­­ցող ըն­­տա­­­նիք­­նե­­­րը ձէ­­թով բա­­ղարջ էին թխում եւ ու­­ղարկում այն հարսնա­­ցուին եւ փե­­սացուն։

Մէկ այլ գա­­թայ թխում էին չա­­փահաս աղ­­ջիկնե­­րը երե­­կոյեան, ապա հալ­­վա էին պատ­­րաստում եւ գնում նշա­­նուած ըն­­կե­­­րու­­հու տուն։ Երե­­կոն այդ յայտնի է «Քառ­­սուն ման­­կունք» անո­­ւամբ, քա­­նի որ աղ­­ջիկնե­­րը «քա­­ռասուն ան­­գամ քա­­ռասուն» ծնրադ­­րում էին՝ բարձրա­­ձայ­­նե­­­լով հե­­տեւեալ տո­­ղերը.

«Քառ­­սուն մա­­նուկ,

Քառ­­սուն կուս,

Քառ­­սուն ման­­կանց բա­­րեխօս»։

Կար­­նո­­­հայերն ասում էին.

«Քառ­­սուն մա­­նու­­կը լճին,

Թագն ու պսա­­կը ճտին,

Ինչ որ տո­­ւիր բաղ­­նեցպա­­նին,

Անոր կէսն ա ին­­ծի տուր»։

Այսպէս մի ողջ գի­­շեր նրանք ծնրադ­­րում էին յա­­նուն քառ­­սուն ման­­կանց յի­­շատա­­կի, ընդմի­­ջում էին իրենց բե­­րած մթերքնե­­րը համ­­տես անե­­լով, ապա առա­­ւօտ վաղ լո­­ւանում էին մի­­մեանց վար­­սե­­­րը, տան­­տէ­­­րերից մէ­­կական զոյգ գուլպա նո­­ւէր ստա­­նում եւ դառ­­նում իրենց տնե­­րը։

Իսկ գի­­շերը «լիճք» անու­­նով էր յայտնի. գի­­շերը մին­­չեւ լոյս «լիճք» էին վա­­ռում, ասել է թէ՝ տար­­րա­­­յի մէջ ձէթ էին լցնում, պատ­­րոյգը ոլո­­րում, դնում մէ­­ջը եւ վա­­ռում։ Պա­­տահում էր, որ «լիճ­­քը» վա­­ռում էին եկե­­ղեցի­­ներում՝ մեծ կոն­­քի մէջ, իսկ առա­­ւօտեան կոն­­քի ջու­­րը բա­­ժանում էին մարդկանց, որոնք այդ ջու­­րը քսում էին իրենց մարմնի հի­­ւանդ կամ ցա­­ւող մա­­սերին՝ ական­­ջին, աչ­­քին, ձեռ­­քին եւ այլն, կամ պար­­զա­­­պէս լցնում էին «Մի­­ջունք» բա­­ղար­­ջի մէջ։

Քա­­նի որ Մի­­ջին­­քին գա­­րունն ար­­դէն իր ծաղ­­կունքի շրջանն էր մտնում եւ դաշ­­տերն էին կա­­նաչում, Մի­­ջին­­քը վե­­րածո­­ւել էր գար­­նան աւե­­տաբե­­րի։

Կե­­սու­­րը հրա­­ւիրում էր իր եւ հար­­սի ազ­­գա­­­կան կա­­նանց, եւ նրանք միասին գնում էին դաշտ՝ զբօս­­նե­­­լու, նո­­ւագ­­նե­­­րի տակ պա­­րելու, եր­­գե­­­լու։ Ու­­շագրաւ է, որ հնում նո­­րահար­­սին ամուսնու տնից առա­­ջին ան­­գամ թոյ­­լատրւում էր դուրս գալ Մի­­ջին­­քին։

«Հարսնե­­րը գնա­­ցած է գյաշտ (դաշտ),

Ի՞նչ են բե­­րած՝ ջուխտ-ջուխտ լաշ (տղայ),

Անուննե­­րը ի՞նչ,

Մէ­­կին՝ Զաննակ, մէկին՝ Պամբակ»։

Kategoriler

ԱՌՕՐԵԱՅ