ԲԱԳՐԱՏ ԷՍԴՈՒԳԵԱՆ
Ամէն ինչ պատահականօրէն ընթերցուած վէպով մը սկսաւ։ Էջերը թղթատելով յաճախ հանդիպեցայ ծանօթ անուններու։ Վէպի գլխաւոր հերոսն էր ատաղձագործ Միհրանը։ Ան ճարտար վարպէտ մըն է, որ լեզու կը գտնէ ծառին եւ հետզհետէ այդ ծառէն մշակուած փայտին հետ։ Կը խօսի նախանիւթին հետ, որպէսզի իմանայ անոր գաղտնիքները եւ անոնց համապատասխան եղանակով մշակէ փայտը։
Թաղերը եւս ծանօթ են մեզի եւ նաեւ ծանօթ անուններ յաճախ։ Օրինակ՝ յանկարծ Հայր Թաթուլը կը յայտնուի էջերուն վրայ եւ Միհրանին պատուէր կու տայ Գուրուչէշմէի Երեւման Սուրբ Խաչ Եկեղեցւոյ փայտաշէն դուռը նորոգելու։
Հետզհետէ զարմանքը կ՚աւելնայ, երբ վէպի անցուդարձները կը հասնին քաղաքի պատմական թաղերէն Պոյաճըգիւղ։ Եւ զուգահեռաբար կը խօսինք երգեհոնի մը մասին, որ Միհրանի համար ընտանեկան խորհրդանշական ժառանգ մըն է նաեւ։ Անկարելի էր այսքան նմանութիւնը զուգադիպութիւն համարելը։
Կապ հաստատեցի վէպի հեղինակ Սեփին Սինանլըօղլուի հետ։ Իմացայ որ ինք ալ Պոյաճըգիւղի բնակիչ է։ Այլեւս անխուսափելի դարձած էր եւ մենք պայմանաւորուեցանք ու հանդիպեցանք Սուրբ Եռից Մանկանց Եկեղեցւոյ շրջաբակին մէջ։ Սեփին այս առթիւ տեսաւ նաեւ մեր պատմական երգեհոնը, որ երկար տարիներէ ի վեր գործածութենէ դադրած է իր տեղը զիջելով արդիական ելեկտրոնային երգեհոնի մը։
Դարձեալ վէպէն ճամբայ ելլելով ծանօթացանք երեք երիտասարդ մասնագէտներու հետ, որոնք գիրքի էջերուն վրայ ալ իբրեւ թէ նորոգած էին Միհրանի ընտանեկան ժառանգութիւն երգեհոնը։
Մտերմութիւնը կրկին թափ առաւ, երբ այն երեքը այցելեցին եկեղեցի եւ քննեցին այդ գործիքի տարիներու ընթացքին կրած վնասները եւ այդ բոլորը վերացնելու միջոցները։ Վերջապէս մեր դիմաց կար մօտ 130 տարուայ անցեալ մը ունեցող նուագարան մը։
Բոլորս ոգեւորուած էինք այդ գործիքը կեանքի կոչելու գաղափարով։ Աւելի յարմար նկատեցինք նման նախաձեռնութիւնը հաւաքական ու հասարակական աջակցութիւնով իրականացնել։
Քանի մը օրուայ ընթացքին անհրաժեշտ գումարի կարեւոր մէկ մասը արդէն գոյացած է եւ շուտով կը մեկնարկէ նորոգութեան աշխատանքը, որ պիտի տեւէ մօտաւորապէս մէկ ամիս։
Եթէ երգեհոնը ունի մօտ 130 տարուայ պատմութիւն մը, անոր 52 տարիները անցան Պոյաճըգիւղի մէջ։ Ես այսօրուայ նման կը յիշեմ թէ 52 տարիներ առաջ այդ երգեհոնը երաժշտական գործիքներ վաճառող խանութներու կեդրոն Եիւքսեքքալտըրըմ փողոցէն ինչպէս բեռցուցինք «Շքոտա» մակնիշով բեռնատարի մը վրայ եւ բերինք Պոյաճըգիւղ։
Պահը յուզումնալից է յատկապէս այդ օրը յիշողներուս համար։ Այս է պատճառը, որ երգեհոնի մը նորոգութիւնը ուզեցինք հասարակացնել եւ վճռած ենք այդ նոյն ապրումը բազմութիւնով կիսելու, վերանորոգման գործի աւարտին։
Օրը կու գայ եւ այս մասին ալ կը խօսինք։