Հովիւի Բախտը

ՕՔՍԱՆԱ ԿԱՐԱՊԵՏԵԱՆ

oksana.karapetian@gmail.com

Կը պատ­­մեն, թէ մարդ մը օր ու գի­­շեր հո­­վուու­­թիւն կ՚ընէր, ամ­­բողջ տա­­րին արիւն քրտինք կ՚ըլ­­լար, հա­­զիւ երեք սո­­մար հաց կաշ­­խա­­­տեր, ըն­­տա­­­նիքը կը պա­­հէր։

Օր մը կի­­նը կը նա­­խատէ թէ երեք սո­­մար հա­­ցով ինչպէս պի­­տի ապ­­րեն։ «Գնա՛, - կ՚ըսէ, - Աստծու փէ­­շը բռնէ, պէլ­­քի մէ դուռմ բա­­նայ»։ Հո­­վիւը քիչ մը կը մռթմռթայ, իբր հի­­մա գո­­նէ ցա­­մաք հաց ու­­նեն ու­­տե­­­լու, ին­­քը որ ժա­­մերն ընկնէ աղօ­­թելու, այդ հա­­ցէն ալ կը զրկուին։ Կը դժգո­­հէ, բայց եկե­­ղեցի կը գնայ։

Եկե­­ղեցիէն որ դուրս կու գայ, մարդ մը նրան կ՚ըսէ թէ․« գնա՛, իմ ոչ­­խարնե­­րուն նա­­յէ, համ­­րէ՛, տես՝ թա­­մամ են, ես քեզ այդ գոր­­ծի հա­­մար սո­­մար մը ցո­­րեն կու տամ»։ Աս հո­­վիւը ոգե­­ւորո­­ւած տուն կը դառ­­նայ, կնո­­ջը կը պատ­­մէ եւ իր կար­­ծի­­­քը կը հարցնէ։ Կինն ալ թէ․«Ին­­չի՞ չես էր­­թայ, ատ­­տից յա­­ւէ՞լ պի­­տի տան, աշխրքին բանն է»։

Հո­­վիւը կու գայ որ եր­­թայ, մար­­դը կ՚ըսէ․«Չէ, ախ­­պա՛չ, ու­­թը կոտ կու տամ, աւել չա­­ժէ»։ Հո­­վիւը նո­­րէն կնոջ մօտ կ՚եր­­թայ, «էր­­թա՞մ», - կը հարցնէ։ «Սո­­մառմ՛ օր չի տա՝յ թող ու­­թը կոտ ըլ­­լի, ատ ա քիչ բան չէ»։

Հո­­վիվը ետ կը դառ­­նայ որ էր­­թայ, ամ­­մա մար­­դը կ՚ըսէ․«Ջուխտըմ՛ չա­­րու­­խէն աւե­­լի չեմ տայ, կ՚ու­­զես գը­­նը՝ կ՚ու­­զես մի՛ էր­­թայ»։ Ասիկ նո­­րէն կնկան մօտ կ՚եր­­թայ հար­­ցումի։ «Գլոխ­­քար, - կ՚ըսէ կնի­­կը, - թող ջուխտըմ՛ չա­­րուխ ըլ­­լի, ոտո­­ւիքտ էլ է կը ծած­­կէ»։

Աս մեր չո­­պանը վեր­­ջը կ՚եր­­թայ ոչ­­խարնե­­րուն նա­­յելու, կը տես­­նէ, թէ ար­­դէն մէ­­կը հո­­վուու­­թիւն կ՚ընէ։ Կը հարցնէ, թէ ով է, ան ալ կ՚ըսէ թէ իրեն ղրկած մար­­դու բախտն է, մար­­դու ոչ­­խարնե­­րուն կը նա­­յէ։

«Դէ որ այդպէս է, ասա տես­­նեմ իմ բախտն ու՞ր է», - կը հարցնէ հո­­վիւը։ «Հոն է, ծա­­ռի տակ քնած է»,- կը լսէ պա­­տաս­­խա­­­նը։ Հո­­վիւը մօտ կ՚եր­­թայ, կը տես­­նի՝ իրօք, ջա­­հել տղայ մը ծա­­ռի տակ ննջել է։ Կայ, չկայ, ասի­­կա իմ դով­­լէաթն է, - կը մտա­­ծէ հո­­վիւը եւ կը սկսէ լալ ու աղա­­չել, որ բախ­­տը արթննայ, իրեն տէր կանգնէ, թէ չէ ան­­տէր թո­­ղեր, ըն­­կեր քներ է։

