«Կ՚ուզեմ ներողութիւն խնդրել բոլորէդ այն ցաւի համար, որ վերջին տարիներուն ապրած ենք»

2024 տա­րեթի­ւի շե­մին Հա­յաս­տա­նեան, կամ ալ աւե­լի ընդլայ­նած ձե­ւով հա­յաշ­խարհի գլխա­ւոր խնդի­րը կը շա­րու­նա­կէ մնալ ազ­գա­յին պա­ռակ­տումը։ Այս խո­րագի­րով կող­քի սիւ­նակնե­րու վրայ կը կար­դաք Ռա­ֆայէլ Յո­վակի­մեանի խորհրդա­ծու­թիւննե­րը՝ որ մեծ սրտա­ցաւով կը կի­սենք ըն­թերցո­ղի հետ։

Տա­րեմու­տի բա­նավէ­ճերէն մէ­կը հան­դի­սացաւ Ամե­նայն Հա­յոց Գա­րեգին Բ. Կա­թողի­կոսի Ամա­նորեայ ու­ղերձի սփռու­մին ար­գի­լու­մը Պե­տական հե­ռուստա­կայա­նի էկ­րա­նէն։ Թե­րեւս այս ալ իր կար­գին խօս­քի ազա­տու­թեան դէմ արարք մը կա­րելի է հա­մարել առանց մոռ­նա­լու Մայր Աթո­ռի հա­կապե­տական դիր­քո­րոշու­մը։

Ար­դա­րեւ Վար­չա­պետ Նի­կոլ Փա­շինեանի Ամա­նորեայ պատ­գա­մը յա­տուկ նշա­նակու­թիւն կը ստա­նայ մա­նաւանդ, երբ խօս­քի կը սկսի ան­կա­տար մնա­ցած­նե­րու հա­մար եւ մա­նաւանդ բո­լոր թե­րացումնե­րու հա­մար նե­րողու­թիւն խնդրե­լով։

«Սիրե­լի ժո­ղովուրդ, սի­րելի հայ­րե­նակից­ներ,

Որ­պէս Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պետու­թեան վար­չա­պետ 6-րդ ան­գամ եմ Ամա­նորեայ ու­ղերձով ձեզ դի­մում։ Եւ միասին ան­ցած մեր այս ճա­նապար­հին յետ հա­յեաց­քը ցա­ւի, ափ­սո­սան­քի բայց եւ հպար­տութեան զգա­ցումներ է յա­րու­ցում։ Ցա­ւի եւ ափ­սո­սան­քի մա­սին շատ ենք խօ­սել եւ խօ­սում, բայց Ամա­նորեայ այս երե­կոյին ու­զում եմ իմ խո­նար­հումն ու հպար­տութիւնն ար­տա­յայ­տել բո­լորիդ եւ իւ­րա­քան­չիւրիդ հաս­ցէին, որ ան­տա­նելի բեռ­ներ ու­նե­նալով մեր ու­սե­րին, կա­րողա­ցանք ու կա­րողա­նում ենք մեր պե­տու­թիւնը՝ Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պետու­թիւնը տա­նել ան­կա­խու­թեան ու ինքնիշ­խա­նու­թեան ամ­րապնդման բար­դա­գոյն ճա­նապար­հով։ Մեր ան­ցած ճա­նապար­հի մա­սին մտա­ծելիս հաս­կա­նում եմ, որ այս պատ­մութիւ­նը սխալ եւ ճիշդ որո­շումնե­րի ըմբռնումնե­րից ան­դին է եւ մենք ըն­թա­նում ենք որ­քան էլ դա­ժան, բայ­ցե­ւայնպէս միակ հնա­րաւոր ճա­նապար­հով, որը մեզ հնա­րաւո­րու­թիւն կու տայ պե­տու­թիւն ժա­ռան­գել մեր սե­րունդնե­րին։ Այս ճա­նապար­հի մեծ մասն ան­ցել ենք, բայց առ­ջե­ւում նոր փոր­ձութիւննե­րից ու դժո­ւարու­թիւննե­րից ապա­հովագ­րո­ւած չենք եւ մեզ հար­կա­ւոր է չսա­սանո­ւել, չերկմտել ան­կախ պե­տու­թիւն ու­նե­նալու եւ այդ պե­տու­թիւնը մեր սե­րունդնե­րին ժա­ռան­գե­լու մեր վճռա­կանու­թեան մէջ։

