Կը շարունակես ապրիլ բազում մարդոց մէջ

ԿԻՐՕ ՄԱՆՈՅԵԱՆ

Սիրելի Հրանդ,

Դժուար է հա­ւատալ, թէ 10 տա­րիէ ի վեր կը բա­ցակա­յիս մեզ­մէ։ Դժո­ւար է՝ քա­նի որ տա­սը տա­րուայ ըն­թացքին միշտ կաս։ Որ­քան շատ խօ­սեցանք քու մա­սին, քու գա­ղափար­նե­րուդ, ըսած­նե­րուդ կամ չը­սած­նե­րուդ մա­սին։ Տա­կաւին կը շա­րու­նա­կենք խօ­սիլ։ Դժո­ւար է բա­ցակա­յու­թեանդ հա­ւատալ։

Սպա­նու­թեանդ շուրջ շա­րու­նա­կուող դա­տավա­րու­թիւնն ալ պատ­ճառ կ՚ըլ­լայ, որ խօ­սինք քու մա­սին։ Թէեւ ես այդ թատ­րերգու­թեան մօ­տէն չեմ հե­տեւիր, նե­րող կ՚ըլ­լաս։ Դա­տական այդ նիս­տե­րը ար­դա­րադա­տական գոր­ծո­ղու­թե­նէ աւե­լի արե­ւելեան սե­րիալ­նե­րու կը նմա­նին։ Գի­տենք թէ ո՛վ է ոճ­րա­գոր­ծը։ Կար­ծեմ շա­տեր ալ հա­մակար­ծիք են իմ հա­մոզու­մին։ Ոճ­րա­գոր­ծը, Թուրքիոյ հա­ւատա­րիմ բայց ոչ հնա­զանդ, հա­յու ինքնու­թիւնը վեր պա­հող քեզ նման ան­հա­տի մը արիու­թեան չհան­դուրժող Թուրքիոյ պե­տու­թիւնն է։

Կա­րող է որ որոշ քա­ղաքա­կան նա­խընտրու­թիւննե­րով հա­կադ­րո­ւած ըլ­լանք իրա­րու։ Բայց քու քա­ջու­թիւնը, գա­ղափար­ներդ ներ­կա­յաց­նե­լու յստա­կու­թիւնը պատ­ճառ դար­ձան, որ քե­զի յար­գեմ իբ­րեւ մարդ, իբ­րեւ հայ մարդ։

Վստահ եմ ու­րիշներ ալ պատ­մած են քեզ թէ սա վեր­ջին տա­սը տա­րինե­րուն Թուրքիոյ մէջ գոր­ծե­րը «քայլ մը առաջ, եր­կու քայլ նա­հանջ» կշռոյ­թով կ՚ըն­թա­նան։ Այս օրե­րուս Թուրքիոյ մէջ կեն­դա­նի ըլ­լալ պի­տի ու­զէի՞ր։ Վստահ չեմ։

Բայց ինչպէս ըսի, դուն կաս։ Կը գո­յատե­ւես զա­նազան­նե­րու մէջ։ Ամէն մէ­կը տար­բեր կը յի­շէ քեզ։ Ին­ծի հա­մար կա­րեւոր է այն որ թուրքիացի, յատ­կա­պէս պոլ­սե­ցի հայ երի­տասար­դութիւ­նը քեզ կը յի­շէ։ Եւ թէ խոր յար­գանքով, մտե­րիմ սէ­րով կը յի­շէ։ Ազ­դո­ւած են քու քա­ջու­թե­նէդ, ինքնավստա­հու­թե­նէդ։

2013-ին այ­ցե­լեցի քու ին­կած վայ­րը, աշ­խա­տասե­նեակդ, ապա շի­րիմդ։ Բար­կութիւ­նով լե­ցուե­ցայ կա­տարո­ւած անար­դա­րու­թեան դէմ։ Յա­ճախ կը նշէի թէ զիս Պո­լիս հրա­ւիրող երկրորդ ան­ձը եղած ես։

Առա­ջինը ան­ցեալին ԱԶԿ կու­սակցու­թեան պատ­գա­մաւոր մըն էր որ ապա պե­տու­թեան կող­մէ երկրէն վտա­րուե­ցաւ։ Իսկ դուն պե­տու­թեան կող­մէ սպան­նո­ւեցար։ Ինչ որ է, շա­տեր այդ երկրին մէջ քեզ նման ապ­րիլ կ՚ու­զէին։

Հողդ թե­թեւ, սի­րելի՛ Հրանդ։