Հիւանդանոցներու ընտրութեան վրայ կամայականութեան ստուէր

Էրտողա­նի կա­ռավա­րու­թեան դժկա­մու­թեան պատ­ճա­ռաւ լուրջ անո­րոշու­թեան մը մատ­նո­ւած է փոք­րա­մաս­նութիւննե­րու պատ­կա­նող հի­ւան­դա­նոց­նե­րու վար­չութեանց ընտրու­թիւննե­րը։ Եթէ նկա­տի ու­նե­նանք հա­յոց Սուրբ Փրկիչ Հի­ւան­դա­նոցը, գոր­ծող հո­գաբար­ձութիւ­նը ար­դէն բո­լորած եղաւ 15 տա­րուայ պաշ­տօ­նավար­ման շրջան մը։

Հա­մայնքա­յին բո­լոր հաս­տա­տու­թիւննե­րու ընտրու­թիւննե­րուն կա­տարո­ւելէն ետք տրա­մաբա­նական ոչ մէկ պատ­ճառ կայ հի­ւան­դա­նոց­նե­րը զատ դա­սելու առու­մով։

Ի դէմ կա­ռավա­րու­թեան կա­մայա­կան այս դիր­քո­րոշու­մին, հա­մայնքէ ներս կը ծա­ւալին այ­լընտրան­քա­յին նոր հո­գաբար­ձունե­րու խոր­հուրդի մը որո­նումնե­րը։

Այժմու հո­գաբար­ձութեան ատե­նապետ Պետ­րոս Շի­րինօղ­լու նա­խապէս յայ­տա­րարած էր թէ ապա­գայ ընտրու­թիւննե­րու ըն­թացքին ինք թեկ­նա­ծու պի­տի չըլ­լայ։ Ապա յա­ջոր­դող նոր յայ­տա­րարու­թիւնով մը դրժեց իր այդ խոս­տումը, ըսե­լով թէ եթէ դա­տարկ քսա­կով մէ­կը թեկ­նա­ծու­թիւնը առա­ջադ­րէ ինք պի­տի չյօ­ժարի հի­ւան­դա­նոցի ղե­կը յանձնե­լու։ Յայտնի է, որ կա­ռավա­րու­թեան կող­քին հո­գաբար­ձութեան ատե­նապետն ալ որ­դեգրած է կա­մայա­կան աշ­խա­տաձե­ւը։

Այս զար­գա­ցումնե­րու զու­գա­հեռ նախ Գա­րակէօզեանի խնա­մակա­լու­թեան ատե­նապետ Տիգ­րան Կիւլմեզ­կիլ եւ ապա Սուրբ Խաչ Դպրե­վան­քի խնա­մակա­լու­թեան նախ­կին ատե­նապետ փրոֆ. Թո­րոս Ալ­ճան առա­ջադ­րե­ցին իրենց թեկ­նա­ծու­թիւնը։

Ար­դա­րեւ փրոֆ. Ալ­ճան նա­խորդ շաբ­թո­ւայ վերջ նախ իր պատ­րաստած ցան­կի կարգ մը ան­դամնե­րով այ­ցե­լեց Պատ­րիար­քա­րան եւ պաշ­տօ­նապէս հրա­պարա­կեց իր թեկ­նա­ծու­թիւնը։ Ապա եր­կուշաբ­թի երե­կոյ մամ­լոյ յա­տուկ ժո­ղովի մը մի­ջոցաւ Թո­րոս Ալ­ճան իր պատ­րաստած ցան­կը ծա­նօթա­ցուց պոլ­սա­հայ մա­մու­լին։ Ցան­կի մէջ տեղ տրո­ւած էր հա­մայնքէ ներս որոշ ծա­նօթու­թեան ար­ժա­նացած անուննե­րու, որոնց մե­ծամաս­նութիւ­նը իրենց մաս­նա­գիտու­թեամբ կ՚ար­դա­րաց­նէին հի­ւան­դա­նոցի մը հո­գաբար­ձու դառ­նա­լու հա­մար պի­տանի յատ­կա­նիշ­նե­րը։

Այս պա­հուն պար­տինք հարցնել թէ մին­չեւ ե՞րբ պէտք է սպա­սել կա­ռավա­րու­թեան քմա­հաճոյ­քը, քա­նի որ անո­րոշու­թիւնը իր կար­գին մա­շեց­նող է ազ­գա­յին բո­լոր հաս­տա­տու­թիւննե­րու հա­մար։

Մնաց որ ինչպէս վե­րեւ ալ նշած էինք նման անո­րոշու­թեան բա­ցատ­րութիւնն ալ միշտ զլա­ցին հայ հա­սարա­կու­թե­նէն։

Այս պա­հուն դար­ձեալ կ՚ար­ժէ հարցնել թէ ի՞նչ է Վաքըֆնե­րու Ընդհա­նուր Տնօ­րէնու­թեան մօտ փոք­րա­մաս­նութիւննե­րու լիազօ­րուած ներ­կա­յացու­ցի­չի առա­քելու­թիւնը, եթէ ոչ այս հար­ցումնե­րու հա­մար գո­հացու­ցիչ պա­տաս­խան պահանջել։