Հայկական պատմական բնակավայր մը՝ Ֆըլստան

ՍԷՏԱԴ ՈՒԼՈՒԿԱՆԱ

Վա­նի եւ շրջա­կայ­քի մա­սին հա­յոց պատ­մութեան ուղղեալ ու­սումնա­սիրու­թիւննե­րը միշտ նիւթ կ՚ու­նե­նան լի­ճի արեւմտեան հա­տուա­ծը, առ­հա­սարակ քա­ղաքի կեդ­րո­նը։ Կ՚ան­տե­սուի լի­ճի արեւմտեան ափը, ուր կան Ար­ճէ­շի, Ատիլ­ճէ­վազի նման պատ­մա­կան բնա­կավայ­րեր։ Իբ­­րեւ տե­­ղացի, ու­­զե­­­ցի հա­­սարա­­կու­­թեան ու­­շադրու­­թեան տրա­­մադ­­րել այդ հա­­տուա­­ծի «Ֆըլստան» աւա­­նը։

Հա­­զիւ եօթ կամ ու­­թը տա­­րեկան էի, երբ այն ատեն 90 տա­­րեկան­­նե­­­րով Իս­­մաիլ Պա­­քըշէ լսած էի սար­­սա­­­փելի դրուագ մը։ «Գառ­­նա­­­րած էի Աք­­չը­­­րա գիւ­­ղը, մարդ մը կար, որ շատ կը ծխէր։ Հա­­յոց ցե­­ղաս­­պա­­­նու­­թեան օրե­­րուն գլխա­­տեցին այդ մար­­դը, շնչա­­փողը տե­­սայ որ սեփ­­սեւ էր»։ Իս­­մաիլ այս փոր­­ձա­­­ռու­­թիւնը կը պատ­­մէր փաս­­տե­­­լու հա­­մար թէ ծխե­­լը վնա­­սակար է։ Գլխա­­տուած մար­­դու մը պատ­­կե­­­րը սար­­սափ չէր պատ­­ճա­­­ռած իրեն։

Այս յօ­­դուա­­ծը կը ձօ­­նեմ շնչա­­փողը սեփ­­սեւ մար­­դու յի­­շատա­­կին։

Ֆը­­լէ

Քիւրտեր իրենց հետ ապ­­րող, բայց տար­­բեր կրօ­­նի պատ­­կա­­­նող, տար­­բեր լե­­զուով խօ­­սող­­նե­­­րը ֆը­­լէ կ՚անուանեն, քիչ մըն ալ ար­­հա­­­մար­­հա­­­կան կեր­­պով։ Բա­­ռը առա­­ջին ան­­գամ գոր­­ծա­­­ծուած է 1791-ին ծնած քիւրտ բա­­նաս­­տեղծ Մե­­լէ Մեհ­­մուտէ Պե­­զըտիի կող­­մէ, փո­­խարի­­նելով «րի­­յա» կամ «րէայա» բա­­ցատ­­րութեան որ, Օս­­մա­­­նեան բա­­ռամ­­թերքին մէջ կ՚օգ­­տա­­­գոր­­ծուի քա­­ղաքա­­ցիի իմաս­­տով։ Այսպէս Տու­­հոք, Մեր­­տին, Սղերդ, Շըր­­նա­­­խի մէջ ֆը­­լէն քաղ­­դէացի, ասո­­րի, սու­­րիանի կամ հայ է, Չո­­լեմեր­­կի մէջ նաս­­տո­­­րեան, Ամի­­տայի, Բա­­ղէշի, Տա­­րօնի, Վա­­նի, Կա­­րինի մէջ հայ է։ Ար­­դա­­­րեւ մեր նիւթ առած ֆըլստա­­նի մէջ ալ ֆը­­լէ ըսե­­լով միայն հա­­յերուն կ՚ակ­­նարկեն։

Ֆըլստան

Այս բա­­ցատ­­րութիւ­­նը կը նկա­­րագ­­րէ Վա­­նի Ար­­ճէշ, Ակ­­րիի Փատ­­նոց, Բա­­ղէշի Ատիլ­­ճէ­­­վազ գա­­ւառ­­նե­­­րու եւ Վա­­նայ լճի մի­­ջեւ մնա­­ցած տա­­րած­­քը։ Նախ­­քան 1915 բո­­լորո­­վին հա­­յերու բնա­­կած ֆըլստա­­նի այժմու բնա­­կիչ­­նե­­­րը քիւրտեր են, որոնք հոս հաս­­տա­­­տուած են 1920-ին։ Պա­­հելով հին անուանու­­մը, զի­­րենք կը ներ­­կա­­­յաց­­նեն «Ֆըլստա­­նի ժո­­ղովուրդ» (Խալ­­քէ Ֆըլստա­­նէ) կո­­չու­­մով։

