Պոլսահայ իրողութեան մէջ անփոխարինելի կորուստ մը ըլլալով կը յայտնուի Կեդրոնական վարժարանի վաստակաւոր ուսուցիչ եւ տնօրէն Պերճ Չալըքմանի մահը։ Չալըքման իբրեւ գեղանկարչութեան ուսուցիչ երկար տարիներ վաստակ ունի դպրոցի պատմութեան մէջ։ Ան նաեւ վարած է տնօրէնի պաշտօն եւ տիրացած է բոլոր ուսուցիչներու համար նախանձելի մենաշնորհի, որն է վայելել աշակերտի սէրն ու համակրանքը։ Ափսոս որ այս նուիրական ասպարէզի մէջ քիչերն են միայն, որ կը տիրանան նման համակրանքի։ Չալըքման ունեցաւ այդ յաջողութիւնը շնորհիւ երիտասարդ սերունդի նկատմամբ իր տածած ջերմութեան։ Ընկերական էր եւ գիտէր աշակերտի հոգեբանութիւնը։ Դիւրաւ կը թափանցէր ուսանողներու ներքնաշխարհին, ո՛չ միայն իբրեւ ուսուցիչ այլ իբրեւ ընկեր։ Աշակերտները կը յարգէին զինք, բայց չէին վախնար իրմէ։ Գիտէին, որ իրարու դէմ հակադրուած դասակարգէր չեն ներկայացներ։ Թերեւս այս կապը ունէր իր շատ հաւաստի պատճառները։ Պատճառներ՝ որոնք կը ծագէին ժամանակի հրամայականներէն։ Արդարեւ Չալըքմանի դասընկերներուն մէջ բաւական մեծ թիւ կը կազմէին, բոլոր այն ուսանողները, որոնք Բ. Համաշխարհային պատերազմի դոհուբոհի մէջ կրկին անգամ արձանագրուած էին դպրոց, զերծ մնալու համար պատերազմ արհաւիրքէն։
Սգալով իր կորուստը կը մխիթարուինք, այն երեւոյթով, թէ գեղանկարիչ եւ մանկավարժ Պերճ Չալըքման մեզմէ հրաժեշտ կ՚առնէ ետին թողելով քաղցր յիշատակ մը, որ անթառամ պիտի մնայ գլխաւորութեամբ աշակերտներուն, զինք ճանչցող բոլորին մօտ։
Այս տխուր առթիւ մեր վշտակցութիւնը կը յայտնենք սիրելի պարոն Պերճի այրիին, դստեր, որդւոյն եւ ընտանիքի բոլոր պարագաներուն։