Նաեւ ու­զում եմ նե­րողու­թիւն խնդրել բո­լորիցդ եւ իւ­րա­քան­չիւրիցդ, Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պետու­թեան բո­լոր քա­ղաքա­ցինե­րից, Լեռ­նա­յին Ղա­րաբա­ղից փախստա­կան դար­ձած մեր բո­լոր քոյ­րե­րից ու եղ­բայրնե­րից այն ցա­ւի հա­մար, որ վեր­ջին տա­րինե­րին ապ­րել էք։

Նե­րողություն խնդրում եմ ոչ այն պատ­ճա­ռով, որ ձեր առաջ որե­ւէ յան­ցանք եմ գոր­ծել կամ թէ­կուզ մէկ ակնթարթ մո­ռացել ձեր առաջ ու­նե­ցած պա­տաս­խա­նատուու­թիւնն ու որե­ւէ պար­տա­ւորու­թիւն, այլ որով­հե­տեւ գի­տեմ, թէ ինչ էք զգում եւ նոյ­նը զգում եմ ես։

Բայց այս զգա­ցու­մը որե­ւէ կերպ չի կա­րող սա­սանել պե­տու­թեան ղե­կավա­րի իմ պարտքը, որից բխում է, որ իմ բո­լոր որո­շումներն ու գոր­ծո­ղու­թիւննե­րը պէտք է բխեն Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պետու­թեան պե­տական շա­հից։ Այս է պատ­ճա­ռը, որ ես առաջ­նա­հերթ եմ հա­մարում մեր տա­րածաշրջա­նում մեր հա­րեւան­նե­րի հետ յա­րաբե­րու­թիւննե­րի կար­գա­ւոր­ման եւ խո­րաց­ման բա­նաձե­ւեր գտնե­լը եւ շա­րու­նա­կելու եմ վճռա­կանօ­րէն ըն­թա­նալ այդ ճա­նապար­հով՝ յա­նուն պե­տու­թեան, յա­նուն ապա­գայի, յա­նուն սե­րունդնե­րի։

Պե­տու­թեան ղե­կավա­րի պարտքից է բխում, որ ան­հոգնել ու անընդհատ կրկնեմ, որ մենք շատ բա­ներ պէտք է աւե­լի ու ամ­բողջա­կան հաս­կա­նանք, շատ բա­ներ պէտք է նա­յենք ու վե­րանա­յենք՝ անշրջե­լիօրէն հաս­կա­նալու հա­մար, որ հայ­րե­նիքը պե­տու­թիւնն է։

Հայ­րե­նիքը պե­տու­թիւնն է։ Սի­րո՞ւմ ես հայ­րե­նիքդ, ու­ժե­ղաց­րու պե­տու­թիւնդ։

Հայ­րե­նիքը պե­տու­թիւնն է։ Սի­րո՞ւմ ես հայ­րե­նիքդ, վճա­րիր հար­կերդ։

Հայ­րե­նիքը պե­տու­թիւնն է։ Սի­րո՞ւմ ես հայ­րե­նիքդ, բա­րելա­ւիր կրթու­թիւնդ։

Հայ­րե­նիքը պե­տու­թիւնն է։ Սի­րո՞ւմ ես հայ­րե­նիքդ, աշ­խա­տան­քով կեր­տիր քո ու քո երկրի բա­րեկե­ցու­թիւնը, հարստա­ցիր եւ հարստաց­րու։

Սա է Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պետու­թեան պե­տական շա­հը։ Այն ու­ղե­նիշ ու առաջ­նորդող պէտք է լի­նի բո­լորիս հա­մար եւ հա­մոզո­ւած եմ՝ 2024 թո­ւակա­նը, այդ ջեր­մե­ռանդ պա­տանին, պե­տու­թեան ու պե­տական ըմբռնման խորհրդա­նիշ է դառ­նա­լու մեզ համար»։