Հին հետ­­քեր

Տա­­րած­­քի բո­­լոր գիւ­­ղե­­­րուն մէջ եկե­­ղեցի­­ներ կա­­յին, նաեւ քա­­նի մը մեծ վան­­քեր։ Այդ վան­­քե­­­րը եւ եկե­­ղեցի­­ները եկուոր­­նե­­­րու կող­­մէ աւե­­րուած, քա­­րերը այլ շի­­նու­­թիւննե­­րու հա­­մար թա­­լանուած են։ Իմ տե­­սակ­­ցած գիւ­­ղա­­­ցինե­­րէն Էյուպ Պար­­քը­­­շի վկա­­յու­­թիւննե­­րով աւե­­րուած աղօ­­թատե­­ղինե­­րը աւե­­լի ետք քիւրտե­­րու կող­­մէ ալ ուխտա­­վայր հա­­մարուած է։ Նմա­­նապէս գե­­րեզ­­մաննե­­րը, որոնք գիւ­­ղե­­­րու մօ­­տակայ­­քը կը գտնուէին եւ անոնցմէ ոմանք մին­­չեւ 2000-ական տա­­րեթի­­ւերու սկիզ­­բը իրենց գո­­յու­­թիւնը պա­­հած։ Եր­­բեմն քա­­նի մեթր բարձրու­­թեան հաս­­նող խաչ­­քա­­­րերը այ­­սօր աւե­­րուած են եւ վնա­­սուած։

Ֆըլստա­­նի ճար­­տա­­­րապե­­տու­­թիւնը, մշա­­կու­­թա­­­յին եւ տնտե­­սական կեան­­քը հա­­յոց ժա­­մանակ

Հա­­յոց շի­­նու­­թիւննե­­րը պարզ էին եւ գոր­­ծա­­­ծական։ Հիմ­­նա­­­կան շի­­նանիւ­­թը Սի­­փան սա­­րի լա­­ւային մուգ քա­­րերն էին։ Միասենեակա­­նի բնա­­կարան­­նե­­­րը քա­­ռակու­­սի կամ ուղղան­­կիւն քա­­ռան­­կիւն յա­­տակա­­գիծով ու գմբէ­­թաւոր էին։ Պա­­տերու վրայ լու­­սա­­­մուտներ չկա­­յին։ Գմբէ­­թի ծխնե­­լոյզնե­­րը թէ լու­­սա­­­ւորու­­թեան կը ծա­­ռայէին եւ թէ օդա­­փոխու­­թեան։ Կող­­քի պա­­տերու մին­­չեւ կէ­­սը հո­­ղին թա­­ղուած էր եւ դէ­­պի դրան մուտքը կը բարձրա­­նային։ Կո­­նաձեւ գմբ­էթը կը նստէր գե­­րանի վրայ ու Վա­­նայ լճի ափե­­րէն բե­­րուած եղէգ­­նե­­­րով կը ծած­­կուէր տա­­նիքը։ Բո­­լոր տու­­նե­­­րը օժ­­տուած էին թո­­նիրով, որ թէ ջե­­ռուցման կը ծա­­ռայէր եւ թէ եփե­­լու։ Յա­­ճախ նոյն բա­­կի մէջ կը գտնուին մա­­ռանն ու գո­­մը։ Գո­­մի յետ­­նա­­­մասին կար նաեւ թառ կո­­չուած հաւ­­նո­­­ցը, ուր կը պա­­հուէին սա­­գերն ու բա­­դերը։

