Հայաստան՝ յաղթանակէ զատ ելք չունի

Ամբողջ հայաշխարհը յուզող պատմական օրեր կ՚ապրուի Հայաստանի եւ յատկապէս ալ քաղաքամայր Երեւանի մէջ։ Հայ ժողովուրդը դէպի աւելի յուսալի օրեր երթալու համար առիթ մը համարած էր Սերժ Սարգսեանի հրաժարումը։ Այդ պայմաններու տակ, բովանդակ հայութեան ուշադրութիւնը ուղղուած էր 1 Մայիսին կայացող Ազգային ժողովի նիստին։ Այդ օր պատգամաւորները պիտի ընտրէին նոր վարչապետ, ու այդ պաշտօնին միակ թեկնածուն էր ժողովրդական շարժումի առաջնորդ Նիկոլ Փաշինեան։ Սակայն ի սպառ ելան բոլոր յոյսերը եւ Փաշինեան ստացաւ միայն 45 պատգամաւորներու աջակցութիւնը։ Վարչապետ նշանակուելու համար կը պակսէին ութը ձայներ։ Այժմ սահմանադրութեան ցուցմունքներու համաձայն 8 Մայիսին պիտի կայանայ վարչապետ ընտրելու երկրորդ նիստը։ Իսկ եթէ այս երկրորդ փուլն ալ ակնկալուած արդիւնքը չի տայ Հայաստան առաւելագոյն 45 օրերու ընթացքին պիտի երթայ Խորհրդարանի նոր ընտրութեան։ Այս հանգրուանի ընդդիմադիր շարժումի գլխաւոր մտահոգութիւնն է ներկայ օրէնքով կայանալիք ընտրութիւններու արդարութիւնը։ Իսկապէս ծայր աստիճան մտահոգիչ երեւոյթներ բոլորին համար։

Հայաստան անհնազանդութեան այս հրաշալի գործադրութիւնով համաշխարհային գետնի վրայ շատ բարձր գնահատուեցաւ, նոյնիսկ վայելեց բազմաթիւ երկիրներու հասարակութեան բարի նախանձը։ Իբրեւ այդ տրամադրութիւնը լաւագոյն նկարագրող յօդուած այս էջի վրայ տեղ կու տանք Յասմիկ Մարտիրեանի յօդուածին։

Քայլել Երեւանում

ՅԱՍՄԻԿ ԶԻՆԱԳՈՐԾ ՄԱՐՏԻՐԵԱՆ

 

Դուրս եմ գա­լիս փո­ղոց ու զգում եմ, որ ճա­­նապար­­հին հան­­դի­­­պող բո­­լոր մար­­դիկ սի­­րում են ինձ ու իրար։ Քայ­­լում ու պա­­տահա­­բար գցում եմ դի­­մացից ան­­ցող ան­­ցորդի պա­­յու­­սա­­­կը, պտտուում եմ նե­­րողու­­թիւն խնդրե­­լու՝ սպա­­սելով, որ հի­­մա կո­­պիտ մի բան կը լսեմ, բայց փո­­խարէնն ինձ ժպտում ու առա­­ջար­­կում են շո­­կոլատ ըն­­կած պա­­յու­­սա­­­կից, ընդ որում՝ ամե­­նալա­­ւը։ Գնում եմ մեթ­­րօ, եր­­կու ոտ­­քերս չեն տե­­ղաւոր­­ւում, կանգնում եմ մէ­­կի վրայ, իսկ ձեռ­­քերս մնում են օդում։ Քա­­նի որ որե­­ւէ տե­­ղից չեմ բռնուել, քիչ է մնում ընկնեմ, բայց շուրջս եղած բո­­լոր մար­­դիկ պա­­հում են ինձ ու ասում, որ իրենց ձեռ­­քը բռնեմ։ Տեղ եմ հաս­­նում ու յի­­շում եմ, որ մո­­ռացել էի ջուր ու թաց ան­­ձե­­­ռոցիկ վերցնել։ Մի խա­­նութ եմ մտում, որ­­տեղ նախ­­կի­­­նում եր­­բեք չեմ եղել։ Վա­­ճառո­­ղու­­հին՝ մուգ կար­­միր մա­­զերով ու կաթ­­նա­­­գոյն շրթներ­­կով մի կին, չնա­­յած մե­­նակ եմ, բայց հարցնում է. «Հը՜ն երե­­խէք, ուր հա­­սա՞ք»։ Ժպտում եմ ու ասում, որ լաւ է լի­­նելու, վճա­­րում ու դուրս եմ գա­­լիս։ Շատ բան ասե­­լուց ան­­յարմար եմ զգում, որով­­հե­­­տեւ երե­­կոյեան հան­­րա­­­հաւաք­­նե­­­րին եմ միայն լի­­նում։ Շա­­րու­­նա­­­կում եմ քայ­­լել ու ճա­­նապարհս կտրում մի չոր­­սա­­­մեայ տղայ՝ դրօ­­շը ձեռ­­քին ու գո­­ռում՝- մի-ա-ցէք, մի-ա-ցէք։ Մօ­­տենում եմ, որ գրկեմ, դրօ­­շը ձեռ­­քից ընկնում է, բար­­կա­­­ցած նա­­յում է վրաս ու ասում. «Չգի­­տե՞ս, որ դրօ­­շը չեն գցում»։ Կռա­­նում է, որ ին­­քը վերցնի, ես աւե­­լի արագ էի։ Դրօ­­շը տա­­լիս եմ իրեն, նե­­րողու­­թիւն խնդրում ու շա­­րու­­նա­­­կում քայ­­լել։ Ապ­­րիլն էս տա­­րի սո­­վորա­­կանից աւե­­լի տաք էր, եւ ու­­սա­­­նողու­­հին, ով վաղ առա­­ւօտից արե­­ւի տակ մաս­­նակցում էր դա­­սադու­­լին, կորցնում է գի­­տակ­­ցութիւ­­նը։ Մին­­չեւ հասցնում եմ մօ­­տենալ օգ­­նութիւն ցոյց տա­­լու, աւե­­լի մօտ կանգնած մար­­դիկ տա­­նում նրան աւե­­լի ստուերոտ տեղ, ուշքի բե­­րում, ջուր ու քաղցրա­­ւենիք տա­­լիս։ Աղ­­ջի­­­կը ոտ­­քի է կանգնում, մի եր­­կու րո­­պէ հանգստա­­նում է, յե­­տոյ նո­­րից միանում է արե­­ւի տակ պայ­­քա­­­րող ըն­­կերնե­­րին։ Մի քիչ քայ­­լում եմ, տես­­նում եմ դա­­սըն­­կե­­­րոջս՝ Վա­­հէին, ասում եմ, որ էս երե­­կոյ չենք լի­­նի հան­­րա­­­հաւա­­քի (մաս­­նակցում ենք ըն­­տա­­­նիքով, բա­­րեկամ­­նե­­­րով ու ըն­­կերնե­­րով)։

