Լրագրողութեան ամենադժուար հանգամանքներէն մէկը բոլորին գիտցածը լսել, տարբեր աղբիւրներէ հաստատել բայց այս բոլորը խոստովանող մը չըլլալուն պատճառաւ լուռ մնալն է։
Այդպիսի երեւոյթ մը միջոցէ մը ի վեր փակ դռներու ետին բամբասանքներու, ըսի ըսաւներու սահմանումով կը շրջի բեռնէ բեռան։ Կը հնչեն լուրջ մեղադրանքներ, պատմողներ մանրամասնութիւններ կը փոխանցեն իրենց խօսակիցներուն, բայց կարելի չըլլար ուղղակի ականատեսի վկայութիւնը հաստատել։
Ցաւալի է որ երկրին տիրող մտահոգութիւնները տարածուած է նաեւ հայ համայնքէ ներս եւ ոչ ոք կ՚ուզէ հալածանքներու թիրախ դառնալ։
Հաւաստի կերպով կը պատմեն սրբավայրի մը սենեակներէն մէկուն սիրաբանող զոյգի մը մասին։ Իբրեւ թէ անձնակազմէն մէկը դէպքը տեսած եւ փոխանցած է իր գործընկերներուն։ Այս պնդումին մէջ սիրաբանողները յայտնի են, բայց անոնք այդ արարքին մէջ տեսնողը ո՞վ է, տեսածը որո՞ւ պատմած է, այդ սրբավայրի մինչեւ ամենավերին մակարդակին տեղեկացուած այս լրատուութիւնը ի՞նչ հետեւանք ունեցած է։
Ահաւասիկ հիմնական հարցումներ, որոնք կը դիմաւորուին քար լռութեամբ։ Նոյն հանգամանքներով կը պարզուի թէ դէպքին ականատես եղողը հրաժարած է իր պաշտօնէն։
Որպէս լրագրող դէպքը հանրութեան փոխանցելու համար մեր փորձած բոլոր պրպտումները անպատասխան կը մնան։ Կարծես անգոյ համաձայնութիւն մը կնքուած ըլլար գաղտնիքը քօղարկելու համար։
Մամուլը կամ մետիան լրատուամիջոցներ են, բայց այդ միջոցներն ալ կը սիրեն լռութիւն պահել, քանի որ զուրկ են փաստացի տուեալներէ։ Բայց համացանցի էջերը նոյն մտատանջութիւնը չունին։ Այդ գետնի վրայ ցանկացողը կը խօսի իր լսածին վրայ բաներ մըն ալ յաւելելով։
Ճիշդ հոս է որ կը բացակայի քաղաքակիրթ ու հասուն գիտակցութիւնը։ Մարդիկ կը խուսափին իրենց հանգիստը կամ անդորրը խանգարելէ։ Նոյնիսկ պաշտօնազրկման վտանգը կրկին անգամ արգելք կ՚ըլլայ իրողութեան պարզուելուն։
Մինչ այս խօսեցանք անհատական անպարկեշտութեան մը մասին, որ միայն սրբավայրի մը մէջ կատարուելուն պատճառաւ կը հետաքրքրէ մեզ։ Անկէ դուրս որեւէ մէկու անպատուաբեր վարքը մեր նիւթը չէր դառնար։
Սակայն կայ գայթակղութեան մի այլ պատկեր, որուն համար պարտինք ուշադիր ըլլալ իւրաքանչիւրս։ Այս մէկը յուղարկաւորութիւններու ընդառաջ ազգային հաստատութիւններու կատարուած նուիրատուութիւններու տեղ հասնիլ կամ չհասնելու խնդիրն է։
Այդ գործը երկար տարիներէ ի վեր յանձնուած է «Իթիմաթ պիւրօ» անուն յատուկ ու սեփական գործակալութեան, որ յայտնի բաժին մը վար դնելով ստանձնած է կատարուած նուիրատուութիւնը հասցէագրուած հաստատութեան փոխանցելու պարտականութիւնը։
Այս մասին ալ ընկերական շրջանակներու մէջ կը խօսուի «Այդ պաշտօնը ով որ ստանձնեց որոշ ժամանակի մէջ հարստացաւ»ի նման բամբասանքներ։ Դարձեալ հանրութեան առջեւ նոյն նախադասութիւնը կրկնելու քաջութիւնը առանց ունենալու։
Իթիմաթ Պիւրոյի խնդիրը արդէն իսկ հրապարակ ելած է եւ համայնքէ ներս կարգ մը միջամտութիւններով վերջ դրուած այդ կազմակերպութեան գործունէութեան։ Բայց բամբասանքները կը շարունակուին եւ տակաւին պիտի շարունակեն մինչեւ որ իրաւասու անձնաւորութիւն մը ամենայն մերկութեամբ հրապարակէ կատարուածները, յանձն առնելով համատարած ամօթի զգացումը վերացնել։