Վա­­նայ լճի հա­­րեւա­­նու­­թեամբ տա­­րած­­քը ջրա­­ռատ է։ Քա­­նի մը մեթր խո­­րու­­թեան մէջ կա­­րելի է հան­­դի­­­պիլ ստո­­րերկրեայ ջու­­րի ակի մը։ Այս պատ­­ճա­­­ռաւ ալ դաշ­­տը յար­­մար է հո­­ղամ­­շակման։ Բո­­լոր տու­­նե­­­րը ու­­նէին իրենց ջրհոր­­նե­­­րը։ Հա­­յոց շրջա­­նին Ֆըլստան Վա­­նի եւ Բա­­ղէշի հա­­մար ցո­­րենի շտե­­մարան մըն էր։ 1838-ին Ատիլ­­ճէ­­­վազի ճամ­­բուն վրայ Ֆըլստա­­նէն անցնող Անգլիոյ Կա­­րինի հիւ­­պա­­­տոս Ճէյմս Պրէնտ կը նշէ հո­­ղագոր­­ծութեան զար­­գա­­­ցած դրու­­թիւննե­­րը եւ ար­­տադրուած ց­որենի բարձր որա­­կը։ Նման հաս­­տա­­­տումներ ու­­նե­­­ցած է նաեւ զօ­­րավար Մա­­յէվսքի։ Ցորենի եւ գա­­րիի ար­­տե­­­րուն մէջ իբ­­րեւ պա­­րար­­տա­­­ցու­­ցիչ աղբ կ՚օգ­­տա­­­գոր­­ծուէր թրիքն ու թոն­­րի մո­­խիրը։ Ֆըլստան նշա­­նաւոր էր նաեւ մեղ­­րի ար­­տադրու­­թիւնով։ Քրտա­­գէտ Ճե­­լիլէ Ճե­­լիլ հայ­­կա­­­կան աղ­­բիւրնե­­րուն յե­­նելով կը պատ­­մէ Առ­­չի­­­րա եւ Գա­­րա Գէ­­շիշ գիւ­­ղե­­­րու մէջ մեղ­­րի ար­­տադրու­­թիւնը։ Իսկ Էյուպ Պար­­քըշ իր հօր պա­­տումնե­­րէն կը յայտնէ թէ քիւրտե­­րը նիւ­­թին ան­­տե­­­ղեակ ըլ­­լա­­­լով չեն կրցած շա­­րու­­նա­­­կել մե­­ղուա­­բու­­ծութիւ­­նը։ Լի­­ճի ափին ըն­­դարձակ մար­­գա­­­գետին­­նե­­­րու շնոր­­հիւ զար­­գա­­­ցած էր անաս­­նա­­­պահու­­թիւնը։ Զար­­գա­­­ցած էր նաեւ ձկնոր­­սութիւ­­նը։ Միայն Վա­­նայ լճի մէջ աճող «Տա­­րեխ»ը պա­­հածո­­յացուած կամ մխե­­ցուած կեր­­պով կը վա­­ճառուէր հե­­ռաւոր վայ­­րեր։

Ար­­ճե­­­շի խա­­ղողի պատ­­մութիւ­­նը կը հաս­­նի մին­­չեւ Ու­­րարտա­­կան շրջան։ Բաղ­­դատմամբ ծո­­վափի, աւե­­լի քար­­քա­­­րոտ տա­­րածք մը ու­­նե­­­ցող Գան­­ձակ, Բա­­նոն, Ան­­ցաւ, Թի­­լան, Ակսրավ, Թոնտրաս, Մոյ, Գուրգուզ, Ճոտ­­կախ, Տէյր, Ար­­մի­­­ցոկ գիւ­­ղե­­­րու մէջ ար­­տադրուած խա­­ղողէն ըն­­տիր գի­­նիներ կը պատ­­րաստուէին։ Նոյնպէս տա­­րած­­քը լե­­ցուն էր խնձո­­րենի­­ներով ու ծի­­րանի ծա­­ռերով։

Լի­­ճի ափին բնա­­կող­­ներ Վա­­նայ լի­­ճի սո­­տա պա­­րու­­նա­­­կող ջու­­րը շո­­գիաց­­նե­­­լով կը պատ­­րաստէին յա­­տուկ օճառ մը, որուն գլխա­­ւոր գնորդն էին քիւրտե­­րը։

Ցե­­ղաս­­պա­­­նու­­թեան նա­­խօրէին քիւրտե­­րու հետ ամուր տնտե­­սական եւ ըն­­կե­­­րային յա­­րաբե­­րու­­թիւններ մշա­­կող հա­­յերը իրենց մայ­­րե­­­նիին զու­­գա­­­հեռ, լաւ կը տի­­րապե­­տէին քրտե­­րէնի քըր­­մանճ բար­­բա­­­ռին։