Գտայ խա­­նու­­թը, որ­­տե­­­ղից պէտք է վերցնէի սպի­­տակ վեր­­նա­­­շապի­­կը, որը հա­­գայ Երա­­նիկի ու Սեր­­կէի հար­­սա­­­նիքին։ Ես, Քնարն ու մօ­­րաքոյ­­րե­­­րիս տղեր­­քը պա­­րում ենք, իսկ դա­­դար­­նե­­­րին միանում Ազա­­տու­­թիւն TV-ի ու­­ղիղ միացումնե­­րին։ Ամեն ինչ լաւ է ու, ինչպէս ան­­ցած բո­­լոր օրե­­րին, մար­­դիկ աւե­­լի շատ են, քան նա­­խորդ օրը՝ կո­­կիկ են, հան­­դարտ ու գնում են տուն ժա­­մը 22։30, իսկ մենք՝ մէկ ժամ անց։ Առա­­ւօտեան արթնա­­նում եմ էն ժա­­մին, երբ սկսւում է Ազ­­գա­­­յին Ժո­­ղովի (ԱԺ) նիս­­տը։ Իրա­­կանու­­թիւնը փո­­խուեց, կամ մենք ու­­ղիղ եթե­­րով հե­­տեւե­­ցինք նա­­խորդ տա­­սը տա­­րինե­­րին մեր երկրում առ­­կայ իրա­­կանու­­թեանը։ իս­­թանպուլցի իմ բա­­րեկամ­­ներն ու ծա­­նօթ­­նե­­­րը յա­­ճախ կա­­տակ­­ներ անում՝ իրենց «ինչպէս ես» հար­­ցին, մեր՝ հա­­յաս­­տանցի­­ներիս տուած «ոչինչ» պա­­տաս­­խա­­­նի մա­­սին։ Գի­­տէ՞ք ինչ նկա­­տի ու­­նէինք. տա­­սը տա­­րի շա­­րու­­նակ, իշ­­խա­­­նու­­թիւննե­­րը դա­­տար­­կում էին մեզ՝ խօս­­քի նիւ­­թա­­­կան ու բա­­րոյա­­կան իմաս­­տով։Մենք դա­­տարկ էինք, մեր եր­­կի­­­րը՝ նոյնպէս։ Եւ դա էր մեր էդ­­պի­­­սի պա­­տաս­­խա­­­նի պատ­­ճա­­­ռը։ Ի վեր­­ջոյ շա­­տերիս՝ մեր դա­­տար­­կութիւնն ու յու­­սալքու­­թիւնն էր դրդում ան­­բա­­­րոյ արարքնե­­րի, օրի­­նակ՝ ընտրա­­կաշառք վերցնե­­լու եւ ան­­պա­­­տեհ հնա­­զան­­դութեան։ Բայց գի­­տէ՞ք ինչն էր յատ­­կա­­­պէս վրդո­­վեց­­նող, էն որ ոչ ոք ծեր թո­­շակա­­ռուին չէր կա­­րող մե­­ղադ­­րել ընտրա­­կաշառք վերցնե­­լու մէջ, որով­­հե­­­տեւ բա­­ժանուող ընտրա­­կաշառ­­քը կազ­­մում էր իրենց ամ­­սա­­­կան թո­­շակի 1/2-ը, ին­­չից, ի հար­­կէ, ան­­տե­­­ղեակ Սփիւռքի մեր շատ յայտնի հայ­­րե­­­նակից­­ներ, ով­­քեր փառ­­լա­­­մեն­­թա­­­կան վեր­­ջին ընտրու­­թիւննե­­րի քա­­րոզար­­շա­­­ւի ըն­­թացքում Հա­­յաս­­տա­­­նից դուրս գտնուելով, յոր­­դո­­­րում էին մեզ չվա­­ճառել մեր ձայ­­նը մի քա­­նի հա­­զար դրա­­մով։ Չնա­­յած պէտք է նշեմ, որ կո­­չեր անող­­նե­­­րից շա­­տերն այ­­սօր