Մահ Ստեփանի մօր՝ Հաֆուրէ Եփրեմեանի

Տի­յար­պե­քիրի Սուրբ Կի­րակոս Եկե­ղեց­ւոյ վե­րանո­րոգու­թե­նէն եւ վե­րաբա­ցու­մէն ետք ի յայտ եկած էր հայ հա­մայնք մը, որուն մա­սին մինչ այդ տե­ղեակ չէինք։ Սա­կայն այդ հա­մայնքի ան­դամնե­րուն հետ կարճ ժա­մանա­կի ըն­թացքին ու­նե­ցանք ջերմ եւ ամուր բա­րեկա­մու­թիւն մը։ Այս օրե­րուս մենք ալ խո­րապէս կը կի­սենք այն սուգն ու տխրու­թիւնը, որ վի­ճակած է սի­րելի բա­րեկա­մի՝ Ստե­փան Եփ­րե­մեանի։

Ստե­փան 2 Յու­նի­սին կորսնցուց իր մայ­րը՝ Հա­ֆու­րէ Եփ­րե­մեանը, որ կը բնա­կէր ծննդա­վայր Ատըեամա­նի Քահ­թա գա­ւառը, իր դուստրին մօտ։

Ցա­ւալի լու­րը լսե­լով Իս­թանպու­լէն եւ Տիգ­րա­նակեր­տէն բազ­մա­թիւ բա­րեկամ­ներ փու­թա­ցին Ատըեաման իրենց ցա­ւակ­ցութիւ­նը յայտնե­լու։

Մենք ալ մեր կար­գին կը ցա­ւակ­ցինք սի­րելի Ստե­փանին, որ ամէն Իս­թանպուլ այ­ցե­լու­թեան ան­պայման կը թա­կէր նաեւ խմբագ­րա­տան դու­ռը եւ իր հետ կ՚ու­նե­նայինք հա­ճելի ու կա­րօտա­կէզ զրոյցներ։