Նամակ Օման Քաւալայէն

Սիլիվրիի արգելանոցի մէջ բանտարկութեանս հինգերորդ ամիսն ալ լրա­ցու­ցած եմ։ Առող­ջութիւնս լաւ է։ Ամէն օր շուրջ եր­կու ժամ կը քա­լեմ ար­գե­լանո­ցի բա­կին մէջ։ Ճա­շերը լաւ են։ Բան­տի բժիշ­կին յանձնա­րարու­թեամբ սկսայ ակ­նոց գոր­ծա­ծել, ուր հի­մա աւե­լի դիւ­րին կը կար­դամ։ Կար­դալ, գրել, լուացք լուալ, մաք­րութիւն, ժա­մերս ձե­ւով մը կ՚անցնին։ Նա­խորդ շա­բաթ վե­րացաւ ին­ծի դէմ յա­րու­ցուած սահ­մա­նափա­կումնե­րը։ Աւե­լի ազատ կը թղթակ­ցիմ։ Փաս­տա­բան­նե­րու հետ աւե­լի յա­ճախ կը տե­սակ­ցիմ։ Ու­րա­խառիթ ու­րիշ զար­գա­ցում մըն ալ գար­նան գա­լուստն է։ Աշ­նան ու ձմրան օրե­րուն կա­րօտած էինք արե­ւը եւ ան հի­մա մեզ կը ժպտայ բան­տի բա­կի պա­տերու վրա­յէն։ Թէեւ չենք կրնար վա­յելել գար­նան բա­րիք­նե­րը, չենք կրնար տես­նել ծաղ­կած, ծիլ ար­ձա­կած ծա­ռերը, բնու­թեան բուրմունքը, բայց գի­տենք որ գա­րու­նը եկած է։ Հի­մա ան­համբեր կը սպա­սենք ճնճղուկնե­րու գա­լուստին։

Միւս կող­մէ երկրի վրայ տի­րապե­տող քա­ղաքա­կան մթնո­լոր­տը կը պա­հէ իր լա­րուա­ծու­թիւնը։ Ան­շուշտ շատ ու­րախ եմ վեր­ջին ազատ թո­ղումնե­րը լսե­լով, բայց զի­նուո­րական հա­րուա­ծի հետ կապ չու­նե­ցող դեռ բազ­մա­թիւ մար­դիկ ափ­սոս որ կը շա­րու­նա­կեն զրկանքնե­րու մէջ ապ­րե­լու։ Ար­տա­կարգ իրա­վիճա­կի պայ­մաննե­րուն մէջ մեծ ան­փութու­թեամբ ձեր­բա­կալուած բազ­մա­թիւ ան­մեղ մար­դիկ կը սպա­սեն տի­րող իրա­վիճա­կի փա­ռատե­լուն հա­մար։ Մին­չեւ որ այս դա­ժան պայ­մաննե­րը չվե­րանան, բան­տի մէջ ըլ­լալ կամ չըլ­լա­լը նշա­նակու­թիւն պի­տի չու­նե­նայ։ Մենք պի­տի շա­րու­նա­կենք մե­զի պար­տադրուած զրկանքնե­րը ապ­րե­լու։ Կ՚ու­զեմ իմ ող­ջոյննե­րը եւ բա­րեւ­նե­րը փո­խան­ցել բո­լոր անոնց, որոնք մտա­հոգ են իմ մատ­նուած պայ­մաննե­րով»։