ար­­դէն այստեղ են՝ մեր կող­­քին։ Ին­­չե­­­ւէ…Իսկ հնա­­զան­­դութիւ­­նը որե­­ւէ կերպ ար­­դա­­­րաց­­նել չէր կա­­րող։ Չէ՞ որ տա­­սը տա­­րի առաջ նոյնպի­­սի շարժման շատ ան­­դամնե­­րը չվա­­խեցան իշ­­խա­­­նու­­թիւն տեն­­չող մո­­լագար մար­­դասպան­­նե­­­րից, բան­­տե­­­րում յայտնուելուց, շին­­ծու դա­­տական գոր­­ծե­­­րից, պա­­ռակ­­տումնե­­րից, ներ­­քին խռո­­վու­­թիւննե­­րից, ան­­հա­­­մաձայ­­նութիւննե­­րից ու պայ­­քա­­­րեցին ամեն օր՝ տա­­սը տա­­րի շա­­րու­­նակ, ու էս պայ­­քա­­­րի մաս­­նա­­­կից­­նե­­­րից էր նաեւ այժմեան պայ­­քա­­­րի առաջ­­նորդ ու ժո­­ղովրդի թեկ­­նա­­­ծու Նի­­կոլ Փա­­շինեանը։ Ես, ցա­­ւօք, ոչ յա­­ճախ կա­­րող էի ու կա­­րող եմ ինձ մշտա­­պէս պայ­­քա­­­րող մէ­­կը հա­­մարել, իսկ եր­­բեմն կա­­րող էի ու կա­­րող եմ։ Ամէն դէպ­­քում էս պայ­­քա­­­րը մեզ բո­­լորիս էն­­քան բան սո­­վորեց­­րեց ու էն­­քան բան է շա­­րու­­նա­­­կում սո­­վորեց­­նել։ Բո­­լորս դար­­ձանք առա­­ջուայ պէս հան­­դուրժող, սկսե­­ցինք պայ­­քա­­­րել ու ար­­դիւնքի հաս­­նել ու նո­­րից սկսե­­ցինք սի­­րել իրար, եւ ինչպէս հո­­գեբան­­ներն են ասում ՝ սի­­րել առանց պայ­­մա­­­նական ըն­­դունման։ Էն­­քան էինք տա­­րուել Նի­­կոլի ու մեր շա­­րու­­նա­­­կական յա­­ջողու­­թիւննե­­րով, որ էսօր յոյս ու­­նէինք, որ ԱԺ-ում մե­­ծամաս­­նութիւն կազ­­մող մար­­դիկ նոյնպէս կը փո­­խուեն ու կ՚անեն մի բան, որը եր­­բեք չեն արել՝ կը սկսեն սի­­րել ու լսել մեզ։ Ցա­­ւօք, նման բան չե­­ղաւ, փո­­խարէ­­նը մեր ու­­ղեղնե­­րը մաք­­րա­­­գոր­­ծուեցին մե­­ծամաս­­նա­­­կան կու­­սակցու­­թեան շատ պատ­­գա­­­մաւոր­­նե­­­րի ներ­­սում վեր­­ջին տա­­սը տա­­րինե­­րի ըն­­թացքում կու­­տա­­­կուած հո­­գեցուց ելոյթնե­րը լսե­լու ար­դիւնքում։ Յե­տոյ գլուխս սկսեց ցա­ւել, յե­տոյ սկսե­ցի գրել, իսկ հի­մա ու­զում եմ գնալ քնելու։ Վաղը նորից հանրահաւաքի պիտի գնանք (մասնակցում ենք ընտանիքով, բարեկամներով ու ընկերներով), իսկ երեկուայ հարսանիքից ու էսօրուայ նիստից յետոյ գոնէ մի երկու ժամ քնել է պէտք։

Kategoriler

ԱՌՕՐԵԱՅ