Տատեանցիները մեծ յաջողութեամբ յիշատակեցին անմահ վարդապետի 150-ամեակը

Եթէ մեծն Կո­միտաս իր նո­ւիրեալ վաս­տա­կով երաժշտա­կան հսկայ ժա­ռանգ մը թո­ղուց հայ ազ­գին, բա­նաս­տեղծ Պա­րոյր Սե­ւակ ալ Կո­միտաս վար­դա­պետին վաս­տա­կին ձօ­նուած իր գլուխգոր­ծո­ցով նոյնքան բո­վան­դա­կալից ժա­ռանգ մը թո­ղած եղաւ իր ազ­գին։ Ահա այդ եր­կուքը եր­կուշաբ­թի երե­կոյ Պա­քըր­գիւղի Տա­տեան վար­ժա­րանի եր­դի­քին տակ միացու­լո­ւեցան իրար հետ շնոր­հիւ Տա­տեան վար­ժա­րանի հիմ­նադրու­թեան 175-ամեակին ձօ­նուած մշա­կու­թա­յին նա­խաձեռ­նութեան։ Իս­կա­պէս ալ կո­թողա­յին գործ մըն է Սե­ւակի՝ «Անլռե­լի Զան­գա­կատուն» մե­նագ­րութիւ­նը, որ բա­նաս­տեղծի հան­ճա­րի ար­տա­կար­գօ­րէն փայ­լուն դրսե­ւորու­մը կը ներ­կա­յաց­նէ։ Երբ գոր­ծը այդքան փայ­լուն է, հարկ է զայն ներ­կա­յաց­նել այդ փայ­լին հա­մապա­տաս­խան արո­ւես­տա­կան որա­կով։ Ահա այդ պա­հուն է, որ կը յայտնո­ւի դե­րասան Արամ Կոս­տա­նեանի Աս­տո­ւածա­տուր տա­ղան­դը եւ մեծ վար­դա­պետը կար­ծես կը վե­րակեն­դա­նանայ իր բազ­մաբնոյթ վիշ­տե­րով։ Այդ բո­լորին ակա­նատես եղան, այն բախ­տա­ւոր­նե­րը, որոնք ներ­կայ էին 5 Նո­յեմ­բեր եր­կուշաբ­թի երե­կոյ Տա­տեան վար­ժա­րանի Տիգ­րան Կիւլմեզ­կի­լի անո­ւան դահ­լի­ճին մէջ։ Այդ օր դպրո­ցի դահ­լի­ճին մէջ Խօ­սուն էր Սե­ւակի զան­գա­կատու­նը։ Խօ­սուն էր, որ­պէսզի անոր ղօ­ղանջնե­րը հաս­նին երկնքի հե­ռաւոր ան­կիւններ եւ լսե­լի դառ­նան նոյն ինքն Կո­միտա­սին, թէ դրո­ւատ­ման ինչ խօս­քե­րով լինք կը բա­րեբա­նէ հա­յոց լե­զուի տի­տանը Պա­րոյր Սե­ւակ։

Իրա­կանու­թեան մէջ դե­րասան Արամ Կոս­տա­նեան իր բե­մադ­րութիւ­նը չէր սահ­մա­նած լոկ ար­տա­սանու­թեամբ։ Այ­լեւ ան ներ­կա­յացուց իր կող­մէ ձե­ւաւո­րուած թա­տերա­կան պատ­կեր մը, որու մէջ պաշ­տօններ ստանձնե­ցին վար­ժա­րանի սա­ներ, Արալ Ճան, Տու­վարճը, Աք­սել Ճե­րենօղ­լու, կա­րէն Արսլան եւ Պու­րաք Սիւ­մեր։

Մի­ջոցառ­ման բա­ցու­մը բա­րի գալստեան ուղղեր­ցով մը կա­տարեց 175-ամեակի յանձնա­խումբի անու­նով դպրո­ցի վաս­տա­կաւոր նախ­կին տնօ­րէնու­հին՝ օրիորդ Հեր­մի­նէ Պեն­լիօղ­լու։ Աս­մունքի այս իւ­րա­յատուկ բե­մադ­րութեան մէջ դե­րեր ստանձնե­ցին եւ Կո­միտա­սեան եր­գե­րով հան­դէս եկան Լի­տա Քէօսէօղ­լու եւ Արի Պա­րու­թօղլու։

Տրո­ւած ըլ­լա­լով որ ինք ան­ձամբ քա­ղաքէս կը բա­ցակա­յէր, Տե­ղապահ Սրբա­զանի այս առ­թիւ նա­խապէս գրի առած պատ­գա­մը մի­ջոցառ­ման աւար­տին հնչեց Հեր­մի­նէ Պեն­լիօղ­լո­ւի ձայ­նով։

Ահա­ւասիկ ան­գամ մը եւս գո­յացած էր պար­ծանքի նոր առիթ մը յա­նուն պոլ­սա­հայու­թեան, որ բա­ցար­ձա­կապէս ան­մասն չէր մնա­ցած Կո­միտաս վար­դա­պետի հետզհե­տէ հա­մաշ­խարհա­յին բնոյթ ու­նե­ցող ոգե­կոչ­ման աշ­խա­տու­թիւննե­րուն։ Միւս կող­մէ ոչ միայն տա­տեան­ցի­ներ, այլ ամ­բողջ Պոլ­սոյ հա­յու­թիւնը պար­տա­կան է Արամ Կոս­տա­նեանի վաս­տա­կին դի­մաց, քա­նի որ այդ վաս­տա­կը ամէն առ­թիւ իր բաշ­խած հարստու­թեամբ կը զար­գացնէ մեր ճաշակը։