Դով­­լէաթը կը զարթնէ, կը հարցնէ՝ ի՞նչ կ՚ու­­զես։ Հո­­վիւն ալ թէ՝ օրո­­ւայ հա­­ցի կա­­րօտ ենք, բան մը ըրէ։ Բախ­­տը եր­­կու ձեռ­­քը կը մեկ­­նէ, մէ­­կի մէջ՝ 10 փա­­րա, միւ­­սի՝ մէկ փա­­րա․«որը կ՚ու­­զես, վերցրու»,-կ՚ըսէ բախ­­տը։

Հո­­վիւը կը մտա­­ծէ, թէ 10 փա­­րան որ վերցնէ, մէկ ալ ան­­գամ երես չի ու­­նե­­­նայ ալ բան ու­­զե­­­լու, եւ մէկ փա­­րան կը վերցնէ։

- Ագա­­հու­­թիւն որ չա­­րիր, տաս փա­­րան չվերցրիր, քեզ հետ կու գամ, - կ՚ըսէ բախ­­տը։

Տունդար­­ձի ճամ­­բին հո­­վիւը կը հան­­դի­­­պի եր­­կու մար­­դու, որոնք իրար կը զար­­կէին քա­­րի մը հա­­մար։ Իր մէկ փա­­րան կու տայ, կ՚առ­­նի այդ քա­­րը։ Կ՚եր­­թայ ոչ­­խարնե­­րու տի­­րոջ մօտ, կ՚ըսէ որ նրա դով­­լա­­­թը ոչ­­խարնե­­րուն կը նա­­յէ, իրեն ի զուր տե­­ղը ին­­չու է ղրկել։

Մարդն ալ կը չա­­փէ երեք սո­­մար ցո­­րեն կու տայ հո­­վիւին, եւ նա ու­­րախ-ու­­րախ տուն կը դառ­­նայ, ցո­­րենը ամ­­բա­­­րը կը դնէ, քարն ալ՝ թէ­­րէքին՝ պա­­տին ամ­­րա­­­ցուած տախ­­տա­­­կին։ Արե­­ւը որ մայր կը մտնի, քա­­րը կը սկսի շող­­շո­­­ղալ ու լոյս ար­­ձա­­­կել։

Օր մը վա­­ճառա­­կան կ՚անցնէ այդ կող­­մե­­­րով։ Գի­­շերը կրակ կ՚ու­­զէ վա­­ռել, կը նա­­յէ, հեռ­­ւում լոյս կը տես­­նի։ Կու գայ ան­­թեղ մը ու­­զե­­­լու իր խա­­րոյ­­կի հա­­մար։ Երբ կը հաս­­նի հո­­վիւի տուն, կը տես­­նէ, որ այն լոյ­­սը դա­­րակին դրո­­ւած քա­­րէն կու գար։ Կը հասկնայ, որ թան­­կա­­­րժէք քար է։ Առանց եր­­կար բա­­րակ մտա­­ծելու կ՚ըսէ թէ տաս հա­­զար ոս­­կի կու տայ քա­­րի հա­­մար։

Հո­­վիւն ու կի­­նը մեծ ու­­րա­­­խու­­թեամբ կը վա­­ճառեն քա­­րը։ Վա­­ճառա­­կանը այն քա­­ղաքում տասնհինգ հա­­զար ոս­­կով կը վա­­ճառէ, ապա կը դառ­­նայ հո­­վիւի տուն․ հո­­վիւի կնոջն էր հաւ­­նել, կ՚ու­­զէր հնար­­քով մը փախցնէր։

Կը մտա­­ծէ թէ աս չո­­պանը որ իմա­­նայ որ­­քան աւել է վա­­ճառել քա­­րը, ապա կա՛մ սիր­­տը կը կանգնէ, կա՛մ ուշքը կը կորցնէ։ Կ՚ըսէ թէ․«ան­­խե՛լք, տա­­սը հա­­զար օս­­կու առած քարդ, տաս­­նը­­­հինգ հա­­զարի ծա­­խեցի»։

«Ան­­խելքը դուն ես, - կ՚ըսէ հո­­վիւը, - ես մէ փա­­րիմ՛ էի առէ, տա­­սը հա­­զարի ծա­­խեցի»։

«Պէ­­զիր­­կա­­­նը աս օր կ՚իմա­­նայ՝ օ սա­­հաթ վա­­րամ կը բե­­րէ, մեռ­­նի կը»։ Իսկ վա­­ճառա­­կանի ու­­նե­­­ցուած­­քը կը մնայ հո­­վիւին։ Այս դէպ­­քէ ետ­­քը հո­­վիւն ու իր կի­­նը իրենց բախ­­տէն աչք չեն հե­­ռաց­­նէ, ժամ կ՚եր­­թան եւ անոր հա­­մար աղօթք կ՚ընեն։

Kategoriler

ԱՌՕՐԵԱՅ