Ֆըլստա­­նը պատ­­մութեան ընդմէ­­ջէն

Ինչպէս ամ­­բողջ Վա­­նայ տա­­րած­­քին, Ֆըլստան ալ մին­­չեւ 1071 կ՚իշ­­խէին Վաս­­պուրա­­կանի իշ­­խաննե­­րը։ Այդ թուակա­­նէն ետք կը սկսի Սել­­ջուկեան թուրքե­­րու գրա­­ւու­­մը, որուն կը յա­­ջոր­­դէ Ահ­­լաթշա­­հերու եւ Գա­­րագո­­յունլու­­նե­­­րու իշ­­խա­­­նու­­թիւնը։ Այս վեր­­ջիննե­­րուն տի­­րապե­­տու­­թեան թու­­լա­­­ցու­­մով նախ Պիթ­­լի­­­սի մի­­րը Շեմ­­սէտտին, ապա Չո­­լեմեր­­կի իշ­­խան Իզ­­զետտին Բ. Եւ 1500-ական տա­­րեթի­­ւերուն սկիզբն ալ Սա­­ֆաւեան իշ­­խա­­­նու­­թեան մատ­­նուած Ֆըլստան 1534-ին կը մտնէ Օս­­մա­­­նեան տի­­րապե­­տու­­թեան։ Սա­­կայն Ֆըլստան մին­­չեւ ԺԹ դա­­րու սկիզբնե­­րը չէ են­­թարկուած քրտա­­կան իշ­­խաննե­­րուն։ Բայց մին­­չեւ Ի դա­­րու սկիզբնե­­րուն, միշտ են­­թարկուած է քիւրտե­­րու աւա­­զակու­­թեան եւ թա­­լան­­նե­­­րուն։

Ցե­­ղաս­­պա­­­նու­­թիւն

Ար­­ճէշ, Ատիլ­­ճե­­­ւազ եւ Փատ­­նո­­­ցի եռան­­կիւնը Հայ­­տա­­­րան աշի­­րաթի իրա­­րու հետ մրցման մէջ եղող երեք եղ­­բօ­­­րոր­­դի­­­ներու, Քէօր Հիւ­­սէ­­­յին Փա­­շա, Թէ­­մուր Փա­­շա եւ Էմին Փա­­շայի իշ­­խա­­­նու­­թեան են­­թա­­­կայ էր։ Անոնցմէ առա­­ջինը յա­­ջողե­­ցաւ միւսնե­­րուն վրայ իր գե­­րիշ­­խա­­­նու­­թիւնը պար­­տադրել։ Այսպէս Ֆըլստա­­նի հա­­յերը Վա­­նի կու­­սա­­­կալի կող­­քին կը պար­­տա­­­ւորուին Քէօր Հիւ­­սէ­­­յին Փա­­շային ալ հարկ տա­­լու։ Շրջա­­նի հա­­յերը այսպէ­­սով, թէ կը սնան­­կա­­­նան եւ թէ կը տա­­ռապին վայ­­րագ կո­­ղոպուտնե­­րուն դի­­մաց։ Կը յափշտա­­կուին դի­­մադ­­րողնե­­րու ոչ­­խարնե­­րու հո­­տերը, կը հրկի­­զուին ցո­­րենի ար­­տե­­­րը։

Ցե­­ղաս­­պա­­­նու­­թե­­­նէ ետք Հայ­­տե­­­րան աշի­­րաթի քիւրտե­­րը, որոնք մաս կազ­­մած էին նաեւ Հա­­միտեան գունդե­­րուն, կը հաս­­տա­­­տուին Ֆըլստա­­նի մէջ։ Հա­­զիւ 15 տա­­րի անց պե­­տու­­թեան կող­­մէ կը կո­­տորուին Ակ­րիի ապստամ­բութեան մի­ջոցին Ար­ճէ­շի պա­շար­ման օգ­նած ըլ­լա­լու պատ­ճա­ռաւ։ Վե­րապ­րածնե­րը կ՚աք­սո­րուին դէ­պի արեւմտեան քա­ղաք­ներ։ Այս բո­լորը անգամ մը եւս յիշել կու տան հայու մը կողմէ քիւրտի մը ուղղեալ «Էմ թաղթէ նէ հըն շիվ ին» (մենք նախաճաշ էինք, դուք ընթրիք կը դառնաք) խօսքը։

Kategoriler

ԱՌՕՐԵԱՅ