«Փառք քեզ Հայաստան, դու վերածնուած հայրենիք հայոց»

Կը պատ­կա­նինք այն սե­րունդին, որ ռա­տիօ ըն­կա­լու­չի կարճ ալի­քի հա­զարու­մի «փա­րազիթ» աղ­մուկի ընդմէ­ջէն սի­րելի Վե­րա Յա­կոբեանի «Երե­ւանն է խօ­սում» ըսող ձայ­նը լսե­լու հա­մար կը տա­ռապէր եր­կար ժա­մանակ։

Մեր ման­կութեան տա­րինե­րուն որ­պէս պոլ­սա­հայեր, բաղ­դատմամբ ներ­կա­յին, ու­նէինք շատ աւե­լի կեն­սունակ հա­մայնքա­յին կեանք։ Հա­յը հա­յախօս էր նախ եւ առաջ։ Ոչ թէ նա­խասի­րու­թեամբ, այլ բնա­կանա­բար, ինքնա­բերա­բար կը յա­ճախէր հայ դպրոց։ Ու­րիշ պատ­կե­րացում մը իսկ չկար։ Հա­մայն ժո­ղովուրդը կը գի­տակ­ցէր թէ հայ դպրո­ցը հա­յոց հա­մար է։ Այդ տա­րինե­րու հա­յերէն թեր­թե­րը խիստ ան­հա­ղորդ էին Խորհրդա­յին Հա­յաս­տա­նի նկատ­մամբ։ Այս ալ նա­խասի­րու­թիւն մը չէր, այլ երկրի քա­ղաքա­կան հա­կումնե­րով գո­յացած ճնշումնե­րու բնա­կան հե­տեւանք։ Այդ նոյն քա­ղաքա­կան հա­կումնե­րը ու­նէին եր­կկող­մա­նի բնոյթ։ Հա­յաս­տանն ալ իր կար­գին խիստ վե­րապա­հումներ ու­նէր հայ­րե­նի երկրէ դուրս մնա­ցող իր հա­րազատ­նե­րուն հան­դէպ։ Հա­յերս մե­կու­սա­ցած էինք մեր ապ­րած եր­կիրնե­րու մէջ։ Սահ­մա­նափակ էին իրա­րու հետ շփո­ւելու լծակ­նե­րը։

Գի­տու­թիւնը զար­գա­ցաւ եւ այ­սօ­րուայ դրու­թեամբ հա­ղոր­դակցու­թիւնը խա­փանող ար­գելքնե­րը բո­լորո­վին վե­րացան։ Այժմ ար­բա­նեակի հա­ղոր­դումնե­րու մի­ջոցաւ հա­սանե­լի է ոչ միայն ձայ­նը, այլ պատ­կե­րը նաեւ։ Պա­հուն իսկ կ՚ապ­րինք Վար­դա­վառի ու­րա­խու­թիւնը, դի­տելով Երե­ւանի փո­ղոց­նե­րու վրայ ջրցան ինքնա­շարժնե­րու ժո­ղովուրդը թրջե­լու պատ­կերնե­րը։

Այդ տօ­նական օրո­ւայ երե­կոյեան էր, երբ Հան­րա­յին հե­ռուստա­կայա­նը կը սփռէր Երե­ւանի քա­ղաքա­պետա­րանի նա­խաձեռ­նութեամբ Ազ­գա­յին Ժո­ղովի այ­գիի մէջ 12 Յու­լի­սին կա­յացած հա­մեր­գը, որ ձօ­նուած էր հայ երաժշտու­թեան մե­րօրեայ հսկայ՝ Տիգ­րան Ման­սուրեանի, ծննդեան 80-ամեակին։ Տպա­ւորիչ էր պատ­կե­րը, քա­նի Ման­սուրեանի ձօ­նուած այս բա­ցօթեայ մի­ջոցառ­ման կա­տարող­ներն էին Երե­ւանի 25 երաժշտա­կան դպրոց­նե­րու աւե­լի քան 300 սա­ներէն բաղ­կա­ցած սիմ­ֆո­նիկ նո­ւագա­խումբը եւ բազ­մա­ձայն երգչա­խումբը, Յա­րու­թիւն Ար­զումա­նեանի ղե­կավա­րու­թեամբ։

2019 տա­րեթի­ւը ու­նի զա­նազան նշա­նակու­թիւններ։ Այս տա­րի կը նշենք եր­կու կո­թողա­յին անուննե­րու՝ Կո­միտաս Վար­դա­պետի եւ Յով­հաննէս Թու­մա­նեանի ծննդեան 150-ամեակը։ Եթէ առա­ջին եր­կուքը կը խորհրդան­շեն հայ ժո­ղովուրդի տա­ռապան­քի տա­րինե­րը, Ման­սուրեան կը ներ­կա­յանայ իբ­րեւ վե­րած­նո­ւած Հա­յաս­տա­նի գով­քը հիւ­սող եր­գա­հան։ Ար­դա­րեւ այս հա­մեր­գի ըն­թացքին հնչեց անոր Կա­րէն Ան­տա­շեանի խօս­քե­րով յօ­րինած «Երե­ւան»ի առա­ջին կա­տարու­մը։

«Փառք քեզ Հա­յաս­տան, դու վե­րած­նո­ւած հայ­րե­նիք հա­յոց»։ Այս նա­խադա­սու­թիւնը իբ­րեւ են­թա­խորա­գիր տե­ղադ­րո­ւած էր Խորհրդա­յին Հա­յաս­տա­նի «Սփիւռքա­հայու­թեան հետ մշա­կու­թա­յին կա­պի կո­միդէ»ի պաշ­տօ­նաթերթ «Հայ­րե­նիքի Ձայն» շա­բաթա­թեր­թի ճակ­տին։

Այ­սօր այդ նոյն կար­գա­խօսը կը յի­շենք ակա­նատես ըլ­լա­լով վե­րան­կախ Հա­յաս­տա­նի առօ­րեային։

Իս­կա­պէս տպա­ւորիչ էր սփռո­ւած պատ­կե­րը, երբ կը տես­նէինք մե­ծառեալ Տիգ­րան Ման­սուրեանը, շրջա­պատո­ւած ՀՀ Նա­խագահ Ար­մէն Սար­գի­սեան եւ վար­չա­պետ Նի­կոլ Բա­շինեան ամոլ­նե­րու, Գա­րեգին Բ. Ամե­նայն Հա­յոց Կա­թողի­կոսի, Երե­ւանի Քա­ղաքա­պետ Հայկ Մա­րու­թեանի կող­մէ։

Աւար­տենք յի­շելով Աշուղ Ջի­վանիի «Եր­կի­րը ու­սեալ զա­ւակին փայ­փա­յում է մօր պէս» նա­խադա­սու­թիւնով։

Ծնունդդ շնոր­հա­ւոր Տիգ­րան Ման­սուրեան։

pakrates@yahoo.com